«Μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη έφυγε ένα κομμάτι της νιότης μας»… Με αυτά τα λόγια ο Δημήτρης Παπανικολάου εκφράζει τον πόνο του για τον χαμό ενός από τους σημαντικότερους προπονητές που απεβίωσε χθες το απόγευμα.
Ο Παπανικολάου κάνει αναφορά τόσο στην προπονητική πτυχή όσο και στον άνθρωπο που είχε τη χαρά να γνωρίσει και να συνεργαστεί μαζί του κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Ας δούμε αναλυτικά το κείμενο:
«Αντίο Γιάννη Ιωαννίδη.
Σήμερα δεν θα άντεχες σε πάγκο ομάδας ούτε μια ημέρα.
Όχι λόγω προπονητικών λεπτομερειών, αλλά λόγω της αλλαγής των καιρών.
Οι μεθόδοι εκπαίδευσης που εφάρμοζες πάνω μας, με συνεχή πίεση πέρα από τα επιτρεπτά όρια λεκτικά και σωματικά, δεν θα γινόντουσαν ανεκτές σήμερα.
Ωστόσο, δεν πρέπει να κρίνουμε τόσο επιφανειακά τους ανθρώπους των προηγούμενων δεκαετιών.
Γιατί τότε, αν θυμάμαι καλά, οι τιμωρίες στο Σχολείο ήταν ορθιος στο ένα πόδι, χάρακας και τράβηγμα φαβορίτας.
Άρα, η σύγκριση των εποχών θέλει προσοχή στα συμπεράσματα, καθώς και αυτοί είχαν διαφορετικές εμπειρίες.
Παρόλο που περνούσαμε δύσκολες στιγμές, είχε ένα μαγικό χάρισμα.
Όταν ήσουν δίπλα του, δεν ήθελες να τον αποχωριστείς, ειδικά όταν μας πήγαινε σε βουνά του εξωτερικού για 35 ημέρες χωρίς πολλά προνόμια… και με προπόνηση που ξεπερνούσε τα όρια. Από την άλλη μεριά, όταν ήσουν μακριά του, έλειπες. Ίσως επειδή φρόντιζε να μην σου λείπει τίποτα εκτός από το γήπεδο.
Φρόντιζε να τρώεις τελευταίος στο τραπέζι της ομάδας, δείχνοντας την ηγετικότητά του μέσα και έξω από το γήπεδο.
Οι χρόνοι πέρασαν, έγινε πιο ανθρώπινος και προσιτός, τον πλησιάσαμε περισσότερο για να μάθουμε το τι κρύβει αυτή η σκληρή προσωπικότητα.
Και τότε, μπορούσες να τον θεωρήσεις φίλο σου.
Πια, όταν τον συναντούσαμε, συνήθως ήταν με την σύζυγό του Γιούλα και αργότερα με την κόρη του. Γεμίζαμε χαρά και θυμούμασταν το παρελθόν με διαφορετικό βλέμμα.
Σήμερα, μαζί με τον Γιάννη Ιωαννίδη, έφυγε ένα μεγάλο κομμάτι της νιότης μας».