Ο Φώτης Κατσικάρης, μία εμβληματική μορφή του ελληνικού μπάσκετ, άνοιξε την καρδιά του στο podcast “Man to Man Powered by Stoiximan” και μοιράστηκε πολύτιμες εμπειρίες και διδάγματα από μια καριέρα που ξεπερνά τις τέσσερις δεκαετίες, τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής.
Από τα πρώτα του βήματα στη Νίκαια και το ξεχωριστό δέσιμο με την ΑΕΚ, μέχρι τις συμβουλές που έλαβε από θρύλους όπως οι Κρέζιμιρ Τσόσιτς και Ντούσαν Ίβκοβιτς, την ειλικρίνεια του Γιώργου Γιατζόγλου και το συναρπαστικό προπονητικό ταξίδι στην Ισπανία και το NBA, ο Φώτης Κατσικάρης ξεδίπλωσε άγνωστες πτυχές της καριέρας του.
Ακολουθούν αναλυτικά τα highlights της συνέντευξης του Φώτη Κατσικάρη:
Για τα παιδικά χρόνια και το ξεκίνημα στη Νίκαια: «Ίσως ήταν καλύτερα που δεν ακολούθησα τα βήματα του ρεμπέτη παππού μου και της τραγουδίστριας μητέρας μου! Στα πρώτα μου χρόνια, το μπάσκετ δεν ήταν επαγγελματικό. Δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο για να το κυνηγήσω. Όταν πήγα στο κολέγιο στην Αμερική, δεν έπαιζα μπάσκετ, αλλά σπούδαζα οικονομικά. Όλα άλλαξαν όταν είδα τον Παναγιώτη Γιαννάκη σε έναν αγώνα ανάμεσα στον Ιωνικό και τον Ολυμπιακό. Μαγεύτηκα! Μάλιστα, ο Γιαννάκης ήταν ο πρώτος μου προπονητής, μου χάρισε μια φανέλα και έγραψε πάνω της τον αριθμό 5 με μαρκαδόρο!».
Για τη μεταγραφή στην ΑΕΚ, την καθοριστική συμβολή του Κρέζιμιρ Τσόσιτς και την επιστροφή στην ομάδα ως προπονητής: «Έφτασα σε ένα σημείο όπου έπρεπε να αποφασίσω αν θα σταματήσω το μπάσκετ και θα αφοσιωθώ στις σπουδές μου. Ο Τσόσιτς με είχε παρακολουθήσει σε έναν αγώνα του Σπόρτιγκ με τον Πανιώνιο και τότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη “ρολίστας”. Τελικά άφησα τις σπουδές μου και για μήνες δεν μίλησα με τον πατέρα μου! Εκείνες τις εποχές, όταν οι πληρωμές καθυστερούσαν, στηριζόμασταν στις ισχυρές φιλίες και στην αγάπη μας για το μπάσκετ… Το 1996 δεν ήθελα να φύγω από την ΑΕΚ. Όταν ο Γρανίτσας μου είπε ότι οι πόρτες της ομάδας θα είναι πάντα ανοιχτές για μένα, θεώρησα ότι προσπαθούσε να με κατευνάσει. Όμως, τελικά, επέστρεψα ως προπονητής της ομάδας.»
Για τη συνεργασία με τον Ρολάντο Μπλάκμαν: «Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ήταν συμπαίκτης μας… Ένας θρύλος του NBA, All Star… Θυμάμαι την πρώτη του προπόνηση, μόνος του, στο κρύο γήπεδο “Γεώργιος Μόσχος”. Δεν πιστεύαμε ότι ήταν τόσο απλός, προσιτός και καθόλου απόμακρος. Μου είχε πει: “Έφυγα με μια βάρκα από τον Παναμά και πήγα στην Αμερική. Δεν ξεχνώ ποτέ από πού ξεκίνησα, γι’ αυτό και μπορώ να μιλήσω με τον ίδιο τρόπο σε έναν άστεγο και στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών”. Θα το θυμάμαι πάντα αυτό.»
Για τη μετάβαση από παίκτης σε προπονητής στην ηλικία των 31 ετών: «Ένας τραυματισμός στο Ηράκλειο με έκανε να δω το μπάσκετ με διαφορετικό μάτι, παρακολουθώντας τον κόουτς Γιώργο Καλαφατάκη. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με σπουδαίους ανθρώπους, όπως οι Τσόσιτς, Κώστας Πολίτης, Ίβκοβιτς και Σάκοτα. Το να μάθω και να γίνω προπονητής ήταν μια νέα πρόκληση… Ο “Ντούντα” ήταν αυστηρός, χαλάρωνε σπάνια. Μου είχε πει: “Μιλάς καλά αγγλικά, είσαι έξυπνος με τα γυαλιά σου, πρέπει να γίνεις τιμ μάνατζερ”. Αλλά σεβάστηκε την επιθυμία μου να γίνω προπονητής.»
Για την επική ανατροπή στους τελικούς με τον Ολυμπιακό και την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2002: «Οι τιμωρίες του Ολυμπιακού μας έκαναν να χαλαρώσουμε και χάσαμε τα δύο πρώτα παιχνίδια. Θυμάμαι ότι οι άνθρωποι του Ολυμπιακού είχαν φέρει σαμπάνιες στον τρίτο τελικό. Μειώσαμε σε 2-1 και μετά έγιναν… μαγικά πράγματα. Με δύο χαμένες βολές του Τόμιτς, ισοφαρίσαμε τη σειρά. Όταν βρεθήκαμε πίσω με 2-0, νιώθαμε απογοήτευση. Θυμάμαι τον Δήμο Ντικούδη να με παίρνει τηλέφωνο στις 2 τα ξημερώματα, ενώ οδηγούσε μόνος του προς την Αθήνα! Αποφασίσαμε να “κόψουμε” τον Κρις Καρ, ο οποίος είχε δημιουργήσει πρόβλημα στο κλίμα της ομάδας, και πριν από τον πέμπτο τελικό είχαμε την πεποίθηση ότι δεν θα χάσουμε!»
