Ο Φρέντι Γκουαρίν έζησε χρόνια γεμάτα σκοτάδι πίσω από τη λάμψη των γηπέδων. Σε πρόσφατη συνέντευξη άνοιξε την καρδιά του για τον αλκοολισμό που τον παρέσυρε, τις τρεις φορές που προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή του και τα τέσσερα χρόνια που δεν είδε τα παιδιά του. Τώρα, στην πατρίδα του, ψάχνει τρόπο να γυρίσει σελίδα.
Από την Ίντερ στην κόλαση
Κάθεται ήρεμος σε ένα εμπορικό κέντρο στην Κολομβία, πίνει τον καφέ του και μιλάει για εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Βρίσκεται εδώ εδώ και έναν χρόνο, προσπαθώντας να χτίσει μια νέα αρχή μακριά από τη μοναξιά και την κατάθλιψη που τον έπνιξαν παλιότερα. Με το ίδρυμά του θέλει να δείξει σε άλλους πώς να μην πέσουν στις ίδιες παγίδες.
Ήρθε στην Ιταλία το 2012 και όλα έμοιαζαν ιδανικά. «Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Η Ίντερ εξακολουθεί να είναι σαν οικογένεια για μένα», λέει ο Φρέντι Γκουαρίν. Μα οι αναμνήσεις από εκείνη την εποχή φέρνουν και πικρές γεύσεις.
Ο αλκοόλ και η οικογένεια που λείπει
Δύο στιγμές ξεχωρίζουν από την εμπειρία του στην Ίντερ: η αποτυχημένη ανταλλαγή με τον Βουτσίνιτς και εκείνο το γκολ στο ντέρμπι με τη Μίλαν. «Η πρώτη ήταν μια δύσκολη στιγμή. Ο σύλλογος με είχε ενημερώσει για την προσφορά της Γιούβε. Εγώ ήθελα να μείνω, αλλά ο Ματσάρι ήθελε τον Βουτσίνιτς. Και οι οπαδοί νόμιζαν ότι εγώ ήμουν αυτός που πίεζε για την αποχώρησή του. Το γκολ εναντίον της Μίλαν ήταν το τελευταίο μου με τη φανέλα της Νερατζούρι, ήταν ξεχωριστό. Ακόμα με συγκινεί». Αυτές οι ιστορίες δείχνουν πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η τύχη στο ποδόσφαιρο.
Όλα χειροτέρεψαν τους τελευταίους μήνες στην ομάδα. Άρχισε να πίνει, αλλά ξέρει ότι το αλκοόλ κρύβει κάτι βαθύτερο. «Κατά τους τελευταίους μήνες μου στην Ίντερ. Άρχισα να πίνω. Αλλά το αλκοόλ δεν ήταν το πραγματικό πρόβλημα».
Η αιτία κρυβόταν στην οικογένειά του. Χώριζε από τη γυναίκα του, έμενε μόνος σε άλλο σπίτι και τα παιδιά του έμοιαζαν τόσο μακριά. «Ένιωθα άσχημα για την οικογενειακή μου κατάσταση. Χωριζόμουν από την πρώην σύζυγό μου, ζούσα σε άλλο σπίτι και ήμουν μακριά από τα παιδιά μου. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Το αλκοόλ ήταν μια προσπάθεια να αντιμετωπίσω την δυσφορία μου». Έφτασε σε σημείο να νιώθει παγιδευμένος μέσα του.
Περιγράφει εκείνη την περίοδο σαν εφιάλτη. «Χτύπησα τις πύλες της κόλασης. Έπρεπε να τις αγγίξω για να ξαναγεννηθώ. Πάντα λέω ότι μονοπάτια όπως ο αλκοολισμός έχουν τέσσερις προορισμούς: εγκατάλειψη, νοσοκομείο, φυλακή, θάνατος». Και πράγματι, έφτασε κοντά στον γκρεμό.
Τι έγινε τελικά; «Έφτασα στον τρίτο. Είχα χτίσει μια εσωτερική φυλακή για τον εαυτό μου. Ήμουν ένα βήμα μακριά από τον τελευταίο, το τέλος των πάντων». Οι τρεις απόπειρες αυτοκτονίας τον έφεραν στα όρια, αλλά κατάφερε να βγει ζωντανός από αυτή την κατάσταση – μια ιστορία που θυμίζει πόσο εύθραυστος είναι ο κόσμος των αθλητών.