Ο Τάι Νίκολς, ο γκαρντ του Περιστερίου, άνοιξε την καρδιά του στο podcast Man 2 Man της Stoiximan GBL. Μίλησε για τα σκληρά χρόνια της παιδικής του ηλικίας σε μια γειτονιά όπου νόμιζε πως δεν θα ζούσε μέχρι τα 25. Το μπάσκετ του έδωσε ελπίδα, τον έβγαλε από εκεί και τον έφερε εδώ.
Μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο κόσμο, οκτώ αδέλφια και η μάνα του μόνη της. Ο πατέρας του έφυγε νωρίς, σε ηλικία τεσσάρων ετών ο Τάι, αφού έμεινε τρία χρόνια σε κώμα. Η οικογένεια πήρε τη δύσκολη απόφαση να τραβήξει την πρίζα.
Τα δύσκολα χρόνια και η δύναμη της οικογένειας
«Μεγάλωσα με έξι αδέλφια και δύο αδελφές, με τη μητέρα μας. Μεγαλώνοντας εκεί που μεγάλωσα εγώ, ειλικρινά δεν πίστευα ότι θα έφτανα να δω την ηλικία των 25 ετών, για να είμαι ειλικρινής. Έχασα τον πατέρα μου σε πολύ νεαρή ηλικία. Ήμουν τεσσάρων ετών όταν τον έχασα.
Ήταν δύσκολο, ξέρεις, να μεγαλώνεις. Μεγαλώσαμε σε μια γειτονιά στο κέντρο της πόλης, η οποία είναι λίγο υποβαθμισμένη, με συμμορίες, βία, ναρκωτικά και τέτοια πράγματα. Και μετά, ξέρετε, έπρεπε να φροντίζω τα αδέλφια μου και τις αδελφές μου, επειδή ήμουν ο μικρότερος στην οικογένειά μου.
Και όπως είπα, η μητέρα μου δούλευε πολλές ώρες, πάρα πολλές ώρες, μερικές φορές 16, 17 ώρες την ημέρα, χωρίς ύπνο, και έπρεπε να μεγαλώσει οκτώ, οκτώ παιδιά μόνη της. Οπότε, τεράστια εύσημα σε αυτήν και τεράστια εύσημα στα αδέλφια μου για το ότι με βοήθησαν να φτάσω εκεί που είμαι σήμερα.
Καθώς μεγάλωνα, από τα 10-11 και μετά, κατάλαβα ότι δεν είναι αυτός ο τρόπος που πρέπει να ζει ένας άνθρωπος. Τα βγάζουμε πέρα με ό,τι έχουμε και νιώθω ότι το άγχος δεν με χτύπησε πραγματικά μέχρι που κατάλαβα τι πραγματικά συνέβαινε με την οικογένειά μου».
Για τον πατέρα του, είπε: «Δεν θυμάμαι πραγματικά, δεν θυμάμαι πολλά για τον πατέρα μου, μόνο κομμάτια από ιστορίες που μου λένε οι άνθρωποι. Αλλά απλά και μόνο το να είμαι χωρίς αυτόν μέχρι σήμερα, μπορώ να πω ότι είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου, γιατί προφανώς θα ήταν διαφορετική αν ήταν εδώ. Αλλά ναι, το να είναι σε κώμα για τρία χρόνια, είναι κάπως δύσκολο.
Περιπέτειες στο μπάσκετ, από Κόσοβο μέχρι μεγάλα τουρνουά
Και όταν η οικογένειά σου πρέπει να πει, είτε να τον αφήσει να φύγει, είτε να συνεχίσει να τον διατηρεί αυτές τις συνθήκες, είναι η πιο δύσκολη απόφαση που μπορείς να πάρεις ως οικογένεια. Και τελικά αποφασίσαμε να τραβήξουμε την πρίζα και αυτό ήταν το τέλος. Αλλά το να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα είναι δύσκολο».
Το μπάσκετ μπήκε στη ζωή του από περίεργο τρόπο. Ξεκίνησε άσχετος, δεν έκανε ούτε σουτ ούτε ντρίμπλα, μετά από αμερικανικό φούτμπολ. Τώρα κυνηγάει κάθε καλοκαίρι τουρνουά με έπαθλο ένα εκατομμύριο δολάρια.
Μια τρελή ιστορία από το Κόσοβο θυμάται καλά. Πήγε εκεί στις 17 Νοεμβρίου, έπαιξαν την επόμενη μέρα με την KB Πένια μπροστά σε φανατικούς οπαδούς. Μετά τη νίκη, έπεσαν βελανίδια και χαρτάκια τσιγάρων στο παρκέ.
«Πέταξα εκεί στις 17 Νοεμβρίου. Έχω ακόμα το αεροπορικό μου εισιτήριο από εκείνη την πτήση. Το πρώτο μας παιχνίδι ήταν στις 18 Νοεμβρίου. Παίξαμε με μια ομάδα που ονομάζεται KB Πένια, η οποία είναι ένα από τα πιο τρελά περιβάλλοντα που μπορείς να παίξεις.
Έχουν μερικούς από τους καλύτερους οπαδούς στο Κόσοβο. Αλλά ναι, μετά το παιχνίδι, είχαμε κερδίσει και η ομάδα άρχισε να πετάει βελανίδια και τσιγαρόχαρτα στο γήπεδο».
Για τα πρώτα βήματα: «Ήμουν τόσο κακός στο μπάσκετ όταν πρωτοξεκίνησα. Δεν ήξερα να σουτάρω, δεν μπορούσα να ντριμπλάρω. Η μετάβαση ήταν δύσκολη επειδή το Αμερικάνικο φούτμπολ και το μπάσκετ είναι δύο εντελώς διαφορετικά αθλήματα».
Αναφέρθηκε και στον Τζο Ράγκλαντ, τον παλιό του φίλο από το Περιστέρι, σαν αδελφό. Το podcast καλύπτει και άλλες εμπειρίες του Τάι Νίκολς που δείχνουν πώς το μπάσκετ του άλλαξε τη ζωή.
{https://www.youtube.com/watch?v=IktnGRexsHc}