Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, η κορυφαία Ελληνίδα πρωταθλήτρια του βάδην, αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα αθλητικής αφοσίωσης και ψυχικής ανθεκτικότητας. Η πορεία της δεν είναι απλώς μια διαδοχή αγώνων, αλλά μια ιστορία συνεχούς υπέρβασης εμποδίων, τραυματισμών και προσωπικών προκλήσεων, που την έχουν οδηγήσει στην κορυφή του παγκόσμιου αθλητισμού. Η φετινή χρονιά ήταν ιδιαίτερα απαιτητική, όμως η Ντρισμπιώτη, με την αστείρευτη θέλησή της, κατάφερε να εξασφαλίσει την έκτη της συμμετοχή σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αποδεικνύοντας ότι τα αδιέξοδα μπορούν να μετατραπούν σε εφαλτήρια για νέες επιτυχίες.
Η Επιστροφή στο Τόκιο: Ένας Κύκλος που Κλείνει
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, μετά από δέκα χρόνια από την πρώτη της εμφάνιση σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 2013 στη Μόσχα, επιστρέφει στο Τόκιο. Μία πόλη με ιδιαίτερη σημασία για την ίδια, καθώς εκεί ουσιαστικά “ξεκίνησαν όλα” το 2021, σηματοδοτώντας την έναρξη της ανοδικής της πορείας στην ελίτ του παγκόσμιου βάδην. Η φετινή της παρουσία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, που λαμβάνει χώρα στο Μισάτο, φαντάζει ως ένα επιστέγασμα μιας επίπονης αλλά και γεμάτης θριάμβους διαδρομής.
Από την περασμένη Τετάρτη, η Ελληνίδα πρωταθλήτρια βρίσκεται στο Μισάτο, όπου πραγματοποιεί το τελικό στάδιο της προετοιμασίας της. Το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου, θα λάβει θέση εκκίνησης στα 35χλμ. βάδην, ένα αγώνισμα στο οποίο έχει επιδείξει εξαιρετικές επιδόσεις. Παράλληλα, έχει εξασφαλίσει την πρόκριση και στα 20χλμ. βάδην, αλλά η συμμετοχή της σε αυτό το αγώνισμα θα αποφασιστεί εκ των υστέρων, ανάλογα με την κατάσταση της υγείας της και την αγωνιστική της ετοιμότητα. Η στρατηγική επιλογή ανάμεσα στα δύο αγωνίσματα είναι κρίσιμη, ειδικά δεδομένων των πρόσφατων προβλημάτων υγείας που αντιμετώπισε.
Από την “Πρωτάρα” του 2013 στην Παγκόσμια Πρωταθλήτρια
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ανατρέχει στη πρώτη της εμπειρία σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το 2013 στην Μόσχα, περιγράφοντάς την ως μια πρωτόγνωρη και συναρπαστική στιγμή: «Το 2013 ήταν το πρώτο μου παγκόσμιο. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου σε τέτοιο επίπεδο. Δεν είχα πάει σε μικρές κατηγορίες. Ήμουν 28 χρονών και πολύ ενθουσιασμένη, σαν μικρό παιδί. Πάρα πολύ χαρούμενη. Δεν το είχα ονειρευτεί ούτε ήταν στα σχέδιά μου να πάω σε Παγκόσμιο και να είμαι τέτοιου επιπέδου αθλήτρια. Η κούρσα ήταν εξαιρετική. Το μόνο που ήθελα ήταν να τερματίσω. Δεν ήξερα ακόμα αν θα το ξανάκανα. Θυμάμαι τη Μόσχα, ήταν καταπληκτική εμπειρία. Ωραία ομάδα, μεγάλη. Η ομάδα με αγκάλιασε και με έκανε να νιώσω μέλος της. Ακόμα και σήμερα κρατάω φιλίες από τότε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό». Η δήλωση αυτή υπογραμμίζει την απρόσμενη φύση της πορείας της, καθώς και τη σημασία των ανθρώπινων σχέσεων στον πρωταθλητισμό.
Σε ό,τι αφορά τις επόμενες διοργανώσεις, η Ντρισμπιώτη επισημαίνει ότι κάθε μία άφησε τη δική της ξεχωριστή ανάμνηση. Το 2017 στο Λονδίνο, ένιωσε πιο δεμένη με την ομάδα και πιο ανταγωνιστική, έχοντας πλέον αποκτήσει σημαντική εμπειρία από ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο, η ικανοποίηση από μια 20η θέση φανερώνει την αρχική της νοοτροπία, πριν την ριζική αλλαγή που τη μετέτρεψε σε διεκδικήτρια μεταλλίων.
