Ο 29χρονος ξυλουργός Μαρτέν Λόρεντς έδωσε όρκους αγάπης μέσα στην ίδια την Παναγία των Παρισίων, τον καθεδρικό που έσωσε από τις φλόγες με τα ίδια του τα χέρια. Την 25η Οκτωβρίου, μετά από ειδική άδεια του Αρχιεπισκόπου Λοράν Ουλρίχ, ο Μαρτέν παντρεύτηκε την Ζαντ του, σε μια τελετή που γέμισε τον αέρα με αναμνήσεις και ελπίδα. Γιατί; Για να τιμήσει τρία χρόνια σκληρής δουλειάς στην ανακατασκευή, μετά την πυρκαγιά του 2019 που συγκλόνισε τον κόσμο.

Μια νύφη και ένας ναός που ξαναγεννιούνται μαζί

Πεντακόσιοι καλεσμένοι γέμισαν τις καμάρες του ναού. Συνάδελφοι ξυλουργοί, αρχιτέκτονες και συντηρητές κάθισαν δίπλα δίπλα, μοιραζόμενοι τη χαρά ενός άντρα που έφτιαξε την οροφή με τεχνικές του 13ου αιώνα. Ο Μαρτέν, με τα μάτια υγρά από συγκίνηση, στάθηκε εκεί που είχε σφυρηλατήσει ξύλα και όνειρα.

Η Παναγία των Παρισίων, σύμβολο του Παρισιού από τον 12ο αιώνα, άνοιξε τις πόρτες της για γάμο ύστερα από τριάντα χρόνια – μια εξαίρεση που μυρίζει πάθος και αφοσίωση. Το ζευγάρι αντάλλαξε βέρες κάτω από τα ψηλά τόξα, με τον ιερέα Ολιβιέ Ριμπαντό Ντιμάς να οδηγεί την τελετή. «Μαρτέν, εσύ γνωρίζεις καλά την Παναγία των Παρισίων — τη γνωρίζεις από ψηλά», είπε ο Μονσινιόρ, αγγίζοντας καρδιές με λόγια απλά μα βαθιά. Κι εδώ, μήπως η ιστορία δεν γράφεται πάντα με πέτρες, αλλά με τέτοιες στιγμές;

Ο γαμπρός δεν κρατήθηκε. «Είναι η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής μου», δήλωσε με φωνή που έτρεμε ελαφρά. «Νιώθω ότι δεν παντρεύομαι μόνο τη γυναίκα που αγαπώ, αλλά και ένα κομμάτι της ιστορίας που με συνδέει με τόσους ανθρώπους».

Αψίδα από τσεκούρια και χειροκροτήματα

Καθώς το ζευγάρι βγήκε στον εξωτερικό χώρο, δεκάδες ξυλουργοί ύψωσαν ψηλά τα τσεκούρια τους. Έφτιαξαν μια αψίδα τιμής, σαν να λένε χωρίς λόγια πόσο βαθιά ριζωμένη είναι αυτή η νίκη επί των φλογών. Οι τουρίστες, που είχαν μαζευτεί έξω από περιέργεια, ξέσπασαν σε ζεστά χειροκροτήματα – μια απρόσμενη γιορτή στον αέρα του Παρισιού.

Ίσως, λοιπόν, ο γάμος αυτός να σηματοδοτεί κάτι περισσότερο. Μια υπενθύμιση ότι η ανακατασκευή δεν τελειώνει με τα ερείπια, αλλά συνεχίζεται μέσα από τέτοιες προσωπικές ιστορίες. Ο ναός, που χτίστηκε αργά τον Μεσαίωνα και έγινε εικόνα της γαλλικής ψυχής, γεμίζει ξανά με ζωή, δίνοντας ελπίδα σε όλους εμάς.