Στη σφαίρα της ελληνικής υποκριτικής, η Κάτια Δανδουλάκη αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα μακροζωίας και αφοσίωσης, με μία καριέρα που εκτείνεται σε δεκαετίες και ποικίλα μέσα. Πρόσφατα, η εμβληματική ηθοποιός άνοιξε την καρδιά της στην εκπομπή “Buongiorno”, προσφέροντας στο κοινό μια σπάνια ματιά στην προσωπική της φιλοσοφία γύρω από την τέχνη, τη ζωή και τον θάνατο.

Η Υπέρτατη Αφιέρωση: Ο Θάνατος Επί Σκηνής

Η Δανδουλάκη, με αξιοσημείωτη ειλικρίνεια και συγκίνηση, εξέφρασε την επιθυμία της να κάνει την ύστατη της έξοδο από τη ζωή πάνω στο σανίδι. «Θα ήθελα να πεθάνω πάνω στη σκηνή», δήλωσε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως αυτό θα αποτελούσε τη «μεγαλύτερή μου ανακούφιση» και «ευτυχία». Αυτή η δήλωση δεν είναι απλώς μια ευχή, αλλά αντανακλά την απόλυτη ταύτισή της με το θέατρο, έναν χώρο που περιγράφει ως «το σπίτι μου, η αγάπη μου» μετά την απώλεια των δικών της ανθρώπων.

• Ανάλυση: Η επιθυμία αυτή υπογραμμίζει την ιερή σχέση που αναπτύσσουν πολλοί καλλιτέχνες με την τέχνη τους, φτάνοντας σε ένα σημείο όπου η προσωπική και επαγγελματική ύπαρξη καθίστανται αδιαχώριστες. Η σκηνή, για τη Δανδουλάκη, είναι ο πιο φυσικός και τιμητικός τόπος για την ολοκλήρωση ενός κύκλου ζωής αφιερωμένου στην υποκριτική.

Πίστη στο «Μετά» και η Δύναμη της Αγάπης

Πέρα από την τέχνη, η Κάτια Δανδουλάκη μοιράστηκε και τις βαθύτερες πεποιθήσεις της για την ύπαρξη. Εξέφρασε την πίστη της στο «μετά», θεωρώντας ότι «πηγαίνουμε κάπου αλλού, καλύτερα». Απέρριψε την ιδέα μιας ζωής χωρίς σκοπό, τονίζοντας πως «ήρθαμε για κάποιο λόγο, να μάθουμε κάτι, να μάθουμε να αγαπάμε». Η αγάπη, τόσο να την προσφέρει όσο και να τη λαμβάνει, αποτελεί για εκείνη την υπέρτατη αξία, ακόμη και πάνω από την υποκριτική.

• «Εγώ θέλω να αγαπάω και να με αγαπάνε. Μετά από αυτό θέλω να κάνω και θέατρο», είπε, ξεκαθαρίζοντας τις προτεραιότητές της.

Συγκριτική Ανάλυση: Αυτή η φιλοσοφία συνάδει με αρχαίες ελληνικές φιλοσοφικές σχολές, όπως οι Στωικοί, που θεωρούσαν τον σκοπό της ζωής συνυφασμένο με την ενάρετη βίωση και την προσφορά, αν και η Δανδουλάκη το προσεγγίζει με μια πιο σύγχρονη, συναισθηματική διάσταση.

Η Σχέση με τον Μάριο Πλωρίτη: Κάρμα Ζωής και Σεβασμός

Η συζήτηση επέκταση και στην προσωπική της ζωή, με μια αναφορά στον αείμνηστο σύντροφό της, Μάριο Πλωρίτη. Ηθοποιός και κριτικός, η σχέση τους υπήρξε σημείο αναφοράς. Η Κάτια Δανδουλάκη περιέγραψε τη σχέση τους ως «κάρμα ζωής», υπογραμμίζοντας τον αμοιβαίο σεβασμό των αντίθετων πλευρών κάθε προσωπικότητας.

• «Είχαμε κάνει πολλές κουβέντες για το τι είναι ο καθένας μας και σεβόμασταν την πλευρά του άλλου που ήταν αντίθετη», εξήγησε, τονίζοντας τη σημασία του να «μάθεις να σέβεσαι τον άλλον και να σέβεσαι και την αρνητική του πλευρά, να την αγαπήσεις».

Το Θέατρο ως Αυτογνωσία

Η επίδραση του θεάτρου στην προσωπική της εξέλιξη ήταν επίσης ένα κομβικό σημείο της συνέντευξης. Η Δανδουλάκη αναγνώρισε την τέχνη ως όχημα αυτογνωσίας. «Για μένα το θέατρο ήταν ένας τρόπος να αγαπήσω τον εαυτό μου πολύ περισσότερο, τον κατάλαβα, τον άκουσα», ανέφερε. Μέσα από τους αμέτρητους ρόλους που ενσάρκωσε, έμαθε πολλά για τον εαυτό της, φέρνοντας «τα συναισθήματα μέσα μου, ψάχνω πάνω μου για να βρω τους ρόλους».

• Ανάλυση: Αυτή η προσέγγιση καταδεικνύει τη διαδικασία της «ενσάρκωσης» στον υποκριτικό χώρο, όπου ο ηθοποιός δεν αναπαράγει απλώς, αλλά ζει τους χαρακτήρες, οδηγούμενος σε βαθύτερη κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής και, κατ’ επέκταση, του ίδιου του εαυτού του. Η επαναλαμβανόμενη έκθεση σε διαφορετικές ανθρώπινες εμπειρίες ενισχύει την ενσυναίσθηση και την προσωπική εξέλιξη.
• Το τελικό της συμπέρασμα είναι η δυαδική φύση της ανθρώπινης ύπαρξης: «παίρνει πάρα πολλά χρόνια για να καταλάβεις πόσο ασήμαντοι και πόσο μεγάλοι και θεϊκοί είμαστε συγχρόνως».