Ο Νίκος Μαχλάς βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή της Έφεσης της Τρίτης με τον Κυριάκο Θωμαΐδη στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6. Μίλησε ανοιχτά για τον Παναθηναϊκό, την πορεία της Εθνικής ομάδας και τους πιτσιλούς που λάμπουν στο γήπεδο. Έχει περάσει χρόνια στο μεγάλο ποδόσφαιρο και ξέρει καλά πώς στέκονται τα πράγματα.
Η Εθνική και οι νέοι που φέρνουν ελπίδα
Κάποιοι παίκτες νιώθουν το βάρος όταν ξέρουν πως το Μουντιάλ έφυγε, μα πρέπει να βγουν στο γήπεδο έτσι κι αλλιώς. «Παρά το γεγονός ότι στα τελευταία παιχνίδια η Εθνική δεν ήταν και τόσο καλή, είχε όλα τα φόντα να προκριθεί και ήταν ικανή να το καταφέρει. Τώρα δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Θα παίξεις για την αξιοπρέπεια. Είμαστε καλύτεροι από τη Σκωτία και η σημερινή αναμέτρηση κρίνει την περηφάνια, έτσι ώστε να κλείσουμε αυτή τη διαδικασία με μια καλή νίκη και με το κεφάλι ψηλά», είπε ο Μαχλάς. Το εθνόσημο βάζει φωτιά στην ψυχή όποιου το φοράει, ειδικά όσοι παίζουν μακριά από την πατρίδα.
Ένα παιδί που γυρίζει από το εξωτερικό βλέπει διαφορετικά την Εθνική, με μάτια που καίνε. «Είναι το πιο ωραίο πράγμα να φοράει ένας αθλητής το εθνόσημο. Όλα τα παιδιά που είναι στο εξωτερικό τα νιώθουν, είναι δύσκολο να το μεταφέρεις στον κόσμο αν δεν το έχεις ζήσει. Και εγώ το έζησα, καθώς ήμουν στην Ολλανδία και ερχόμουν για να παίξω με την Εθνική». Παρά την αποτυχία στην πρόκριση, το στυλ παιχνιδιού που έδειξαν οι μπλε κάνει τον κόσμο να ξεχνάει την ήττα. «Και ας μην προκριθήκαμε, το ποδόσφαιρο που επιλέξαμε να παίζουμε είναι τόσο ωραίο που δεν με ενδιαφέρει που δεν τα καταφέραμε. Είναι οξύμωρο αυτό που λέω, αλλά πιστεύω πως αν συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο τα επόμενα χρόνια, θα τα καταφέρουμε. Έχουμε τόσο ταλέντο, παιδιά 18, 19 και 20 ετών, όπως ο Κωνσταντέλιας που παίζει λες και είναι 30. Πιο πολύ στεναχωρήθηκα για τα παιδιά και τον προπονητή, τον οποίο έχω και σε τεράστια εκτίμηση».
Παναθηναϊκός: Δυναμική για τίτλο και αδικίες
Οι φίλαθλοι του τριφυλλιού χειροκρότησαν τον Κωνσταντέλια για το γκολ του στη Λεωφόρο, κάτι που θύμισε παλιές καλές μέρες. «Πιο παλιά ήταν πιο αυθεντικό ποδόσφαιρο και δεν υπήρχαν όλα αυτά τα εκατομμύρια και το στοίχημα. Το ποδόσφαιρο είναι θέαμα! Παλιά υπήρχε ο Δεληκάρης, ο Χατζηπαναγής και έβλεπες συνέχεια τέτοιες κινήσεις από τους φιλάθλους… Και πλέον βλέπεις την εθνική ομάδα να παράγει θέαμα και σε κάνει να γεμίζεις. Εγώ προσωπικά γεμίζω ελπίδα και όλα αυτά που πρεσβεύει το ποδόσφαιρο: ποδοσφαιριστές να τα δίνουν όλα, να κλαίνε, να έχουν ποιότητα. Όταν τα παιδιά βλέπουν έναν Καρέτσα, έναν Κωνσταντέλια, έναν Τζίμα, έναν Κωστούλα μαγεύονται. Είναι μεγάλη υπόθεση για τα παιδιά που έρχονται. Ακόμα και όταν έβλεπες τον Μέσι και δεν κατακτούσε το πρωτάθλημα, έλεγες «Θεέ μου, δώσε μου μάτια να βλέπω». Αυτό νιώθω και τώρα». Η ομάδα του 2004 ήταν θρύλος, με άμυνα σιδερένια και τρεξίματα ασταμάτητα.
