Το ερώτημα της διαχείρισης της δημόσιας εικόνας από πρόσωπα που βρίσκονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας επανέρχεται δριμύτερο, με αφορμή ένα ταξίδι αναψυχής και τις αντιδράσεις που προκάλεσε στο ευρύ κοινό. Πότε μια προσωπική στιγμή γίνεται δημόσιο ζήτημα και πώς η “ψηφιακή έκθεση” μπορεί να επηρεάσει την υπόληψη, ακόμα και όταν αφορά, εκ πρώτης όψεως, αθώες δραστηριότητες;

Το Ταξίδι στην Ιταλία και η “Ψηφιακή Έκθεση”

Πρόσφατα, το ζεύγος Δέσποινας Βανδή και Βασίλη Μπισμπίκη βρέθηκε στο επίκεντρο του σχολιασμού, όχι για καλλιτεχνική τους δραστηριότητα, αλλά για ένα προσωπικό ταξίδι. Συγκεκριμένα, οι δύο καλλιτέχνες ταξίδεψαν στην Ιταλία για να γιορτάσουν τα γενέθλια του ηθοποιού. Η δημοσίευση φωτογραφιών από το ταξίδι αυτό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πυροδότησε έντονο διάλογο, τόσο στα lifestyle blogs όσο και σε τηλεοπτικές εκπομπές.

• Γεγονός: Ταξίδι της Δέσποινας Βανδή και του Βασίλη Μπισμπίκη στην Ιταλία για τα γενέθλια του ηθοποιού.
• Γεγονός: Δημοσίευση φωτογραφιών από το ταξίδι στα social media.

Η Ανάλυση της “Αρνητικής Δημοσιότητας” από τον Γιώργο Λιάγκα

Στην εκπομπή “Το Πρωινό”, ο παρουσιαστής Γιώργος Λιάγκας έθεσε το ζήτημα της διαχείρισης της δημόσιας εικόνας υπό το πρίσμα προηγούμενων γεγονότων που ενδεχομένως να είχαν δημιουργήσει αρνητικό κλίμα. Ο Λιάγκας αναφέρθηκε στην έννοια της “αρνητικής δημοσιότητας” που προκύπτει “από βλακεία, γιατί δεν γνώριζες,” υπογραμμίζοντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η δημόσια έκθεση, ακόμα και με προσωπικές στιγμές, μπορεί να επιδεινώσει την κατάσταση.

Σύμφωνα με την άποψη του παρουσιαστή:

• Η ύπαρξη “αρνητικής δημοσιότητας” που συνδέεται με “χιλιάδες μηνύματα” και “λύσσα” από το κοινό, απαιτεί προσεκτική διαχείριση.
• Σε περιπτώσεις που έχουν προηγηθεί παρόμοια περιστατικά, η δημοσίευση προσωπικών, ευχάριστων στιγμών στα social media μπορεί να λειτουργήσει ως “λάδι στη φωτιά”.
• Ανάλυση: Η παραπάνω τοποθέτηση υποδηλώνει μια τακτική αποφυγής “πρόκλησης” του κοινού, ειδικά όταν υπάρχει ήδη τεταμένο κλίμα ή αρνητική προδιάθεση απέναντι σε ένα δημόσιο πρόσωπο.

Η Προσωπική Εμπειρία και το Παράδειγμα της Βάρης-Κορωπίου

Ο Γιώργος Λιάγκας επέκτεινε τον προβληματισμό του, φέρνοντας ως παράδειγμα μια δική του εμπειρία, η οποία, αν και άσχετη με την ψυχαγωγία, αναδεικνύει την ευαισθησία γύρω από την τήρηση των κανόνων και τη δημόσια εικόνα. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι παρέβη το όριο ταχύτητας στον δρόμο Βάρης-Κορωπίου, ο οποίος έχει όριο 50 χλμ/ώρα, ενώ ο ίδιος οδηγούσε με 80 χλμ/ώρα, μία συνήθης πρακτική για πολλούς οδηγούς στην συγκεκριμένη οδική αρτηρία.

• Γεγονός: Ο Γιώργος Λιάγκας παραδέχτηκε την παράβαση του ορίου ταχύτητας στην οδό Βάρης-Κορωπίου.
• Στατιστικό (εκτίμηση): Χιλιάδες αυτοκίνητα εκτιμάται ότι κινούνταν με ταχύτητα 80 χλμ/ώρα σε όριο 50 χλμ/ώρα.
• Ανάλυση: Η αναφορά σε αυτή την προσωπική εμπειρία ενισχύει το επιχείρημα ότι η τέλεση μιας παράβασης –ακόμα και μικρής, αλλά εν γνώσει– καθιστά το άτομο πιο ευάλωτο στην κριτική. Η αποκάλυψη μιας τέτοιας παράβασης, αν δημοσιοποιούταν, θα επηρέαζε την προσωπική του εικόνα.
• Σύνδεση με τη Μαρία Αντωνά: Ο Λιάγκας δήλωσε εμφατικά πως, αν του είχε συμβεί κάτι τέτοιο και δημοσιοποιούνταν η παράβαση, δεν θα ανέβαζε φωτογραφίες από εκδρομή με τη σύντροφό του, Μαρία Αντωνά. Αυτό υπογραμμίζει την αντίληψή του για τη σωστή διαχείριση της προσωπικής ζωής σε περιόδους “κρίσης” δημόσιας εικόνας.

Ευρύτερος Σχολιασμός: Η Σύγκρουση Ιδιωτικού και Δημόσιου

Ενώ η αρχική αφορμή ήταν ένα ταξίδι, η συζήτηση αγγίζει ένα ευρύτερο θέμα: τη σύγκρουση μεταξύ ιδιωτικής ζωής και δημόσιας εικόνας για τα πρόσωπα που απασχολούν τα μέσα. Η εποχή των social media έχει θολώσει τα όρια, καθιστώντας κάθε προσωπική στιγμή δυνητικά δημόσια. Η ανάγκη για αυθεντικότητα και άμεση επικοινωνία με τους followers έρχεται συχνά σε σύγκρουση με την επιτακτική απαίτηση για διακριτικότητα, ειδικά όταν υπάρχουν “ανοιχτά μέτωπα” ή προβλήματα στην αντίληψη του κοινού.

Ανάλυση: Η επιλογή να μοιραστεί κανείς προσωπικές στιγμές, ειδικά σε περίοδο αρνητικού δημοσίου κλίματος, μπορεί να εκληφθεί είτε ως αδιαφορία για την κοινή γνώμη, είτε ως προσπάθεια αντιπερισπασμού. Και στις δύο περιπτώσεις, η αντίδραση του κοινού είναι συχνά έντονη, αναδεικνύοντας τις πιέσεις που υφίστανται τα δημόσια πρόσωπα να ανταποκρίνονται σε ένα άγραφο κώδικα “συμπεριφοράς” και “ευαισθησίας” απέναντι στην κοινή γνώμη.