Η Ιαπωνία μετράει γύρω στους 100.000 υπεραιωνόβιους, ο μεγαλύτερος αριθμός παντού, τόσο απόλυτα όσο και σε σχέση με τον πληθυσμό. Αυτή η μακρά ζωή φέρνει προβλήματα, γιατί οι γεννήσεις πέφτουν, το εργατικό δυναμικό μικραίνει, και οι ηλικιωμένοι που θέλουν φροντίδα πληθαίνουν ενώ λιγοστεύουν όσοι μπορούν να βοηθήσουν. Παρόλα αυτά, μερικοί από αυτούς που ξεπέρασαν τα εκατό συνεχίζουν να δουλεύουν χωρίς να νοιάζονται για την ηλικία.

Ο τεχνίτης ποδηλάτων που δεν σταματάει

Ο Σεΐτσι Ισίι, στα 103 του, δουλεύει ακόμα στο ποδηλατάδικο του στο Τόκιο. Μπήκε πρώτη φορά εκεί μέσα στα 12 του χρόνια, βλέποντας μια αγγελία για βοηθό, και μαγεύτηκε από τις μπλε φόρμες των μηχανικών. Τώρα, μετά από πάνω από 90 χρόνια, επισκευάζει ποδήλατα παρόλο που τα χέρια του τρέμουν ελαφρά και η όρασή του έχει πέσει. «Αν πεθάνω στο εργαστήρι μου, θα είμαι ευτυχισμένος», είπε στους NYT. Η δουλειά αυτή καλύπτει τη μικρή του σύνταξη, μόλις 50.000 γιεν τον μήνα, δηλαδή γύρω στα 330 δολάρια, αλλά τον κρατάει και ζωντανό.

Κάθε Κυριακή πηγαίνει στο καραόκε με το τρίκυκλο ποδήλατό του, που το οδηγεί μόνος του ακόμα. Σηκώνεται νωρίς κάθε πρωί, ανυπόμονος να ανοίξει το μαγαζί. Το μαγαζί είναι στην ίδια γειτονιά εδώ και δεκαετίες, και οι πελάτες έρχονται γιατί εμπιστεύονται τα χέρια του.

Η μαγείρισσα ράμεν και οι άλλοι που μένουν ενεργοί

Η Φούκου Αμακάβα, 102 χρονών, μαγειρεύει ράμεν πέντε ή έξι μέρες την εβδομάδα στο οικογενειακό εστιατόριο μαζί με τον γιο και την κόρη της. Σηκώνει βαριές κατσαρόλες με ζεστό ζωμό, κόβει φρέσκο κρεμμύδι για κάθε μερίδα, και κρατάει το μαγαζί σε λειτουργία εδώ και 60 χρόνια. «Έχω ζήσει ανηφόρες και κατηφόρες. Τώρα βρίσκομαι στην κορυφή του λόφου μου», είπε χαμογελώντας. Πρόσφατα ένιωσε πόνο στο στήθος και νόμιζε ότι ήταν κάτι σοβαρό, αλλά ο γιατρός είπε ότι φταίει η κουζίνα – «Είναι όμορφο που μπορώ ακόμη να δουλεύω. Με κρατά σωματικά δυνατή και ψυχικά σε εγρήγορση».

Στην Οΐτα, στη νήσο Κιούσου, ο Μασαφούμι Ματσουό στα 101 του φροντίζει τα χωράφια του με ρύζι, μελιτζάνες, φασόλια και αγγούρια. Πάει κάθε πρωί εκεί, κουβαλώντας ένα πλαστικό σκαμνί για να ξεκουραστεί λίγο ανάμεσα στις δουλειές. Έχασε τη γυναίκα του πριν τέσσερα χρόνια και ανεβαίνει δύσκολα τις σκάλες για να αφήσει φρέσκο ρύζι στο βωμό της μνήμης της – «Ονειρευόμουν να γίνω ηθοποιός, αλλά η γη είναι αυτή που με κράτησε ζωντανό». Επέζησε από καρκίνο στον οισοφάγο και από κορονοϊό στα 99 του, και τώρα παίζει με τον δισέγγονό του τα απογεύματα.

Η Τομόκο Χορίνο, επίσης 102, ξεκίνησε να δουλεύει ως σύμβουλος ομορφιάς στα 39 της, παρόλο που τότε οι παντρεμένες μητέρες δεν δούλευαν εύκολα. Πλανόδια πήγαινε, έκανε μακιγιάζ και σύντομα έβγαζε περισσότερα λεφτά από τον άντρα της. Τώρα μένει μόνη σαν χήρα, κάνει παραγγελίες στο τηλέφωνο, επισκέπτεται πελάτες και ταΐζει μια αδέσποτη γάτα – «Αγαπώ να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν όμορφοι». Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό της να σταματήσει.

Τέλος, η Τομέγιο Όνο στα 101 της αφηγείται παραμύθια minwa στην κοινότητά της, έχοντας ξεκινήσει μετά τα 70. Μετά το τσουνάμι του 2011 που γκρέμισε το σπίτι της στη Φουκουσίμα, έβαλε στις ιστορίες της τις μνήμες των χαμένων ανθρώπων. Γράφει κάθε μέρα στο ημερολόγιό της, τρώει νάτο με ψωμί και μιλάει για όσους αγάπησε και έφυγαν – «Ζω για να λέω τις ιστορίες μου». «Δεν ονειρεύομαι πλέον ζωντανούς ανθρώπους», είπε. «Όσοι εμφανίζονται στα όνειρά μου είναι ήδη περασμένοι. Θα συνεχίσω να αφηγούμαι, μέχρι να τους συναντήσω ξανά». Στην Ιαπωνία, η οικογενειακή υποστήριξη και η υγιεινή διατροφή βοηθούν τέτοιες ιστορίες να συνεχίζονται.