Στο εξωτερικό, όπως στον Άγιαξ που τον έβαλε στους θρύλους του, σε σέβονται πραγματικά και δεν περιμένουν να πέσεις για να σε χτυπήσεις. «Η εθνική το 2004 ήταν killer. Είχαμε τα τρεξίματα, την άμυνα, ήμασταν μπαρουτοκαπνισμένοι. Στην εθνική του 1994 η Ελλάδα έπρεπε να ανταποκριθεί απέναντι σε μεγαθήρια που το ποδόσφαιρό τους ήταν πολύ πιο προηγμένο. Πλέον είναι διαφορετικά τα πράγματα. Σήμερα οι παίκτες πηγαίνουν στο εξωτερικό και εγώ είμαι περήφανος που εκπροσώπησα την Ελλάδα στο εξωτερικό». Εδώ στην πατρίδα, ακόμα ψάχνουμε να βρούμε αυτή την κουλτούρα, αλλά αλλάζει σιγά σιγά.
Ταλαντούχοι πιτσιλούδες σαν τον Μουζακίτη, 18 χρονών και παίζει σαν βετεράνος, γεμίζουν ελπίδα την Ελλάδα. «Στο εξωτερικό είναι πιο πολιτισμένοι και σε σέβονται. Στην Ελλάδα περιμένουν πολλοί μια αποτυχία για να σε ισοπεδώσουν. Στο εξωτερικό σε σέβονται και ευτυχώς τα τελευταία χρόνια δείχνει να αλλάζει αυτό και στην Ελλάδα, κάτι που οφείλεται και στους δημοσιογράφους. Αυτά τα παιδιά (σ.σ. της Εθνικής) έδωσαν τα πάντα για την πρόκριση και γιατί να υπάρχει η απογοήτευση; Αν ήταν όλα μαύρα δεν θα τα έλεγα άσπρα. Θα πρέπει να βλέπουμε και μακροπρόθεσμα τις αξίες. Προσπαθώ να το πάω στο ρομαντικό κομμάτι περισσότερο…». «Αυτό που κάνουν κάποιες χώρες είναι εντυπωσιακό. Όπως η Δανία. Τα ταλέντα είναι απίστευτα. Και στην Ελλάδα επίσης. Ο Μουζακίτης είναι 18 και παίζει σαν να είναι 30. Μπράβο μας! Αυτό είναι που μας γεμίζει. Τώρα, αν έρθουν οι προκρίσεις, θα πιάσουμε το Λόττο…». Για τον Γιοβάνοβιτς εύχεται να μείνει χρόνια, ο Γκαγκάτσης εννοεί όσα λέει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις στην μπάλα.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί ακόμα να πιάσει τον τίτλο, η φανέλα του ζυγίζει βαριά και δεν ξεγράφεται εύκολα. «Μακάρι να μείνει για πολλά χρόνια ο Γιοβάνοβιτς. Ξέρω τον κ. Γκαγκάτση και ξέρω ότι αν λέει μια κουβέντα την εννοεί. Αλλά όταν έρθει η στραβή ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει. Δεν είναι η δουλειά μου όμως να σχολιάζω αυτά τα θέματα. Ως άνθρωπος του ποδοσφαίρου, έχω να πω μόνο καλά πράγματα και για την ομάδα και για την ΕΠΟ. Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή». Θα ήθελε τέσσερις ομάδες να παλεύουν μέχρι τέλους, ο Λεβαδειακός δείχνει ωραίο ποδόσφαιρο, μα οι μεγάλοι καθρεφτίζουν όλο το πρωτάθλημα. Ο Αλαφούζος έδωσε τα πάντα και πήρε πίσω ελάχιστα, άδικος κόσμος αυτός.
Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ ξεχωρίζουν με σταθερότητα, προπονητές που μένουν και καλές μεταγραφές. «Θα ήθελα να το διεκδικήσουν 4 ομάδες. Παράλληλα, ο Λεβαδειακός παίζει πολύ ωραίο ποδόσφαιρο. Αλλά για να σταθώ στις μεγάλες ομάδες, είναι καθρέφτης του ποδοσφαίρου μας γιατί θα μας εκπροσωπήσουν και στο εξωτερικό. Θέλω προσωπικά όμως να δω έναν Παναθηναϊκό πιο δυνατό από ποτέ. Για μένα προλαβαίνει ο Παναθηναϊκός να το διεκδικήσει. Γιατί η φανέλα του είναι πολύ βαριά και δεν μπορείς να τον ξεγράψεις. Ίσως είναι η πιο αδικημένη ομάδα τα τελευταία χρόνια γιατί τραβάει πολλά. Είδα και τη συνέντευξη του προέδρου του. Δεν είχε λόγο να απολογηθεί για τίποτα. Το πήρε πάνω του. Είναι ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει παρά πολλά και έχει πάρει λίγα». «Οι δύο ομάδες που ξεχωρίζουν είναι ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ. Με την ποιότητά τους τα τελευταία χρόνια, με τους σταθερούς προπονητές τους, με τις μεταγραφές τους. Θα θέλαμε να δούμε και τους άλλους όμως».