Ο διάσημος Γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρυκνέρ, εξηγεί σε συνέντευξή του ότι η έκρηξη της βίας δεν δικαιολογείται, παρά τη συγκίνηση που προκάλεσε η δολοφονία ενός 17χρονου από αστυνομικό. Οι βίαιες ταραχές, όπως εξηγεί, αποκαλύπτουν μια γενικευμένη απόρριψη του γαλλικού κράτους και των θεσμών, η οποία τροφοδοτείται, εν μέρει, από μια συγκεκριμένη Αριστερά.

Διαβάστε τη συνέντευξή του στη Le Figaro και στον δημοσιογράφο Alexandre Devecchio:

Le Figaro: Η θεμιτή συγκίνηση που προκάλεσε ο θάνατος του νεαρού Nahel κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου δικαιολογεί τη βία όχι μόνο κατά της αστυνομίας αλλά και εναντίον των πυροσβεστών καθώς και τα καμένα αυτοκίνητα και σχολεία;

Pascal Bruckner: Η υπέρβαση των νομίμων ορίων βίας (bavure policière) στην οποία υπέπεσε ο αστυνομικός την Τρίτη είναι απλώς ένα πρόσχημα που πυροδότησε ένα παβλοφικό ανακλαστικό. Είναι μια τέλεια συντονισμένη δραματουργία όπου οι ταραχοποιοί απαντούν σε ένα σενάριο γραμμένο ήδη από το 2005 τουλάχιστον. Η βία είναι μόνιμη στα προάστια, αλλά, με αφορμή αυτό το δράμα, θα μπορέσει να ξεδιπλωθεί με μεγάλη φανφάρα.

“Ο πραγματικός εφιάλτης”

Όπως πάντα σε αυτού του είδους τις αναζωπυρώσεις, οι ανησυχίες για τη διακίνηση ναρκωτικών αναμειγνύονται με την απόρριψη του γαλλικού κράτους σε όλα του τα επίπεδα και έναν μηδενιστικό ίλιγγο που συνίσταται στην καταστροφή του οτιδήποτε προορίζεται να βελτιώνει τη ζωή όλων μας. Αυτός ο βανδαλισμός, δυστυχώς, δεν αφορά μόνο τα προάστια, τα ίδια έγιναν και στις διαδηλώσεις των «κίτρινων γιλέκων» το 2019, στις συντάξεις με τους antifas και άλλους ταραχοποιούς.

Ο πραγματικός εφιάλτης σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν η συμμαχία των ακροαριστερών οικολόγων και των ταραξιών των προαστίων, των αντικονφορμιστών παιδιών καλών οικογενειών και των νεοπρολετάριων. Οι τέσσερις μήνες χάους και υστερίας από τους οποίους μόλις βγήκαμε άφησαν το στίγμα τους: η βία είναι μια πυρκαγιά που εξαπλώνεται με εκπληκτικό μιμητισμό. Πρώτα χτυπάμε και μετά συζητάμε.

Le Figaro: Είναι αυτή η βία το σύμπτωμα ενός κατακερματισμού; Έχει επιδεινωθεί η κατάσταση από το 2005;

Pascal Bruckner: Το 2005, οι ταραξίες ζητούσαν χρήματα και γυναίκες, όχι την εξάλειψη της φτώχειας ή την επανάσταση. Γεννημένοι Γάλλοι πολίτες, αλλά χωρίς να νιώθουν Γάλλοι, ένιωθαν ότι δεν μπορούν να γίνουν “κανονικοί Γάλλοι”. Όπως και σήμερα, η εξέγερσή τους δεν είχε συγκεκριμένο σχέδιο, αλλά αποτελούσε μια αποδοκιμασία προς την αστυνομία και τα σύμβολα της κοινωνίας. Τα προάστια δεν είναι ξένα στη Γαλλική Δημοκρατία αλλά αποτελούν τον καθρέφτη των γαλλικών παθών, με την ταλέντα και ενέργεια τους, αλλά και με την δυνητική βαρβαρότητά τους. Το γαλλικό κράτος είναι αντιρατσιστικό.

Le Figaro: Ο Μελανσόν έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα: “Οι σκύλοι του καθεστώτος καλούν για ηρεμία. Εμείς καλούμε για δικαιοσύνη”. Πρέπει αυτό να θεωρηθεί ως έκκληση για βία; Είναι αυτό μέρος μιας πραγματικής στρατηγικής χάους; Μπορεί η ριζοσπαστική Αριστερά να το εκμεταλλευτεί πολιτικά;

Pascal Bruckner: Δύσκολα μπορεί η αριστερά να εκμεταλλευτεί αυτά τα γεγονότα, καθώς οι κραυγές και οι στριγγλίξεις της αποτρέπουν την πλειοψηφία των Γάλλων. Αυτό που μπορεί να καταφέρει ο Μελανσόν είναι να ενισχύσει ακόμα περισσότερο το κόμμα της Μαρίν Λεπέν. Χέρι-χέρι, τα δύο άκρα κατευθύνονται μαζί προς την άβυσσο.