Το 2004, όταν ήμουν έντεκα ετών, είχα πολλές απορίες σχετικά με τη συμμετοχή του Ολυμπιακού στην Euroleague, καθώς είχε τερματίσει 8η στην Α1 μπάσκετ. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ομάδα είχε συμβόλαιο για συμμετοχή. Αργότερα, η Euroleague μετατράπηκε σε κλειστή λίγκα με ορισμένες ομάδες να έχουν συμβόλαιο και άλλες να εισέρχονται διαφορετικά.

Ενώ ο αθλητισμός συνήθως έχει να κάνει με ανταγωνισμό, φαίνεται πως στην Euroleague, μερικές ομάδες είναι εγγυημένες συμμετοχής, ανεξαρτήτως επιδόσεων στις εθνικές λίγκες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει πραγματική ανταγωνιστικότητα στο τουρνουά.

Μήπως είναι υπερβολική η έμφαση στα συμβόλαια; Είναι δίκαιο να συμμετέχουν μόνο ομάδες από εννέα χώρες; Είναι κατανοητό να ανταγωνίζονται οι ίδιες ομάδες κάθε χρόνο, αγνοώντας τις υπόλοιπες ομάδες στην Ευρώπη;

Η ιδέα του αθλητικού ανταγωνισμού δεν ισχύει πλέον. Παραδείγματα από Γερμανία, Ισραήλ και άλλες χώρες δείχνουν ότι όχι πάντα οι καλύτερες ομάδες αντιπροσωπεύουν τη χώρα τους στη Euroleague. Ίσως ήρθε η ώρα να δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερες ομάδες να ανταγωνιστούν στο τουρνουά και να δημιουργήσουν περισσότερο ανταγωνιστικό περιβάλλον.

Μπορεί να μην είναι εύκολο να αλλάξει απότομα το σύστημα, αλλά μια αρχή θα μπορούσε να είναι η διάθεση 1-2 εισιτηρίων μέσω προκριματικών. Αυτό θα δημιουργούσε περισσότερες ευκαιρίες για περισσότερες ομάδες να συμμετάσχουν στο τουρνουά.