Για ένα περίσσιο χρονικό διάστημα, έκανε όλους να τον θαυμάσουν. Κυρίως στο ποδόσφαιρο. Ωστόσο, δεν κατάφερε να διατηρήσει την επιρροή του, καθώς έπεσε σε ένα σκοτεινό τέλμα που δημιούργησε ο θάνατος του πατέρα του. Ούτε τα χρήματα, ούτε η αλκοόλ, ούτε τίποτα δεν μπόρεσε να γεμίσει αυτήν την τρύπα στην ψυχή του. Και τελικά, χάθηκε για πάντα μέσα σε αυτήν.

Το σουτ του ήταν εντυπωσιακό. Είχε τη δύναμη και την ακρίβεια που σε άφηναν με άνοιχτο το στόμα. Ο Αντριάνο ήταν τρομακτικός, όπως η τελική αυτή περίοδος της σταδιοδρομίας του.

Ήταν πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις στην ομάδα της Βραζιλίας στις αρχές του 2000. Ο Ριβάλντο, ο Ρονάλντο, ο Ροναλντίνιο. Ο χώρος ήταν ελάχιστος για έναν παίκτη που είχε τέτοιες φυσικές ικανότητες. Ωστόσο, ο Αντριάνο το κατάφερε. Κατάφερε να ξεχωρίσει ακόμα και δίπλα σε τέτοιους κορυφαίους ποδοσφαιριστές.

Η Ιταλία ήταν η ευλογία και η κατάρα του. Εκεί βρήκε τον χώρο να λάμψει, αλλά σηματοδότησε και την αρχή του τέλους.

Βυθίστηκε σε μια μαύρη ψυχολογική τρύπα, αντιμετωπίζοντας πολλούς προσωπικούς εχθρούς καθώς μπήκε ακόμα πιο βαθιά μέσα σε αυτήν.

Για κάποιον που σε ηλικία 26 ετών απολύθηκε από την Ίντερ λόγω αλκοολισμού, ήταν προφανές ότι η πορεία του είχε αδιέξοδο. Και έτσι ήταν.

Όταν ήρθε η ώρα για την αποσύνδεσή του από το ποδοσφαιρικό πάνθεον, ο Αντριάνο ήταν μόνο ένα απαξιωμένο απομεινάρι. Παρόλα αυτά, οι στιγμές που μας πρόσφερε κατά τη διάρκεια της ακμής του δεν θα ξεχαστούν ποτέ.

Μπορείτε να ακούσετε την αφήγηση του Κώστα Βαϊμάκη και του Γιάννη Τσαούση στο επεισόδιο του El Sombrero Stories στο Spotify της Stoiximan.