Στη σύγχρονη κοινωνία, όπου οι σχέσεις δοκιμάζονται και ο θεσμός της οικογένειας αναδιαμορφώνεται, οι δημόσιες τοποθετήσεις για τον χωρισμό αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Ο δημοφιλής καλλιτέχνης Κώστας Μαρτάκης προχώρησε σε μία αναπάντεχη εξομολόγηση, αναδεικνύοντας μια οπτική γωνία που πιθανώς απηχεί σε πολλούς, αλλά σπάνια εκφράζεται ανοιχτά: την ικανοποίηση που μπορεί να νιώσει κανείς όταν ένα ζευγάρι οδηγείται στον χωρισμό.
Η Ανατροπή της Κοινής Αντίληψης για τον Χωρισμό
Ο Κώστας Μαρτάκης, κατά τη διάρκεια της διαδικτυακής εκπομπής της Ναταλίας Αργυράκη “Νέα γυναίκα μόνη, δεν ψάχνει”, συγκλόνισε με την ειλικρίνειά του. Αντί της συνηθισμένης θλίψης ή της έκφρασης λύπης, ο τραγουδιστής δήλωσε χαρακτηριστικά: «Όταν ακούω ανθρώπους να χωρίζουν ψιλοχαίρομαι μέσα μου». Αυτή η δήλωση, με την πρώτη ανάγνωση, φαντάζει προκλητική, ωστόσο ο ίδιος έσπευσε να εξηγήσει το σκεπτικό του.
Συγκεκριμένα, ο Μαρτάκης τόνισε: «Για να φτάνεις στο σημείο να χωρίσεις, μάλλον δεν πήγαινε άλλο. Οπότε μου αρέσει οι άνθρωποι όταν κάτι δεν προχωράει αντί να παίζουμε ξύλο, καλύτερα να χωρίζουμε». Η ερμηνεία του εστιάζει στην απελευθέρωση από μια δυσλειτουργική κατάσταση, προτάσσοντας την ψυχική υγεία και την αποφυγή περαιτέρω εντάσεων.
Το Δίλημμα: Παραμονή για τα Παιδιά ή Προσωπική Ευτυχία;
Ένα από τα πιο ευαίσθητα σημεία της ανάλυσής του αφορά την παραμονή σε μία σχέση “για τα παιδιά”. Ο Κώστας Μαρτάκης εξέφρασε την κατανόησή του, αλλά ταυτόχρονα και την αδυναμία του να συμφιλιωθεί πλήρως με αυτή την πρακτική: «Αυτό που όταν κάτι δεν προχωράει, μένουμε εκεί και επιμένουμε και τον κυνηγάμε. Αν ο άλλος θέλει να κοιτάξει αλλού, άστον. Ή ακούω που λένε ότι μένουν για τα παιδιά. Το καταλαβαίνω από τη μια, αλλά από την άλλη μέσα στο μυαλό μου δε μπορώ να το καταλάβω».
* Ανάλυση: Αυτή η στάση αντανακλά μια σύγχρονη προβληματική, όπου η διατήρηση μιας “βιτρίνας” οικογένειας έρχεται σε σύγκρουση με την ανάγκη για προσωπική ολοκλήρωση και την παροχή ενός υγιούς οικογενειακού προτύπου στα παιδιά, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται την απόφαση του χωρισμού. Οι ψυχολόγοι συχνά υποστηρίζουν ότι ένα ζευγάρι σε συνεχή διάσταση δημιουργεί ένα πιο τοξικό περιβάλλον για τα παιδιά από έναν συναινετικό χωρισμό.
Πέρα από το Προσωπικό: Η Κοινωνική Διάσταση του Χωρισμού
Η τοποθέτηση του Κώστα Μαρτάκη μπορεί να ειδωθεί ως ένα σχόλιο για την ευρύτερη κοινωνική μας στάση απέναντι στον χωρισμό. Είναι σύνηθες να αντιμετωπίζεται ως αποτυχία, στίγμα ή πηγή ντροπής, αντί ως μια ενδεχόμενη διέξοδος προς την ευημερία.
* Ιστορικό & Συγκριτικό Πλαίσιο: Στο παρελθόν, ειδικά στην Ελλάδα, ο χωρισμός ήταν κοινωνικά κατακριτέος. Οι δεκαετίες μετά το 1980, με την ψήφιση του Νόμου για το Οικογενειακό Δίκαιο, έφεραν μια σταδιακή αποστιγματοποίηση. Ωστόσο, η νοοτροπία ότι “πρέπει να παραμείνουμε μαζί για πάντα, ανεξαρτήτως κόστους” εξακολουθεί να είναι βαθιά ριζωμένη. Η δήλωση του Μαρτάκη έρχεται να αμφισβητήσει αυτή την παγιωμένη αντίληψη, καλώντας σε μια πιο ρεαλιστική και ειλικρινή προσέγγιση των σχέσεων και του τερματισμού τους. Η αναζήτηση της ευτυχίας, ακόμη και αν αυτή σημαίνει αλλαγή πορείας, φαίνεται να αποτελεί καίριο στοιχείο της φιλοσοφίας του καλλιτέχνη.
Στην ουσία, ο Κώστας Μαρτάκης, μέσω της ειλικρινούς του ματιάς, ανοίγει έναν διάλογο για την αναγκαιότητα της αυτοεκτίμησης και της ψυχικής απελευθέρωσης σε έναν κόσμο που συχνά πιέζει τα άτομα να παραμείνουν σε καταστάσεις που δεν τους υπηρετούν.