Η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου βρέθηκε στο «Καλημέρα είπαμε;» της ΕΡΤ και μίλησε ανοιχτά για πράγματα που σπάνια αγγίζει. Ξεκίνησε με μια παράξενη ιστορία για το όνομά της, που δείχνει πόσο παιχνιδιάρικη βλέπει την ταυτότητά της. Και συνέχισε με βαριά θέματα, όπως η μοναξιά στα παιδικά χρόνια και η μάχη με τις ουσίες.
Όταν ρώτησαν για το όνομα, η Λυκουρέζου γέλασε και είπε: «Έχω μια παρόρμηση ως Μαρία Ελένη, έλεγα ότι θέλω να με λένε Αίθρα αλλά τελικά δεν θέλω. Μ’ αρέσει να με λένε και Αίθρα, μου αρέσει να με λένε και Μαρία Ελένη».
Παιδικά χρόνια στο φως των προβολέων
Μεγάλωσε μέσα σε κόσμο θεάτρου, με γονείς όπως ο Γιάννης Φέρμης και η Ζωή Λάσκαρη. Η ίδια θυμήθηκε πώς περνούσε ώρες στα καμαρίνια, μακριά από κανονική παιδική χαρά. «Η ζωή μου όλη ήταν μέσα σε ένα καμαρίνι, έχω μεγαλώσει μες στα καμαρίνια, δεν ξέρω πώς είναι να μην σε ξέρουν», είπε χαρακτηριστικά.
Ένιωθε συχνά μόνη, παρόλο που η ζωή γύρω της βούιζε. Τα σχόλια του τύπου για τους γονείς της την πλήγαγαν όταν ήταν μικρή. «Όταν ήμουν μικρότερη μπορεί να με ενοχλούσαν ορισμένα πράγματα που έλεγε ο Τύπος για τους γονείς μου, επειδή έκαναν έντονη ζωή. Εννοείται ότι σε επηρεάζει ως παιδί», εξήγησε.
Για τα πρώτα χρόνια της, μίλησε με ανάμεικτα συναισθήματα. «Σίγουρα η παιδική μου ηλικία δεν ήταν η συνηθισμένη, ήταν έντονα χρόνια, αλλά τι θα πει συνηθισμένη ζωή. Ο καθένας στη δική του οικογένεια ζει τη δική του πραγματικότητα. Μικρή χαιρόμουν πολύ την έντονη ζωή, μου άρεσε. Βέβαια έμενα πολύ μόνη μου, αυτό έχει και τα κάτω του».
Η μάχη με τις ουσίες και η απώλεια
Στα 25 της, αποφάσισε να τα παρατήσει όλα. Είχε πέσει τόσο χαμηλά που δεν υπήρχε άλλος δρόμος. «Έφτασα στον πάτο για να απεξαρτηθώ από τις ουσίες… Στα 25 μού γύρισε, είδα τι γίνεται και είπα “αλλάζω τώρα τη ζωή μου, ειδάλλως θα μείνω στάσιμη και αυτό θα καταλήξει”. Όλα αυτά προέρχονται από την οικογένεια, όλοι κάτι θα κάνουμε, σπάνια να μην κάνει κάποιος κάτι. Τα σταμάτησα από εσωτερική ανάγκη να με θεραπεύσω. Κανένας δεν μπορεί να σε θεραπεύσει με το ζόρι. Πρέπει να πιάσεις πάτο. Ο πατέρας μου δεν είχε ιδέα, του τα είπα όταν σταμάτησα», περιέγραψε με ειλικρίνεια.
Ο θάνατος της μητέρας της, της Ζωής Λάσκαρη, την έκανε να δει τα πράγματα αλλιώς. Η καθημερινότητά της αναποδογύρισε εντελώς. «Όταν πέθανε η μητέρα μου, η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες… Μια ζωή θα υπάρχει αυτό το κενό», είπε φανερά συγκινημένη.
Μίλησε και για το δέσιμό τους, που έφτανε χωρίς λόγια. Οι στιγμές μαζί της της λείπουν τρομερά. «Μου λείπουν οι συζητήσεις μας, το γέλιο της, η αγκαλιά της, η μυρωδιά της, το χιούμορ και το δέσιμο που είχαμε. Καταλαβαινόμασταν με ένα βλέμμα».