Η γνωστή δημοσιογράφος Χριστίνα Βραχάλη βιώνει μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής της, καθώς είναι έγκυος στο πρώτο της παιδί, ένα κοριτσάκι. Μέσα από το blog της στο Sportal.gr, πριν λίγο καιρό, μοιράστηκε με τους αναγνώστες της τις σκέψεις και τις ανησυχίες της.
Παραθέτουμε αναλυτικά το κείμενο της Χριστίνας Βραχάλη:
«Το Φεβρουάριο του 2023, μετά από τη δολοφονική επίθεση στα Τέμπη που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο νέων παιδιών, βρισκόμουν ίσως στη χειρότερη ψυχολογική κατάσταση που έχω βιώσει τα τελευταία χρόνια. Κατάλαβα ότι πρέπει να πάρω μια απόφαση, γιατί η τύχη δεν είναι αρκετή. Και ο εθνικός μας ύμνος πλέον είναι το «πάμε κι όπου βγει». Γράφοντας με δάκρυα στα μάτια και με δυσκολία, στο blog μου είχα αναφέρει: «Δεν έχω δικά μου παιδιά. Και σε αυτές τις στιγμές νιώθω ανακούφιση. Είμαι χαρούμενη… Ψιθυρίζω μέσα μου εδώ και χρόνια. «Μα, πού θα σε φέρω για να ζήσεις, παιδί μου; Σε ποια χώρα; Σε ποια κοινωνία; Πώς θα σε προστατέψω, κόρη μου; Πώς θα σε προφυλάξω, γιε μου; Όχι από τις σκοτεινές πλευρές της ζωής. Όχι. Θέλω να τις βιώσεις. Θα είναι χαρά μου να τις αντιμετωπίσεις και να τις ξεπεράσεις. Να τις αντιμετωπίσεις με το δικό σου τρόπο. Από την Ελλάδα, όμως, πώς θα σε προστατεύσω;»
Χριστίνα Βραχάλη: Είμαι έγκυος και περιμένω το πρώτο μου παιδί
«Μερικούς μήνες μετά, η ζωή αποφάσισε. Και τώρα περιμένω το πρώτο μου παιδί. Την κόρη μου. Τα συναισθήματα που νιώθω είναι ανάμεικτα. Εκείνη η «ανακούφιση» που ένιωθα τον Φεβρουάριο, μεταβλήθηκε σε φόβο. Έναν τεράστιο φόβο που τώρα είναι πραγματικός. Όπως ο καπνός που καλύπτει τη χώρα όπου γεννήθηκα, ζώ και αγαπώ. Στη συνέχεια, όμως, συνειδητοποίησα ότι είμαι υπερβολική. «Ε λοιπόν, Χριστίνα, ξεκούλαρε λιγάκι!» είπα στον εαυτό μου. Και άρχισα να σκέφτομαι ότι η επίθεση στα Τέμπη ήταν απλώς λάθος εκτίμηση του σταθμάρχη. Για το ναυάγιο στην Πύλο, οι άνθρωποι που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή, με τα παιδιά τους παραμάσχαλα, κατηγορήθηκαν για το ότι μπήκαν – ανόητα – πολλοί στις βάρκες. Κάπως ωραία ιδέα θα ήταν να δημιουργηθεί ένα θαλάσσιο νεκροταφείο. Για το θάνατο της 60χρονης στην Κω, φταίει η αγροτική καρότσα που είχε το όνειρο να γίνει ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ. Γιατί να της στερήσουμε το όνειρο;…
Μια χαρά, βρίσκομαι μέσα σε αυτό το παραμύθι. Είναι βολικό.
Συνήθως περιλαμβάνει αποκλειστικά θετικά στοιχεία. Κι όλο το σκοτάδι μένει κρυφό. Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα… Η αυτοπαρουσίαση της… Λιλιπούπολης δεν με καθήλωσε. Τουλάχιστον όχι σε εμένα, γιατί φαίνεται να επηρεάζει πολλούς. Η πραγματικότητα είναι πιο δυνατή από τις πιο ευφάνταστες επιστημονικές φαντασίες. Δυστυχώς, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα. Γιατί ξέρω καλά ότι κανείς δεν μένει για πάντα ατιμώρητος όταν αποκρύπτει την αλήθεια. Και γνωρίζω ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα στους συνανθρώπους μου, αύριο θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια και σε μένα.
Υπάρχει όμως μια ερώτηση που μεγαλώνει μέσα μου. Πλέον έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Σχεδόν με πνίγει. Πότε γίναμε τόσο απάνθρωποι; Πότε γίναμε τόσο άψυχοι. Ή μήπως έτσι πάντα ήμασταν; Από πού προήλθε αυτή η μίσος, ο φανατισμός και ο χουλιγκανισμός που εμφανίζονται σε όλους τους τομείς της ζωής; Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Αριστερά – δεξιά. Μαύρος – Άσπρος. Έλληνας – Πακιστανός.
Όταν καίγεσαι ζωντανός. Όταν χάνεις τη ζωή σου στην εργασία χωρίς προστασία. Όταν πνίγεσαι στο Αιγαίο. Όταν χάνεις το παιδί σου από μια μαχαιριά. Όταν αποστέλλεις το παιδί σου για να σπουδάσει και δεν επιστρέφει. Ποιο από όλα αυτά έχει σημασία;
Δεν έχεις χρώμα. Δεν έχεις καταγωγή. Δεν έχεις ιδιότητα. Είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ευάλωτος. Ανυπεράσπιστος. Δεν μπορείς να υπερασπιστείς ούτε καν την ετυμολογία της λέξης. Η λέξη «άνθρωπος» προέρχεται από το ον που κοιτάζει προς τα πάνω και κινείται προς τα πάνω, γεμάτος αισιοδοξία και στόχους. Βλέπω σκοτάδι παντού… Παρόλα αυτά, προσπαθώ να σκεφτώ ότι κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, ολόκληρος ο κόσμος γεννιέται ξανά», σημείωσε η Χριστίνα Βραχάλη.