Μια δασκάλα βρέθηκε ξαφνικά στο κέντρο μιας προσπάθειας που άλλαξε τα πάντα σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Η Παναγιώτα Διαμαντή πήγε στη Φουρνά της Ευρυτανίας για να διδάξει σε ένα μονοθέσιο σχολείο με τρεις μαθητές μόνο. Δεν περίμενε ότι θα γινόταν ο καταλύτης για να γεμίσει το μέρος ζωή ξανά.

Από την καθημερινή ανησυχία στην πράξη

Εκεί, στο μικρό σχολείο, τα πράγματα έμοιαζαν απελπιστικά. «Την επόμενη χρονιά θα είχα έναν», λέει η Παναγιώτα Διαμαντή. «Όταν τελείωνε το ωράριό μου, δεν έφευγα ήρεμη από το σχολείο. Δεν γινόταν να κλείσω τα μάτια μου στην ανάγκη εκείνου του παιδιού».

Η δουλειά της δασκάλας δεν σταματά στα βιβλία για εκείνη. «Κάθε παιδί με ενδιαφέρει να το πλαισιώνω από όλες τις πλευρές, όχι μόνο γνωστικά», εξηγεί απλά. Σιγά σιγά, είδε και το χωριό γύρω της, με την ομορφιά και την ησυχία του.

Η πρόσκληση που άλλαξε τη Φουρνά

Το μέρος αυτό κρύβει πολλά. «Είναι ένας πανέμορφος τόπος, με χαμηλό κόστος ζωής, ηρεμία και ασφάλεια. Ο κόσμος ζει πιο ανθρώπινα», περιγράφει η Διαμαντή. Μαζί με τον πατέρα Κωνσταντίνο, τον ιερέα του χωριού, μοιράστηκαν την ίδια έγνοια για το μέλλον.

Εκείνος της είπε κάποια μέρα: «Το χωριό σβήνει και κανείς δεν κάνει κάτι». Δεν περίμεναν βοήθεια από έξω. Έβαλαν μια απλή αγγελία, καλώντας οικογένειες να έρθουν μόνιμα, με σπίτια, δουλειά και βοήθεια από τους ντόπιους.

Η ανταπόκριση ήρθε γρήγορα, σαν να περίμεναν όλοι τέτοια πρόταση. Τρεις οικογένειες εγκαταστάθηκαν μέσα σε μήνες. «Πριν έρθουν, όλες οι βαθμίδες εκπαίδευσης είχαν συνολικά εννέα παιδιά. Τώρα έχουμε φτάσει τα 23», λέει περήφανη η δασκάλα.

Οι παλιοί κάτοικοι, κυρίως οι ηλικιωμένοι, νιώθουν τη διαφορά καθημερινά. «Μας λένε: “Άνοιξε η καρδιά μου. Βγαίνω στο μπαλκόνι μόνο και μόνο για να ακούσω τη φασαρία από τα παιδιά”». Η προσπάθεια απλώθηκε πέρα από τα σύνορα της Φουρνάς, και η Παναγιώτα Διαμαντή μπήκε στους 50 κορυφαίους εκπαιδευτικούς στον κόσμο.

Αυτή η βράβευση, όπως λέει, «είναι τιμή, αλλά και μεγάλη ευθύνη». Και ρωτάει με νόημα: «Τι σημασία έχει να μαθαίνει ένα παιδί τις καταλήξεις των ρημάτων, αν δεν έχει κανέναν φίλο;». Το σχολείο στέκεται γερό πια, και το χωριό παίρνει ανάσα.