Ο Τζόνι Ντεπ κάθεται στο Τόκιο και θυμάται εκείνα τα χρόνια με τη Βανέσα Παραντί σαν κάτι που ακόμη τον ζεσταίνει. Σε κουβέντα με το Γαλλικό Πρακτορείο, εκεί για τα εγκαίνια έκθεσης με δικά του έργα, ο ηθοποιός μιλάει απλά για τη ζωή τους μαζί, από το 1998 μέχρι το 2012. Δύο παιδιά, δεκατέσσερα χρόνια, και μια φράση που βγαίνει από μέσα του: «ήταν η ευτυχία».
Αναμνήσεις από μια ήρεμη εποχή
«Έχω μόνο όμορφες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Στις περιοδείες της Βανέσα, μπορούσα να είμαι απλώς ο πατέρας των παιδιών μας. Να υπάρχω γι’ αυτά χωρίς βιασύνη, χωρίς χάος», λέει ο Ντεπ. Εκεί, ανάμεσα σε περιοδείες και γυρίσματα, ένιωθε κανονικότητα – κάτι σπάνιο για εκείνον. Η Παραντί έφερνε μια ηρεμία που τον κρατούσε μακριά από το χάος του Hollywood.
Χαμογελάει όταν μιλάει για το άλμπουμ της “Bliss”. «Το άλμπουμ της “Bliss” δεν ονομάστηκε τυχαία έτσι». Και προσθέτει: «Ήταν –κυριολεκτικά– η ευτυχία». Αυτή η σχέση έγινε καταφύγιο, μακριά από φλας και σκάνδαλα.
Όλα ξεκίνησαν σε ένα πάρτι στο Παρίσι, στα ’90s. Μετά τον χωρισμό από τη Γουινόνα Ράιντερ και μια έντονη φάση με την Κέιτ Μος, ο Ντεπ είχε φύγει εκεί αναζητώντας ηρεμία. Την είδε να περπατάει με ένα φόρεμα που άφηνε την πλάτη της ελεύθερη.
Η πρώτη ματιά και η έκθεση στο Τόκιο
«Πρώτα είδα την πλάτη της… μετά γύρισε, είδα τα μάτια της. Ήξερα αμέσως ότι κάτι άλλαζε μέσα μου. Ήταν ένας κεραυνός», εξομολογείται τώρα. Παρά τα χρόνια που πέρασαν, ο σεβασμός ανάμεσά τους μένει ζωντανός – σπάνιο για σταρ με τέτοια ιστορία. Ο τόνος τους πάντα ζεστός, χωρίς πικρία.
Στο Τόκιο πήγε για την έκθεση «A Bunch of Stuff», με έργα τριάντα χρόνων: πίνακες, σκίτσα, φωτογραφίες από τα ημερολόγιά του. Δεν το παίρνει στα σοβαρά σαν καλλιτέχνης. «Δεν είμαι πραγματικός ζωγράφος. Είμαι απλώς ένας άνθρωπος που χρειάζεται να δημιουργεί για να μην εκραγεί ο εγκέφαλός του».
Η ζωγραφική και η μουσική τον κρατάνε σε ισορροπία. Είναι σαν ηλεκτρικό ρεύμα που διώχνει τις μαύρες ιδέες. Το 2022, στην Αγγλία, η συλλογή «Friends and Heroes» έγινε sold out σε ώρες, έφερε εκατομμύρια.
Ανάμεσα στα έργα ξεχωρίζει το «Η Αυτοκράτειρα», πορτρέτο της Παραντί εμπνευσμένο από τα Ταρό. Η σχέση αυτή εμφανίζεται ξανά στο έργο του Ντεπ. Μαζί με δικαστήρια και ταραχές, εκείνη η δεκαετία μένει σαν γλυκό σημείο.