Για το σύντομο πέρασμά του από τον Άρη (μόλις τρεις μήνες): «Στο παρελθόν, στενοχώρησα φίλους του Άρη. Όταν με προσέγγισε ο Γιάννης Δαμιανίδης, είχα απολυθεί από ομάδα στην Ισπανία και είχα πανικοβληθεί. Ήθελα να επιστρέψω άμεσα στην προπονητική. Τότε δεν είχα την εμπειρία να διαχειριστώ την κατάσταση… Η χρονική στιγμή ήταν λάθος για τον Άρη, γιατί δεν ήμουν 100% συγκεντρωμένος, με όλο τον σεβασμό προς την ομάδα. Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να επιστρέψω κάποια στιγμή στην Ελλάδα.»
Για το φετινό πρωτάθλημα της Stoiximan GBL: «Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι πολύ ενδιαφέρον, κάθε παιχνίδι είναι σαν “τελικός” για όλες τις ομάδες. Γίνεται πολύ καλή δουλειά σε ομάδες όπως η Καρδίτσα. Μπορεί να μην είναι τόσο ποιοτικό όσο στο παρελθόν, αλλά είναι άκρως ανταγωνιστικό και διαθέτει παίκτες που κάνουν ακόμη και την Ισπανία να παρακολουθεί με ενδιαφέρον την Ελλάδα, την οποία σέβονται πολύ.»
Για την “παραμυθένια” πορεία της Μπιλμπάο και τα δύο “όχι” στη Ρεάλ Μαδρίτης: «Δεν ήθελα να τελειώσει εκείνη η μαγική ιστορία με την Μπιλμπάο το 2011, γι’ αυτό και αρνήθηκα την πρόταση της Ρεάλ. Από το βιβλίο του Πάμπλο Λάσο, ο κόσμος έμαθε ότι υπήρξε ενδιαφέρον και το 2014, αλλά έτσι ένιωθα τότε. Δεν σκέφτηκα αυτό που λέει ο κόσμος ότι “οι ευκαιρίες δεν έρχονται συχνά”. Ο γενικός διευθυντής της Ρεάλ μου λέει ακόμα ότι είμαι ο μοναδικός προπονητής που αρνήθηκε να αναλάβει την ομάδα. Δεν είναι εύκολο να λες “όχι” στη Ρεάλ…».
Για το αν θα έκανε κάτι διαφορετικό στον πάγκο της Εθνικής ομάδας: «Ήταν όνειρο ζωής να προπονήσω την Εθνική ομάδα. Δεν το αλλάζω με τίποτα, ήταν η απόλυτη τιμή! Αλλά το 2014 ήμουν σε μια καλή φάση της προπονητικής μου καριέρας και εκείνη η απόφαση με πήγε πίσω. Είχα συζητήσεις με την Μπασκόνια και τη Ρεάλ, αλλά δεν μπορούσα να εγκαταλείψω την Εθνική ομάδα. Το πατριωτικό μου συναίσθημα ήταν πάνω από όλα. Όμως, αν το έβλεπα καθαρά ως προπονητής, η χρονική στιγμή δεν ήταν η καλύτερη για να αναλάβω την Εθνική.»
Για την εμπειρία του ως ασίσταντ κόουτς στους Γιούτα Τζαζ τη σεζόν 2018-19: «Είχα μια πολύ καλή πρόταση από τη Μάλαγα. Το συζήτησα με τη γυναίκα μου, γιατί είχα όνειρο να ζήσω αυτή την εμπειρία και ίσως να τελειώσω την προπονητική μου καριέρα στο NBA. Μου έδωσαν τριετές συμβόλαιο… Ο κόσμος του NBA είναι διαφορετικός και αν ήμουν νεότερος σε ηλικία, ίσως να ήμουν ακόμα εκεί. Το επόμενο καλοκαίρι ήρθε η πρόταση της Γκραν Κανάρια, ήμουν κουρασμένος και ήθελα να γίνω ξανά πρώτος προπονητής.»
Για το σημαντικότερο μάθημα που έλαβε ως παίκτης και προσπαθεί να μεταδώσει ως προπονητής: «Ο Νταγκ Κόλινς είχε πει: “Μάθε τον ρόλο σου, αποδέξου τον ρόλο σου και κυριάρχησε σε αυτόν”. Ως παίκτης, είχα έναν συγκεκριμένο ρόλο και αποδέχτηκα αυτόν που μου άλλαξε ο Τσόσιτς. Ο Ουάκαπ στη Γερμανία σούταρε από παντού, αλλά στον Ολυμπιακό άλλαξε ρόλο και έγινε σταρ σε αυτόν, σε μια ομάδα που διεκδικεί τίτλους. Αυτό έγινε παράδειγμα για μένα και θέλω να το μεταδώσω στους παίκτες μου. Οι δικοί μου τίτλοι είναι η πρόκληση να πείσω τον παίκτη να αλλάξει και να βελτιωθεί, και αυτό δεν φαίνεται σε ένα κύπελλο που θα σηκώσεις…».