Ο Τζάναν Μούσα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες της Ευρωλίγκας, επιδεικνύοντας εξαιρετικές επιδόσεις ως βασικός της Ρεάλ Μαδρίτης και βοηθώντας την στην κατάκτηση του τίτλου τη σεζόν 2022-23.
Όσον αφορά τη διαδρομή της καριέρας του, ο Μούσα αποκάλυψε σε συνέντευξή του στο «Meridian Sport» ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι όταν επέστρεψε από το NBA το 2020, σκεφτόταν να ενταχθεί στη Φενέρμπαχτσε, αλλά η συμφωνία δεν προχώρησε και έτσι βρέθηκε στην Αναντολού Εφές, υπό τον προπονητή Εργκίν Αταμάν.
Επιπλέον, στάθηκε στην προσωπική του ικανοποίηση στη Μαδρίτη, εκφράζοντας την επιθυμία του να παραμείνει εκεί για αρκετό καιρό. Ανέφερε ότι απολαμβάνει την ελευθερία που του παρέχει ο Τσους Ματέο στο παιχνίδι του.
Αναλυτικά τα σχόλιά του:
Για τον αγώνα Βοσνίας-Κροατίας: «Στο ημίχρονο, είπα στους συμπαίκτες μου ότι θα πρέπει να προσεγγίσουμε το δεύτερο ημίχρονο με αυτοπεποίθηση. Ήξερα ότι ήμασταν η καλύτερη ομάδα. Χρησιμοποίησαμε το ταλέντο και την ενέργειά μας – αυτά είναι τα δύο κυριότερα πλεονεκτήματα της εθνικής μας ομάδας. Η συνεισφορά του Έλβιρ Μπίγιεντιτς και του Αμέρ Σαλίχατζιτς είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας μας, καθώς μας στηρίζουν. Οι επιδόσεις όλων μας αντικατοπτρίζονται στα στατιστικά, αλλά αξίζει να αναφέρουμε και την ιατρική ομάδα, που είναι ζωτικής σημασίας για εμάς. Ελπίζω να μείνουν δίπλα μας για πολλά χρόνια».
Σχετικά με την Ρεάλ Μαδρίτης: «Η Ισπανία μου θυμίζει την Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Οι φιλάθλοι είναι παθιασμένοι και η κουλτούρα είναι πολύ κοντά. Αν συνεχίσουν όλα έτσι, πιστεύω ότι θα παραμείνω στη Μαδρίτη για αρκετό καιρό. Ο Τσους Ματέο κάνει εκπληκτική δουλειά. Μας δίνει ελευθερία και μας επιτρέπει να εκφραζόμαστε στο γήπεδο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για έναν προπονητή – να κάνει τους παίκτες να νιώθουν καλά και να δείχνουν το ταλέντο τους».
Για την επιστροφή του από το ΝΒΑ: «Αφότου ολοκλήρωσα τη σεζόν στο ΝΒΑ, η πρόθεσή μου ήταν να υπογράψω με τη Φενέρμπαχτσε. Ήταν ένα όνειρο για μένα και δεν είμαι σίγουρος τι πήγε στραβά. Στη συνέχεια, εμφανίστηκε η Αναντολού Εφές και αρχίσαμε συνεργασία. Στην πρώτη προπόνηση συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν πολλοί παίκτες στην ομάδα. Ήταν Φεβρουάριος και η ενσωμάτωσή μου ήταν δύσκολη. Αργότερα πήγα στο Μπρεογκάν και απέδειξα ότι μπορώ να ανταγωνιστώ στο υψηλότερο επίπεδο».
Για την εμπειρία του με την Κ17 Βοσνίας: «Είχαμε δύο αυστηρούς προπονητές, τον Τζόσιπ Πάντζα και τον Ένες Νουμάνοβιτς. Ήμασταν υποχρεωμένοι να φοράμε λευκά πουκάμισα και να έχουμε ομοιόμορφα ρούχα. Απαγορευόταν να ξεχωρίζουμε. Ήμασταν όλοι μια οικογένεια, όπως είμαστε και σήμερα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια στιγμή όταν ο Σικίρας τραυματίστηκε στο Μαυροβούνιο. Ήταν μία σφοδρή στιγμή, κλαίγαμε και αγκαλιαζόμασταν όταν έφυγε από το νοσοκομείο. Είναι μια ανάμνηση που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου».