Θρήνος για τον Νίκο Πολυδερόπουλο και την οικογένειά του, καθώς πέθανε ξαφνικά ο αδερφός του Παντελής στα 28 του χρόνια στην Πάτρα.
Ο Παντελής Πολυδερόπουλος δούλευε ως μπάρμαν σε γνωστό μαγαζί της Πάτρας. Υπέστη ανακοπή ανήμερα των Χριστούγεννων, ενώ την παραμονή δούλευε κανονικά.
Ο Νίκος Πολυδερόπουλος ήταν πολύ δεμένος με τα αδέρφια του και μάλιστα το 2017 οι τέσσερις τους, είχαν δώσει συνέντευξη στο DownTown Κύπρου και είχαν μιλήσει για τα παιδικά τους χρόνια τους και τις σχέσεις τους.
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Νίκος: Γεννηθήκαμε σε ένα χωριό της Πάτρας, το Μαζαράκι, όπου και περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια ελεύθερα, με μπάλα, κρυφτό, χωρίς κινητά, μόνο με ένα Sega – που κι αυτό το βρίσκαμε ανούσιο γιατί προτιμούσαμε να βγούμε έξω, να παίξουμε και να τρέξουμε. Όταν ήμουν τριών, γεννήθηκε ο Πάρης. Περίμενα έναν αδελφό -τον οποίο η μητέρα μου λέει ότι ζήλευα τότε- και μου ήρθαν τρεις τελικά!
Παντελής: Εγώ ήμουν ο μικρότερος, και τον Νίκο που ήταν μεγαλύτερος κατά οκτώ χρόνια, τον έχανα. Ουσιαστικά, με τον Νίκο επικοινωνήσαμε περισσότερο μετά τα 17 μου, γιατί έφυγε στα 18 του από την Πάτρα και όταν ερχόταν να μας δει με έβλεπε όλο και ψηλότερο, μέχρι που τον πέρασα στο ύψος…
Πάρης: Εμένα ο μεγαλύτερος με τράβηξε από το χωριό στην Πάτρα, στα 17 μου, για να δώσω Πανελλήνιες, και όταν έφυγε εκείνος για την Αθήνα, τράβηξα κι εγώ με τη σειρά μου τον Παναγιώτη να έρθει να μείνει μαζί μου.
Παναγιώτης: Μέχρι που ανέβηκα κι εγώ στην Αθήνα! Τότε είχε ανοίξει ο Νίκος, στην οδό Κολοκοτρώνη, ένα κοκτεϊλάδικο, το «Down Dog» και μου ζήτησε να έρθω στην Αθήνα για να τον βοηθήσω. Εκεί, έμαθα από τον bartender να κάνω κοκτέιλ -πάντα μου άρεσε, άλλωστε, το δημιουργικό κομμάτι του κοκτέιλ- εργάστηκα σε μαγαζιά και πλέον μπορώ και βγάζω τον δικό μου κατάλογο ποτών, δηλαδή να παρουσιάζω και να φτιάχνω τα δικά μου κοκτέιλ. Αυτή την περίοδο, εργάζομαι στις δημόσιες σχέσεις του «Mind The Gap» στο Κολωνάκι και ως bartender στο «Family» στη Βούλα, ενώ συνεχίζω τις σπουδές μου στην κομμωτική.
Κι ενώ είστε σκορπισμένοι σε Κύπρο, Αθήνα, Πάτρα, πώς επικοινωνείτε;
Νίκος: Έχουμε ένα ομαδικό group στο whats app με τίτλο «Οικογένεια», όπου κάθε βράδυ, η μαμά θα στείλει «Καληνύχτα» και θα πρέπει και εμείς να στείλουμε «Καληνύχτα».
Παναγιώτης: Α! Και με την απαραίτητη φωτογραφία, μια selfie ο καθένας κάθε βράδυ, από όπου κι αν είμαστε…
Παντελής: Με την ένδειξη «Στείλτε μια φωτογραφία να δω πώς είστε…».
Όταν βρίσκεστε, τι είναι το πρώτο που συζητάτε μεταξύ σας;
Παντελής: Για αρχή, παίζουμε ξυλιές και μετά συζητάμε.
Πάρης: Εσύ μόνο τρως, δεν προλαβαίνεις να δώσεις.
Νίκος: Βγάζω το καπέλο στη μάνα μου που μας άντεξε, με τόση βαβούρα στο σπίτι και πέντε άνδρες.
Ποια είναι εκείνη η παιδική, χαρούμενη ανάμνηση που σας έρχεται αμέσως στη σκέψη;
Πάρης: Εγώ «πηγαίνω» πάντα στα γήπεδα και στις αλάνες που παίζαμε ποδόσφαιρο, όπου βάζαμε πάντα τον Παντελή, τον μικρότερο, τέρμα. Νομίζω πως είναι η πιο ευτυχισμένη μου παιδική ανάμνηση.
Νίκος: Μια εικόνα που μου έρχεται αμέσως είναι που παίζαμε με τα φορτηγάκια, σκάβαμε, είχαμε χαλάσει όλη την αυλή, αλλά το ευχαριστιόμαστε. Γενικά, όποιο παιχνίδι απαιτούσε τέσσερα άτομα, ήμασταν μέσα! Επίσης, μήλα και βόλεϊ στο γήπεδο του σχολείου.
Παντελής: Τρελαινόμουν όταν παίζαμε κρυφτό, γιατί ως ο Βενιαμίν της οικογένειας, τα αδέλφια μου με πρόσεχαν, με έκρυβαν καλύτερα, κι εγώ απολάμβανα αυτή τη φροντίδα.
Παναγιώτης: Διακοπές σε ένα βουνό, τη Ρακίτα, στην Άρτα, όπου πηγαίναμε οικογενειακώς. Αυτό θυμάμαι εγώ. Στις διακοπές μας εκεί, πηγαίναμε πάντα για ορειβασία ή πεζοπορία στα γύρω βουνά.
Νίκος: Θυμάστε που όταν πηγαίναμε στο χωριό της μαμάς στην Άρτα, τη Μεγαλόχαρη, και κάναμε εξερευνήσεις στα ποτάμια και το φαράγγι ή ψαρεύαμε με διάφορες πατέντες και μετά ανεβαίναμε στο χωριό όπου η μαμά έψηνε τα ψάρια;