Στην Αλεξανδρούπολη, ένας 85χρονος συνταξιούχος ξαναβρίσκει την παλιά του τέχνη. Ο Στέφανος Χατζηδημητρίου φτιάχνει ξύλινες μινιατούρες που ανασταίνουν εικόνες από άλλες εποχές. Γιατί; Επειδή η σύνταξη του έδωσε χώρο να γυρίσει εκεί που ανήκει.

Από το ξυλουργείο στην ησυχία της τρίτης ηλικίας

Ο Στέφανος Χατζηδημητρίου ξεκίνησε ως μαθητευόμενος σε παλιό εργαστήριο. Έμαθε τα μυστικά του ξύλου από έμπειρο μάστορα, μα μακριά από εκεί πέρασαν τα χρόνια της δουλειάς του. Τώρα, στη Νέα Χιλή, μαζεύει κλαδιά και ρίζες, τα σμιλεύει αργά, χωρίς πίεση. Κάθε κομμάτι αποκτά σχήμα μόνο του, σαν να ψιθυρίζει ιδέες στο χέρι του.

Δεν μιλάει για απλό χόμπι. Η δημιουργία αυτή είναι κάτι βαθύτερο, μια ανάγκη που περίμενε δεκαετίες. Φτιάχνει μικρούς αργαλειούς έτοιμους για νήματα, καμπαναριά και εκκλησάκια με φως μέσα τους, σαν να κρύβουν μυστικά προσευχές. Ποιος ξέρει, ίσως αυτή η υπομονή να κρύβει το κλειδί για μια πιο ήρεμη ζωή. Τα έργα του βγαίνουν από χέρια που θυμούνται κάθε κόψιμο.

Συχνά, τα δίνει μακριά. Σε παιδιά, φίλους, όποιον μπορεί να νιώσει την αξία τους. «Η χαρά είναι να το βλέπεις να ξαναζεί στα χέρια κάποιου άλλου», είπε στην εκπομπή «Περίμετρο» της ΕΡΤ3. Μια απλή κίνηση που δείχνει πόσο η ξυλουργική συνδέει γενιές εδώ και χρόνια στην Ελλάδα.

Μικρά θαύματα από ξύλο και χρόνο

Κάθε μινιατούρα κρύβει ιστορίες. Ο αργαλειός περιμένει το πρώτο ύφασμα, το εκκλησάκι φωτίζεται σαν ζωντανό. Ο Χατζηδημητρίου δουλεύει μόνος, ακούγοντας το ξύλο.

Η Αλεξανδρούπολη, με τις παραδόσεις της σε χειροτεχνίες, φαίνεται να τον εμπνέει έτσι. Αυτή η τέχνη, που οι παλιοί την έλεγαν «ψυχή στα αντικείμενα», ζει ακόμα. Πώς γίνεται να μην ξεχνιέται ποτέ; Οι δωρεές του φέρνουν χαμόγελα, και η ιστορία του θυμίζει ότι η δημιουργικότητα δεν έχει ηλικία. Ένα κομμάτι ξύλου, και ο κύκλος κλείνει.