Βρίσκομαι σε μια παμπ, παρέα με την αδερφή μου, για να παρακολουθήσουμε το παιχνίδι της Γουέστ Χαμ με τον Ολυμπιακό, καθώς δεν καταφέραμε να βρούμε εισιτήρια. Το μαγαζί βρίσκεται πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας στο Πάνινγκτον και είχαμε προλάβει να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο του Λονδίνου.

Είχαμε καταφέρει να πιάσουμε τραπέζι περίπου ένα τέταρτο πριν από την έναρξη του ματς για το Europa League. Δεν χρειάζεται να περιγράψω τον χώρο, καθώς ο περισσότεροι από εσάς θα έχετε επισκεφτεί παμπ πολύ νωρίτερα από εμένα.

Το μαγαζί ήταν γεμάτο από φίλους του ποδοσφαίρου που συζητούσαν για την επικείμενη αναμέτρηση και ρωτούσαν να μάθουν για τον Ολυμπιακό. Ακούστηκε αρκετά το όνομα του Κώστα Φορτούνη, ενώ αρκετοί θυμόντουσαν το ρόστερ της ελληνικής ομάδας στο τελευταίο παιχνίδι της με την Άρσεναλ και απορούσαν για τις αλλαγές που έγιναν.

Το 0-0 του πρώτου μέρους είχε αγχώσει τους Άγγλους και ήθελα να συζητήσω την εντύπωσή μου με κάποιον. Έτσι, βγήκα έξω από την παμπ για να συνομιλήσω με κάποιον που είχε βγει για να καπνίσει.

Εκεί, γνώρισα έναν άνθρωπο που με ρώτησε αν είμαι Έλληνας, ακούγοντας την αγγλική μου προφορά. Ήταν Κώστας, Έλληνας που ζει στην Αυστραλία και είναι οπαδός της Τότεναμ. Ξεκίνησε να μου αναλύει για ποιον λόγο πιστεύει πως ο Άγγελος Ποστέκογλου θα πετύχει.

Μου εξήγησε πώς η ποδοσφαιρική φύση του Ποστέκογλου και η αγάπη του για το αγγλικό πρωτάθλημα τον καθιστούν αφανή στους φίλους και τους συγγενείς του. Τους λείπει η επικοινωνία, αφού αυτός αφιερώνει όλη του την ενέργεια στην εργασία του στην Premier League, χωρίς να σηκώνει πια το τηλέφωνο όπως πριν.

“Δεν έχασα τον φίλο μου. Απλώς, θα αργήσουμε να μιλήσουμε ξανά. Αυτό είναι το αγγλικό ποδόσφαιρο!” ανέφερε στο τέλος.