Η Στροφή της Καριέρας: Ωριμότητα και Πειθαρχία
Η κομβική στιγμή για την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ήρθε μετά τους Ολυμπιακούς του 2020 (που διεξήχθησαν το 2021). Η περίοδος της καραντίνας λειτούργησε ως καταλύτης για την αφοσίωσή της στην προπόνηση. «Η καραντίνα με ανάγκασε να αφιερωθώ ολοκληρωτικά στην προπόνηση, καθώς ήμουν πολύ δραστήρια και έπρεπε κάτι να κάνω», αναφέρει. Ταυτόχρονα, η αλλαγή προπονητή και η υιοθέτηση ενός πιο πειθαρχημένου προγράμματος προπόνησης, την οδήγησαν σε μια νέα διάσταση της αθλητικής της ζωής. «Στους Ολυμπιακούς του Τόκιο κατάλαβα ότι για να πετύχεις πρέπει να δουλέψεις περισσότερο», πρόσθεσε, υπογραμμίζοντας τη σημασία της σκληρής δουλειάς έναντι του ταλέντου.
Η εμπειρία της Ντρισμπιώτη αποδεικνύει ότι το κίνητρο μπορεί να βρεθεί σε διαφορετικές ηλικίες. Ενώ στα 20 μπορεί να σε οδηγήσει το ταλέντο και το πάθος, στα 30, όπως στην περίπτωσή της, απαιτείται συνειδητή δουλειά και ωριμότητα. «Εγώ βρήκα το κίνητρο αργότερα και με βοήθησε πολύ η εμπειρία», δηλώνει, τονίζοντας ότι η ωριμότητα την βοήθησε να εκτιμήσει την αξία της προσπάθειας και των επιτυχιών.
Οι Μεγάλες Επιτυχίες και η Ψυχική Εξάντληση
Η πρωταθλήτρια παραμένει προσγειωμένη παρά τις μεγάλες της επιτυχίες. «Ακόμα δεν το πιστεύω. Ζω τις στιγμές, αλλά τις βλέπω και απ’ έξω και λέω: “Εγώ είμαι εκεί;” Είναι απίστευτο και η ωριμότητα με βοηθά να τα εκτιμώ περισσότερο», εξομολογείται. Η σκληρή δουλειά έχει αφήσει τα σημάδια της, καθώς δηλώνει σωματικά και ψυχικά εξαντλημένη, αλλά η εσωτερική της δύναμη την ωθεί να συνεχίζει βήμα-βήμα, μέρα με τη μέρα. Οι επιτυχίες δεν την έχουν αλλάξει ως άνθρωπο, ίσως την έχουν κάνει πιο επιλεκτική στις σχέσεις της, διδάσκοντάς της “πολλά πράγματα” που την έχουν “σημαδέψει”.
Η “Μητέρα της Ομάδας” και οι Συμβουλές στους Νέους
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έχει αναπτύξει έναν ρόλο “μητέρας της ομάδας”, λόγω της ηλικίας και του χαρακτήρα της. Η αγάπη της να φροντίζει και να προστατεύει τους νεότερους αθλητές είναι εμφανής. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό με τον Εμμανουήλ το 2017 στο Λονδίνο, όπου ανέλαβε να τον συνοδεύσει σε εκδήλωση ως ενήλικας, επιβεβαιώνει αυτό τον ρόλο. Η ικανότητά της να δημιουργεί φιλικές σχέσεις εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων την καθιστά αγαπητή σε συναθλητές και προπονητές.
Η συμβουλή της προς τους νέους αθλητές που κάνουν την πρώτη τους συμμετοχή είναι σαφής: «Να το απολαύσουν. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην έρθει άμεσα, αλλά έχουν χρόνο μπροστά τους. Να ζουν την εμπειρία, γιατί όσο περνάνε τα χρόνια τα περιθώρια στενεύουν. Να την απολαύσουν, να χαρούν και να δώσουν για τον εαυτό τους το καλύτερο αποτέλεσμα». Η απουσία άγχους πλέον στην ίδια δίνει μια αίσθηση ασφάλειας και τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει τις συναθλήτριές της ως φίλες και όχι μόνο ως ανταγωνίστριες.
Οδύσσεια Τραυματισμών: Ένας Αγώνας Αντοχής
Η φετινή χρονιά ήταν ένας πραγματικός Γολγοθάς για την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, γεμάτος τραυματισμούς και απρόβλεπτα εμπόδια. Η ίδια περιγράφει λεπτομερώς την οδύσσειά της:
- Το Νοέμβριο αναχώρησε για προετοιμασία στην Κολομβία, αναζητώντας ένα διάλειμμα από προσωπικά θέματα και αντιμετωπίζοντας έναν χρόνιο πόνο στον δικέφαλο και τον γλουτό.
