Μετά από λίγες εβδομάδες από τη μεταγραφή του στο Μαρούσι, ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα παραχώρησε συνέντευξη σε σερβικό μέσο, μιλώντας για τη θητεία του στον Ερυθρό Αστέρα κατά την περασμένη αγωνιστική σεζόν.
Ο έμπειρος σέντερ εξέφρασε την απογοήτευσή του για τις λίγες ευκαιρίες που του δόθηκαν από την ομάδα που τον φέρνει ξανά στην Ευρώπη, μετά από πέντε χρόνια στην Κίνα και τη Νότιο Κορέα. Παρά τον σεβασμό που έχει για τον προπονητή του στους Σέρβους, Ντούσκο Ιβάνοβιτς, ο 35χρονος πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού αισθάνθηκε άδικα μεταχειρισμένος από την αγωνιστική του προοπτική στους «ερυθρόλευκους».
Ο Ραντούλιτσα αγωνίστηκε μόλις σε πέντε αγώνες της Αδριατικής Λίγκας, καταγράφοντας 3,4 πόντους μέσο όρο.
Εδώ ακολουθούν οι δηλώσεις του Σέρβου σέντερ:
«Ήταν μια ενδιαφέρουσα σεζόν. Συνομίλησα με τον προπονητή και συμφωνήσαμε ότι θα έπρεπε να με είχε ενημερώσει νωρίτερα για την αποχώρησή μου από την ομάδα, ώστε να βρω άλλη ομάδα. Λυπάμαι που δεν είχα τη μεγάλη ευκαιρία. Πιστεύω ότι αξίζω να την αξιοποιήσω.
Όμως, έχω τη μεγαλύτερη εκτίμηση για τον προπονητή μου. Ως προπονητής και ως άνθρωπος, αποτελεί μια πατρική φιγούρα. Τον σέβομαι πολύ και οι απόψεις του είναι σεβαστές.
Έκανα το καλύτερο που μπορούσα, ιδίως σε αυτήν την ηλικία. Δεν πιστεύω ότι είχα την ευκαιρία που άξιζα, με βάση και τα επιτεύγματά μου. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να δείξω περισσότερα. Δεν πήγα εκεί για να τελειώσω την καριέρα μου, ιδίως όχι με αυτόν τον τρόπο. Είναι πολύ ανόητο για κάποιον που έπαιζε πάντα σε υψηλό επίπεδο να κάθεται στον πάγκο, επειδή δεν πήρε την ευκαιρία».
Ο Ραντούλιτσα παρέπεμψε επίσης στην πορεία της εθνικής Σερβίας στο Μουντομπάσκετ, λέγοντας: «Λυπάμαι που κατά κάποιον τρόπο οι παίκτες δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ακόμα και όταν χάνουν στον τελικό, μπορούμε να μιλάμε για επιτυχία. Είναι εκπληκτικό να είσαι δεύτερος στον κόσμο, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες με τις οποίες λειτουργεί η εθνική μας ομάδα, καθώς και οι σύλλογοι. Οι φίλαθλοί μας είναι πολύ απαιτητικοί».
Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτά τα παιδιά. Είναι καλή παρέα και αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμένα, πιο σημαντικό από οποιαδήποτε μετάλλιο. Ξέρω με ποιους προπονήθηκα, αλλά δεν ξέρω που βρίσκονται τα μετάλλιά μου».