Ένας αποκλεισμός 10 μηνών στέρησε από τον Σάντρο Τονάλι την ευκαιρία να λάμψει στη Νιουκάστλ. Ο ίδιος αποκαλύπτει πώς βίωσε αυτή τη δύσκολη περίοδο και πώς προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή του.
Ο Σάντρο Τονάλι, ένα ταλέντο που ξεχώρισε στη Μίλαν, μετακόμισε στη Νιουκάστλ το 2023, μια κίνηση που φαινόταν να σηματοδοτεί την απογείωση της καριέρας του.
Ωστόσο, μια δυσάρεστη έκπληξη περίμενε τον Ιταλό: ένας 10μηνος αποκλεισμός από τους αγωνιστικούς χώρους λόγω παράνομου στοιχηματισμού σε παιχνίδια της Μπρέσια και της Μίλαν.
Πλέον, ο Τονάλι επέστρεψε δυναμικά, αποτελώντας βασικό πυλώνα στην ομάδα του Έντι Χάουι. Σε πρόσφατη συνέντευξή του, μίλησε ανοιχτά για εκείνους τους σκοτεινούς μήνες:
Οι αποκαλύψεις του Σάντρο Τονάλι
“Νομίζω ότι μπορώ να πω ότι έχω ζήσει δύο ζωές. Ο τρόπος ζωής μου ήταν γεμάτος αρνητισμό. Είχα απομονωθεί από όλους, κάτι που επηρέασε τη συμπεριφορά μου, ακόμα και με τους ανθρώπους που αγαπούσα και με αγαπούσαν. Ήμουν έτσι στην προπόνηση, στο σπίτι, με φίλους και συγγενείς. Ευτυχώς, σήμερα είμαι άλλος άνθρωπος.”
“Δεν θυμάμαι το πρώτο στοίχημα. Έγινε συνήθεια όταν ήμουν 17-18 ετών. Όταν άρχισε να καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του χρόνου μου, το θεώρησα φυσιολογικό. Το γεγονός ότι ήταν online με τύφλωσε και κλείστηκα στον εαυτό μου. Δεν νομίζω ότι κατάλαβα ποτέ ότι είχα εθισμό. Όταν βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση, είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι είσαι άρρωστος. Η απάντηση θα είναι πάντα όχι, ακόμα κι αν βαθιά μέσα σου νιώθεις διαφορετικά. Προσπαθείς να το κρύψεις.”
“Κατά τη διάρκεια της αποχής μου, αφιέρωσα πολύ χρόνο στην ψυχοθεραπεία. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς έφτασα σε αυτό το σημείο. Συνήθως, καταλαβαίνουμε πότε χάνουμε κάτι σημαντικό: την οικογένεια, τη δουλειά ή τον μισθό μας. Στην περίπτωσή μου, η οικονομική άνεση με εμπόδισε να αντιληφθώ τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ήταν μια δύσκολη διαδικασία ανάρρωσης. Δεν μπορούσα να πάρω συγκεκριμένα φάρμακα, λόγω του κινδύνου να βγω θετικός σε έλεγχο αντιντόπινγκ. Έτσι, ήταν ένα καθαρά νοητικό ταξίδι, που κράτησε μήνες, με τη βοήθεια ψυχολόγου και ψυχιάτρου. Για έξι μήνες έμεινα χωρίς τηλέφωνο και ένιωσα μεγάλη ελευθερία.”