- Τον Ιανουάριο βρέθηκε στην Αυστραλία, όπου εντάχθηκε στην προπονητική της ομάδα. Παρά τον αρχικό πόνο στον πρώτο αγώνα, η προπόνηση πήγαινε καλά και άρχισε να ανακτά ψυχολογία και αυτοπεποίθηση.
- Στην Αδελαΐδα, στο εθνικό πρωτάθλημα, υπέστη ένα δυνατό τσίμπημα στον δικέφαλο στο 12ο χιλιόμετρο, αναγκάζοντάς την να σταματήσει για να μπορέσει να συμμετάσχει στους αγώνες σε Κίνα και Ιαπωνία. Η προπόνηση της επικεντρώθηκε στην αντοχή, αγνοώντας την ταχύτητα.
- Στην Κίνα, αν και αρχικά δεν επρόκειτο να αγωνιστεί, η αναπάντεχη “ξεκούραση” και η εξαιρετική της κατάσταση την οδήγησαν να μπει στον αγώνα, νιώθοντας ανταγωνιστική. Ωστόσο, πόνος στο πόδι την ανάγκασε να σταματήσει στο 19ο χιλιόμετρο.
- Στην Ιαπωνία, μετά από 14 ημέρες καλής προπόνησης, υπέστη νέα θλάση σε ημέρα με ανηφόρες. Παρά τις θεραπείες, στον αγώνα των 35 χλμ. οι πόνοι επανήλθαν μετά το 18ο χιλιόμετρο, αναγκάζοντάς την να εγκαταλείψει στο 26ο.
- Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έχασε τέσσερις εβδομάδες προπόνησης. Η προσπάθεια να προλάβει το Κύπελλο Βάδην με στόχο το όριο στα 35 χλμ. Βάδην διακόπηκε από έναν έντονο πόνο στα πλευρά, που αποδείχθηκε οστικό οίδημα στη σπονδυλική στήλη, στερώντας της τη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Βάδην.
Η απογοήτευση ήταν τεράστια, αλλά η Αντιγόνη δεν το έβαλε κάτω. Μετά από ένα μήνα εντατικών θεραπειών, και με μόνο 25 ημέρες μπροστά της για τον μοναδικό αγώνα που θα της έδινε το όριο, το Δουβλίνο, τα κατάφερε. «Ήμουν τόσο παθιασμένη να κάνω αυτόν τον αγώνα, που πήγα στο Δουβλίνο, ακολούθησα το ρυθμό μου, κράτησα ένα τέμπο και πέτυχα», δηλώνει. Αυτό το επίτευγμα αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα της ψυχικής της δύναμης.
Ωστόσο, η επιστροφή του οστικού οιδήματος στις 13 Αυγούστου, μετά από 25 ημέρες στην Ελβετία, δείχνει τη συνεχή μάχη της με τους τραυματισμούς, μια μάχη που παλεύει «με κάποιους μικρούς πόνους» ακόμη και τώρα.
Η Φιλοσοφία της Ντρισμπιώτη: “Τα Αδιέξοδα μου δίνουν τη Λύση”
Για την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, η συμμετοχή και μόνο στην κορυφαία διοργάνωση, μετά από μια τέτοια οδύσσεια, έχει τεράστια αξία. «Εκτιμώ την κάθε στιγμή. Είμαι εδώ και είμαι ικανοποιημένη που θα ξανά βρεθώ σε έναν μεγάλο τελικό», τονίζει. Παρόλο που έχει στόχους και ξέρει τις δυνατότητές της, η αβεβαιότητα λόγω των προβλημάτων υγείας την κάνει να είναι ρεαλίστρια, αλλά όχι μοιρολάτρισσα. «Δεν αφήνω, δεν χαρίζω. Ήρθα εδώ για να αγωνιστώ και θα το κάνω», δηλώνει αποφασιστικά.
Η φιλοσοφία ζωής της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη συνοψίζεται σε μια φράση: «Μου αρέσει να στριμώχνομαι και να μην έχω άλλη επιλογή. Μου δίνει αμέσως την απάντηση. Τα αδιέξοδα μου δίνουν και τη λύση. Φοβάμαι όταν δεν υπάρχει αδιέξοδο». Αυτή η ασυνήθιστη προσέγγιση είναι ίσως το μυστικό της επιτυχίας της. Η ικανότητα να μετατρέπει την πίεση και την απουσία εναλλακτικών σε κινητήρια δύναμη, είναι ένα μάθημα ζωής όχι μόνο για τους αθλητές, αλλά για τον καθένα.
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη είναι μια αθλήτρια που ξεπερνά τα όρια του χρόνου και των τραυματισμών. Η πορεία της αποτελεί πηγή έμπνευσης, αποδεικνύοντας ότι η θέληση, η πειθαρχία και η ικανότητα να βλέπεις τον δρόμο μέσα από τα αδιέξοδα, μπορούν να οδηγήσουν στην κορυφή, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες.