Δύο ομογενείς κουρείς από την Ελλάδα, ο Κυριάκος Βασίλης και ο Κον Αποστολόπουλος, συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας για πάνω από μισό αιώνα, αποτελώντας ζωντανά παραδείγματα αφοσίωσης και πάθους για την τέχνη τους.
Οι Πρωτοπόροι της Τέχνης στην Ξενιτιά
Η ιστορία των δύο αυτών εξαιρετικών ανδρών ξεκινά τη δεκαετία του 1960, όταν μετανάστευσαν από την Ελλάδα στην Αυστραλία, φέρνοντας μαζί τους όχι μόνο τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά και μια ιδιαίτερη δεξιοτεχνία στην τέχνη του κουρέα. Σε μια εποχή όπου, όπως αναφέρουν τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης, οι περισσότεροι κουρείς στη χώρα είχαν στρατιωτική εκπαίδευση και γνώριζαν μόνο το «κοντό κούρεμα», ο Κυριάκος Βασίλης και ο Κον Αποστολόπουλος εισήγαγαν ένα πιο δημιουργικό και εκλεπτυσμένο στυλ. Αυτή η καινοτομία τους κατέστησε γρήγορα περιζήτητους, χτίζοντας μια πιστή πελατεία που τους ακολουθεί μέχρι και σήμερα.
Μια Ζωή Αφιερωμένη στο Ψαλίδι και το Χτένι
Σήμερα, ο Κυριάκος Βασίλης, 87 ετών, και ο Κον Αποστολόπουλος, 84 ετών, αρνούνται να συνταξιοδοτηθούν, αποδεικνύοντας ότι το πάθος δεν γνωρίζει ηλικία. Ο Κυριάκος Βασίλης, παρά το γεγονός ότι είναι τυπικά συνταξιούχος, προσφέρει την τέχνη του αφιλοκερδώς στην Κυπριακή Κοινοτική Λέσχη στα δυτικά προάστια του Σίδνεϊ. Εκεί, σε ένα μικρό κουρείο που έχτισε ο ίδιος πριν από τρεις δεκαετίες, συνεχίζει να κουρεύει, διατηρώντας ζωντανή την επαφή με την κοινότητα και την τέχνη του. Από την άλλη πλευρά, ο Κον Αποστολόπουλος, μερικά χρόνια νεότερος, εργάζεται ανελλιπώς έξι ημέρες την εβδομάδα στο δικό του κουρείο. Η πελατεία του περιλαμβάνει άτομα που τον εμπιστεύονται για πάνω από μισό αιώνα, μια απόδειξη της ποιότητας και της συνέπειας των υπηρεσιών του.
Πάθος, Τέχνη και Μια Ζωή Δίχως Χρόνο
Για τους δύο ομογενείς, η κομμωτική δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα, αλλά μια βιοτική ανάγκη και μια μορφή έκφρασης. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Κυριάκος Βασίλης: «Η κομμωτική δεν είναι δουλειά, είναι τέχνη. Ή την έχεις ή δεν την έχεις». Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε, τονίζει ότι το ψαλίδι τον κρατά όρθιο και τον εμποδίζει να γεράσει. Ο Κον Αποστολόπουλος, με παρόμοια φιλοσοφία, εξηγεί απλά: «Τι να κάνω αν συνταξιοδοτηθώ; Είμαι μόνος, η γυναίκα μου έφυγε χρόνια πριν. Αυτό είναι το χόμπι μου και η δουλειά μου μαζί». Το κουρείο του Αποστολόπουλου αποτελεί ένα μικρό μουσείο ζωντανής ιστορίας, γεμάτο με ξεθωριασμένες φωτογραφίες, εργαλεία μιας άλλης εποχής και ένα σταματημένο ρολόι, που συμβολίζει τον τρόπο με τον οποίο ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει εντός των τειχών του, διατηρώντας ζωντανή τη νοσταλγία για τις μέρες που έφτασαν ως νέοι μετανάστες με όνειρα. Αυτές οι λεπτομέρειες, αναδεικνύει η κάλυψη των αυστραλιανών ΜΜΕ, προσδίδουν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα στον χώρο και μαρτυρούν την αδιάκοπη πορεία των δύο ανδρών.
Η ζωή, για τον Κυριάκο και τον Κον, δεν μετριέται σε χρόνια, αλλά σε κουρέματα, σε ατέλειωτες συζητήσεις με τους πελάτες και σε στιγμές που γεφυρώνουν το παρελθόν με το παρόν. Η αφοσίωσή τους στην τέχνη, παρά τις προκλήσεις της ηλικίας, αναδεικνύει την ανθεκτικότητα και το πνεύμα των Ελλήνων μεταναστών που έχτισαν τις ζωές τους σε μια ξένη χώρα, διατηρώντας τις παραδόσεις και τις δεξιότητές τους. Όσο μπορούν να κρατούν το ψαλίδι στα χέρια τους, οι δύο αυτοί θρύλοι της κομμωτικής στο Σίδνεϊ δεν έχουν καμία πρόθεση να το αφήσουν.