Κατ’ ουσία, οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του θεάτρου ήταν ευτυχισμένοι όσο ήταν στο προσκήνιο και απολάμβαναν την αγάπη του κοινού και το χειροκρότημα. Όμως, όταν έσβηναν τα φώτα, πολλοί από αυτούς ζούσαν στο περιθώριο και αντιμετώπιζαν τη μελαγχολία. Στην περίπτωση της Αλίκης Βουγιουκλάκη, αυτό δεν συνέβη. Αυτή έφυγε όπως το ήθελε, στο προσκήνιο, στα πρωτοσέλιδα.

27 χρόνια μετά τον θάνατό της, ακόμη ενδιαφερόμαστε για εκείνη. Το σίγουρο είναι ότι θα τη χαροποιούσε αυτό.

Σίγουρα θα τη χαροποιούσε. Ήξερε ότι θα έθετε το ενδιαφέρον και ότι θα γίνονταν συζητήσεις για εκείνη μετά τον θάνατό της. Είναι κάτι μεταφυσικό αυτό που συμβαίνει. Οι νεότερες γενιές μεγαλώνουν βλέποντας στο πρόσωπό της το πρότυπο μιας ολόκληρης εποχής. Μιας γυναίκας που λάμπει μέσα από την τηλεόραση, που απορρυπαντικά φέρνει φως στην οθόνη.

Αυτές είναι απλά μύθοι. Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Είναι αλήθεια ότι η Αλίκη είναι η μοναδική γυναίκα που πέθανε από καρκίνο στο συκώτι; Η απάντηση είναι όχι.