Ο Αλέξης Παπαχελάς, διευθυντής της «Καθημερινής της Κυριακής», έγραψε ένα κείμενο για την εφημερίδα και μίλησε ανοιχτά για τον καρκίνο του προστάτη που του διαγνώστηκαν. Ήθελε να σπάσει τη σιωπή γύρω από αυτή την αρρώστια που χτυπάει πολλούς άντρες μετά τα 60. Παρόλο που έχει ακούσει τέτοιες ιστορίες από φίλους, η δική του διάγνωση τον έκανε να νιώσει ξανά το σοκ.

Η στιγμή της διάγνωσης και οι σκέψεις του

Έλαβε το μήνυμα από έναν φίλο και το σήκωσε με βαριά καρδιά. Περιγράφει πώς το άγχος και η ανησυχία χτυπάνε δυνατά, αλλά η ενημέρωση βοηθάει να το παλέψεις. «Έχουμε όλοι περάσει τα 60, έστω κι αν δεν το νιώθουμε. Ζούμε με ένταση, με άγχος, με ρυθμούς που συχνά ξεπερνούν τις αντοχές μας», γράφει ο Παπαχελάς, προσθέτοντας ότι οι γιατροί λένε πως τα περιστατικά δεν έχουν ανέβει πολύ, όμως εκείνος βλέπει γύρω του σαν επιδημία.

Σπάνια μιλάει για προσωπικά του, γιατί δεν νομίζει ότι ενδιαφέρουν τον κόσμο. Και ξέρει ότι στα social media τέτοια γίνονται εύκολα στόχος χλευασμού. Όπως με τον κορονοϊό, όμως, αποφάσισε να το κάνει τώρα για να βοηθήσει άλλους να μην νιώθουν μόνοι.

Το νόημα πίσω από την εξομολόγηση

Η ιδέα είναι να σπάσει το ταμπού και να δείξει ότι η ιατρική προχωράει γρήγορα εναντίον του καρκίνου. «Κανείς δεν είναι μόνος. Κι είναι σημαντικό να το θυμόμαστε», λέει ξεκάθαρα. Σε μια εποχή που οι άντρες κρύβουν συχνά τέτοια θέματα, η κίνησή του μπορεί να αλλάξει πράγματα.

«Το μήνυμα ήταν αναπάντεχο, όσο και ”οικείο”: ”Με διέγνωσαν και εμένα με καρκίνο του προστάτη. Αγχώθηκα”. Η συζήτηση που ακολούθησε επικεντρώθηκε στις καθησυχαστικές στατιστικές, στο παραδοσιακό ”δεν μασάμε” και σε διάφορες πρακτικές συμβουλές. Είναι όμως, κάπως σοκαριστικό να μαθαίνεις τα ίδια νέα από έναν ακόμη δικό σου άνθρωπο σε έναν κύκλο φίλων. Είναι φυσικό από μία άποψη γιατί έχουμε όλοι πατήσει τα 60 για τα καλά, έστω και αν δεν το νιώθουμε ή δεν έχουμε μπει στην καταραμένη κατηγορία των αποκαλούμενων ”κοτσονάτων”. Κάνουμε όλοι δουλειές που προκαλούν πολύ άγχος, μερικές φορές περισσότερο από όσο αντέχεται από έναν άνθρωπο. Οι γιατροί επιμένουν βέβαια από την πλευρά τους ότι δεν πρόκειται για μία καινούργια επιδημία και ότι οι στατιστικές δεν έχουν αλλάξει θεαματικά τα τελευταία χρόνια. Ό,τι και να λένε, όμως, μια ασθένεια που σε περικυκλώνει από παντού και σε τακτά χρονικά διαστήματα φαντάζει σαν επιδημία, τη νιώθουμε σαν επιδημία», γράφει αρχικά ο Αλέξης Παπαχελάς. «Γράφω σπάνια για προσωπικά ζητήματα, γιατί συνήθως δεν αφορούν κανέναν άλλον. Αλλά και γιατί εύκολα ό,τι γράφεις για ένα τέτοιο θέμα γίνεται βρώσιμο υλικό για την κρεατομηχανή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και σου εξασφαλίζει και μερικά ”δεν ψοφάτε να τελειώνουμε;”. Το έκανα μία φορά, στον κορωνοϊό, γιατί ένιωθα ότι η προσωπική μου περιπέτεια μπορούσε να τρομάξει όσους τον αντιμετώπιζαν αψήφιστα σαν μια υπερβολή των μέσων ενημέρωσης και αρνούνταν να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Τώρα το κάνω γιατί είναι καλό να σπάσει ένα ταμπού που κάνει εκείνους που ακούν τη διάγνωση για πρώτη φορά να νιώθουν πολύ μόνοι και πολύ τρομαγμένοι. Ούτε μόνοι είναι, κάθε άλλο, ούτε και τρομαγμένοι πρέπει να αισθάνονται σε μια εποχή που η ιατρική κερδίζει συνέχεια έδαφος στη μάχη με τον καρκίνο».