Ο Σταμάτης Φασουλής, ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους και επιδραστικούς Έλληνες καλλιτέχνες, έφερε στο προσκήνιο ένα θέμα που σπάνια συζητείται ανοιχτά στον χώρο του θεάματος: την προσωπική μάχη με την ανασφάλεια και την κατάχρηση ουσιών, ως μέσο αντιμετώπισης κοινωνικών πιέσεων. Η πρόσφατη εξομολόγησή του στην εκπομπή «Buongiorno» με τη Φαίη Σκορδά, αποτελεί ένα ισχυρό μήνυμα για την ψυχική υγεία και την αποδοχή των προσωπικών αδυναμιών, ειδικά σε ένα επάγγελμα που απαιτεί διαρκή έκθεση και επιβεβαίωση.
Η Σιωπηλή Μάχη: Ανασφάλεια και Κατανάλωση Αλκοόλ
Ο Σταμάτης Φασουλής περιέγραψε μια δεκαετία, αυτή μεταξύ 30 και 40 ετών, κατά την οποία η βαθιά του ανασφάλεια τον οδήγησε στην καθημερινή κατανάλωση αλκοόλ. «Είμαι πολύ ανασφαλής. Σε μια παρέα με πολλά άτομα δεν είμαι καλός», εξομολογήθηκε, αποκαλύπτοντας ότι έπινε «για να αντιμετωπίσω τον κόσμο». Η συγκεκριμένη περίοδος σηματοδοτεί, για πολλούς, μια κρίσιμη φάση ωρίμανσης και κοινωνικής ένταξης, όπου οι προσδοκίες τόσο από την κοινωνία όσο και από τον ίδιο τον εαυτό είναι υψηλές.
- Προσωπική Εμπειρία: Ο ίδιος δήλωσε ότι κατανάλωνε «ένα μπουκάλι βότκα την ημέρα», προσπαθώντας να «υπάρξει σε έναν κόσμο που δεν άντεχε».
- Κοινωνική Πίεση: Η ανάγκη για αποδοχή και η διαρκής κοινωνικοποίηση, συχνά συνυφασμένη με το καλλιτεχνικό επάγγελμα, δημιουργούσαν ένα περιβάλλον πίεσης.
- Μηχανισμός Άμυνας: Το αλκοόλ λειτούργησε ως ψευδής μηχανισμός «ανταπεξέλθωσης», οδηγώντας σε συμπεριφορές που εκ των υστέρων χαρακτήρισε ως «αηδίες και ξεράσματα».
Η Στροφή και η Σημερινή Πραγματικότητα
Η παρέλευση των ετών έφερε μια θεαματική αλλαγή στη ζωή του σκηνοθέτη. «Τώρα δεν πίνω καθόλου. Εδώ και 20 χρόνια δεν το βάζω στο στόμα μου, ή πίνω λίγο κρασί όταν βγαίνω, γιατί βγαίνω μια φορά στις 15 μέρες», δήλωσε. Αυτή η πορεία δείχνει ότι η αντιμετώπιση της εξάρτησης και η επίτευξη της νηφαλιότητας είναι δυνατή, ακόμα και μετά από χρόνια κατάχρησης.
Ανάλυση: Η αναφορά σε «20 χρόνια» αλλαγής υπογραμμίζει τη σημασία της μακροπρόθεσμης δέσμευσης στην προσωπική ευημερία και την άρνηση επιστροφής σε παλαιότερες, βλαβερές συνήθειες. Αυτό αντικατοπτρίζει μια αυξανόμενη τάση ευαισθητοποίησης γύρω από την ψυχική υγεία και την αποφυγή ουσιών, τόσο στον καλλιτεχνικό χώρο όσο και στην ευρύτερη κοινωνία.
Ο Καλλιτέχνης και η Ανάγκη για Αγάπη
Ένα κεντρικό στοιχείο της εξομολόγησης του Σταμάτη Φασουλή είναι η βαθιά ανάγκη του καλλιτέχνη για αγάπη και αποδοχή. «Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι ο φόβος να μη με αγαπήσουν. Ο καλλιτέχνης θέλει να τον αγαπάνε», τόνισε. Αυτή η δήλωση φωτίζει την ευάλωτη πλευρά του καλλιτέχνη, ο οποίος, παρά τη δημόσια εικόνα του, συνεχίζει να αναζητά επιβεβαίωση, συχνά με επίπονες συνέπειες.
Ανάλυση: Η ανάγκη για αγάπη και επιβεβαίωση αποτελεί κινητήρια δύναμη για πολλούς δημιουργούς, αλλά μπορεί επίσης να μετατραπεί σε πηγή άγχους και ανασφάλειας όταν συνδέεται αποκλειστικά με την εξωτερική εκτίμηση. Ο Σταμάτης Φασουλής, παύοντας να αναζητά αυτή την επιβεβαίωση μέσω του αλκοόλ, δείχνει ότι έχει βρει έναν πιο υγιή τρόπο διαχείρισης αυτής της εγγενούς ανάγκης.
Η Μοναχική Ζωή και η Αυτογνωσία
Παρά τη δημόσια φύση του επαγγέλματός του, ο Σταμάτης Φασουλής περιέγραψε τη σύγχρονη ζωή του ως «μοναχική». «Με την παρέα μου, τα 4-5 άτομα, είμαι μια χαρά. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Όταν ανοίγομαι κοινωνικά, όταν ας πούμε είναι να μπω σε ένα εστιατόριο μέχρι να κάτσω στη θέση μου, δεν αισθάνομαι και τόσο καλά», είπε. Η ανακάλυψη της προσωπικής του ηρεμίας σε έναν πιο περιορισμένο κύκλο, μακριά από την έντονη κοινωνική ζωή του παρελθόντος, υποδηλώνει μια πορεία προς την αυτογνωσία και την αποδοχή του εαυτού.
Στην εκτίμηση του συντάκτη: Η μετατόπιση από μία εξωστρεφή, πιεστική κοινωνική ζωή σε μια πιο εσωτερική και μοναχική ύπαρξη, δεν είναι απαραίτητα ένδειξη κατάθλιψης, αλλά μπορεί να συμβολίζει μια ώριμη επιλογή για προσωπική γαλήνη και αυθεντικότητα. Ο Σταμάτης Φασουλής φαίνεται να έχει συμφιλιωθεί με την ευαίσθητη πλευρά του, επιλέγοντας να ζήσει με τρόπο που να ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τις εσωτερικές του ανάγκες, παρά με τις εξωτερικές επιταγές.