Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από την ημέρα που ο Ιβάν Μίλκοβιτς έλεγε αντίο στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό, μετά από χρόνια που είχε κάνει το ελληνικό βόλεϊ πιο λαμπερό με τη φανέλα της ομάδας του Πειραιά. Ο Σέρβος παλαίμαχος παίκτης πλέον αλλάζει πορεία, παίρνοντας πόστο σε εταιρεία διαχείρισης πλούτου. Στο προφίλ του στο LinkedIn μοιράζεται πώς βλέπει το νέο του ρόλο.
Νέος ρόλος για τον Μίλκοβιτς
Ο Μίλκοβιτς έγινε επικεφαλής του Sports Desk στην Invest Partners Wealth Management AG. Εκεί δουλεύει με αθλητές, τις οικογένειές τους και επαγγελματίες του αθλητισμού για να προστατεύουν και να μεγαλώνουν τα χρήματά τους, ενώ τους βοηθά να περάσουν ομαλά στη νέα ζωή μετά τον αθλητισμό. Όπως έγραψε ο ίδιος: «Ως επικεφαλής του Sports Desk στην Invest Partners Wealth Management AG, βοηθώ αθλητές, οικογένειες και επαγγελματίες του αθλητισμού να προστατεύσουν, να αναπτύξουν και να μεταβούν ομαλώς στη διαχείριση της περιουσίας τους με σαφήνεια και αυτοπεποίθηση. Η ολιστική μου προσέγγιση συνδυάζει οικονομικό αλφαβητισμό, σχεδιασμό μετάβασης καριέρας και μακροπρόθεσμη επενδυτική στρατηγική, εξασφαλίζοντας ότι η επιτυχία μέσα στο γήπεδο μεταφράζεται σε σταθερότητα έξω από αυτό».
Το γράμμα του προς τους αθλητές
Στον ίδιο λογαριασμό ανέβασε ένα κείμενο που το βάφτισε «Γράμμα προς όλους τους αθλητές». Αυτό το γράμμα μιλάει για την πραγματικότητα μετά το τέλος της καριέρας, όταν η λάμψη του γηπέδου σβήνει και η καθημερινότητα χτυπά την πόρτα. Το διάβασα και σκέφτομαι πόσο σκληρή γίνεται η μετάβαση για κάποιους παίκτες – θυμάμαι ιστορίες από βετεράνους του βόλεϊ που δυσκολεύτηκαν.
Το γράμμα ξεκινάει με εικόνες από εκείνη τη μέρα που όλα αλλάζουν. «Μια μέρα,
όταν οι κραυγές των φιλάθλων μετατραπούν σε ανάμνηση
και όταν η μαγεία γλιστρήσει αθόρυβα από την πίσω πόρτα,
θα ανοίξεις τα μάτια
και ο κόσμος θα μοιάζει ίδιος —
αλλά τίποτα δεν θα σου είναι πια γνώριμο.
Κάποτε, ζούσες σε έναν κόσμο όπου οι τιμές στο μενού
ήταν αόρατες, όπως και ο ιδρώτας που δεν ένιωθες πια.
Όπου τα όρια στις πιστωτικές κάρτες σέβονταν το όνομά σου
και όχι το υπόλοιπο του λογαριασμού σου.
Κάποτε, οι διακοπές επιλέγονταν συγκρίνοντας με άλλους — όχι με τον προϋπολογισμό.
Αν ένας συμπαίκτης πέταγε business class, εσύ πετούσες με ιδιωτικό αεροπλάνο.
Αν κάποιος έμενε σε σουίτα, εσύ έκλεινες βίλα.
Όχι από αλαζονεία, αλλά γιατί αυτός ήταν ο κόσμος στον οποίο ανέπνεες.
Κάποτε, κάθε μηνιαίος μισθός ήταν ένα κουμπί επανεκκίνησης — ένα νέο κύμα που εξαφάνιζε τα χθεσινά άγχη.
Η οικογένεια ήταν φροντισμένη, οι φίλοι υποστηριγμένοι, κι η γενναιοδωρία έρρεε λες και το δοχείο με τα χρήματα ήταν ανεξάντλητο.
Αλλά μια μέρα,
Μια μέρα η μαγεία έφυγε.
Όχι με θυμό —
αλλά με σιωπή.
Και η πραγματικότητα άρχισε να ψιθυρίζει υπομονετικά.
Όταν η ΜΑΓΕΙΑ χαθεί:
Για πρώτη φορά θα κοιτάξεις την τιμή της βενζίνης — και θα οδηγήσεις τρία χιλιόμετρα παραπέρα γιατί είναι φθηνότερα.
• Για πρώτη φορά θα μετρήσεις τα αθλητικά σου, συνειδητοποιώντας ότι δέκα ζευγάρια σε δέκα χρώματα υπάρχουν πια μόνο σε φωτογραφίες.
• Η σιωπή στη ντουλάπα όπου δεν εμφανίζεται πια μια καινούργια τσάντα κάθε εποχή.
• Το πρώτο «όχι» σε μέλος της οικογένειας που κάποτε άκουγε μόνο «ναι».
• Σύγκριση προσφορών για διακοπές, όχι εξωτικών προορισμών.
• Κράτηση οικονομικής θέσης και ελπίδα ότι το διπλανό κάθισμα θα μείνει άδειο.
• Επιλογή εστιατορίου όπου πραγματικά διαβάζεις το μενού με τα μάτια, όχι με το εγώ.
• Περνώντας μπροστά από βιτρίνα προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν χρειάζεσαι αυτό που κάποτε αγόραζες χωρίς σκέψη.
• Ζωή με ένα ρολόι χειρός, όχι συλλογή.
• Έλεγχος της τραπεζικής εφαρμογής με χτύπο καρδιάς που δεν είχες νιώσει ποτέ.
• Ενοχή όταν αγοράζεις κάτι μικρό, μετά από χρόνια που αγόραζες μόνο μεγάλα.
• Κοιτώντας το αυτοκίνητο και συνειδητοποιώντας ότι το νέο μοντέλο μπορεί να περιμένει.
• Ακύρωση συνδρομών που είχες ξεχάσει ότι υπάρχουν.
• Φορώντας τα ίδια ρούχα δύο φορές, συνειδητοποιώντας ότι κανείς δεν νοιάζεται εκτός από εσένα.
• Η φράση «Θα το σκεφτώ» αντί για «Το παίρνω».
• Βλέποντας συμπαίκτες σου να παίζουν ακόμη, να λάμπουν ακόμη — και να σου λείπει αυτός ο κόσμος περισσότερο απ’ όσο περίμενες.
Αυτό το γράμμα δεν είναι προειδοποίηση. Είναι υπενθύμιση.
Η μαγεία δεν ήταν ποτέ στα χρήματα.
Η μαγεία δεν ήταν ποτέ στη δόξα.
Η μαγεία — ήσουν εσύ.
Και η μαγεία —η αληθινή —δεν εξαφανίζεται.
Μεταμορφώνεται.
Μια μέρα, όταν τα φώτα σβήσουν, θα ανακαλύψεις έναν άλλο τύπο δύναμης: μια δύναμη χτισμένη στη σοφία, στο να ζεις με πρόθεση, στο να προστατεύεις το μέλλον σου.
τόσο δυνατά όσο κάποτε προστάτευες τη νίκη.
Γι’ αυτό — ΞΕΚΙΝΑ ΤΩΡΑ!»