Η Άννα Κορακάκη, μόλις 20 χρονών, πήρε τα πρώτα της μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Με το χρυσό στα 25μ. πιστόλι και το χάλκινο στα 10μ. αεροβόλο πιστόλι, έγινε η μοναδική Ελληνίδα που έχει κατακτήσει δύο Ολυμπιακά μετάλλια στην ίδια διοργάνωση. Παρ’ όλα αυτά, η Άννα λέει ότι στο άθλημά της δεν υπάρχουν φαβορί και πως είναι «τουλάχιστον αλαζονικό» να πει κανείς ότι πάει για μετάλλιο. Τώρα, στα 28 της, είναι μέλος της Stoiximan Belle Equipe και μοιράζεται μαζί μας τις εμπειρίες, την προετοιμασία της και τις προσδοκίες της πριν από τους επόμενους Αγώνες.
Πώς νιώθεις που πας στους Ολυμπιακούς για τρίτη φορά;
Η προετοιμασία κάθε φορά ήταν διαφορετική. Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση με τον Covid-19 στο Τόκιο ήταν περίεργη. Νομίζω ότι αποσυντόνισε όλους τους αθλητές. Αλλά όλοι αντιμετώπισαν το ίδιο θέμα. Μετά το Τόκιο, η προετοιμασία για το Παρίσι φαίνεται πιο κοντά, καθώς αυτή είναι τριετής.
Ένας χρόνος είναι πάντα σημαντικός. Λόγω των προηγούμενων συμμετοχών μου, τώρα πηγαίνω με περισσότερη εμπειρία στο Παρίσι, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι θα είμαι λιγότερο αγχωμένη. Από την άλλη, έχω μάθει να διαχειρίζομαι καλύτερα κάποιες καταστάσεις. Είναι λίγο περίπλοκο αυτό, γιατί μπορεί να πει κανείς ότι ο πρωτοεμφανιζόμενος αθλητής είναι πιο πιεσμένος, ενώ κάποιος που πάει για 5η φορά είναι πιο ήρεμος, αλλά δεν είναι έτσι.
Όταν πας για πρώτη φορά, δεν είσαι Ολυμπιονίκης. Στην Ελλάδα, στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, αν δεν έχεις το χρυσό, δεν σε ξέρει σχεδόν κανείς. Υπάρχουν πολλοί αθλητές που έχουν σημαντικές διακρίσεις αλλά δεν είναι αναγνωρίσιμοι στο κοινό.
Αφού δεν είσαι ήδη Ολυμπιονίκης, δεν έχεις την πίεση που έχεις από τις προσδοκίες των άλλων. Σίγουρα με την εμπειρία έρχομαι πιο έτοιμη, αλλά η πίεση πάντα υπάρχει, καθώς πάντα έχω έναν στόχο.
Ποια είναι η πιο δυνατή εμπειρία που θυμάσαι από τις προηγούμενες συμμετοχές σου;
Στην πρώτη μου συμμετοχή, ήμουν κάπως χαμένη. Όλη η κατάσταση με το άγχος, την πίεση, η ατμόσφαιρα, ήταν αρκετά φορτισμένη. Ειδικά στο Ολυμπιακό Χωριό στο Ρίο, όπου όλοι οι αθλητές ήμασταν μαζί και εγώ, ήμουν και μικρή.
Στη συνέχεια ήρθαμε στη μεγάλη απομόνωση του Τόκιο και τώρα πάμε στο Παρίσι, που επίσης δεν θα είμαστε στον χώρο του Ολυμπιακού Χωριού. Η σκοποβολή θα γίνει σε μια μικρή πόλη, το Σατελερό, τρεις ώρες μακριά από το Παρίσι. Έτσι, μιλάμε πάλι για διαφορετικές συνθήκες.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σου για τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι;
Σε διεθνές επίπεδο, πολλές γυναίκες ασχολούνται με το άθλημά μου. Στους κορυφαίους αγώνες, φτάνουν 15-16. Έτσι, οι προσδοκίες είναι ότι μόνο η συμμετοχή είναι επιτυχία στους Ολυμπιακούς. Είναι ένα κλισέ, αλλά και η αλήθεια. Αν ήταν εύκολο, θα το έκαναν όλοι. Όταν ακούω «σιγά τι κάνεις;», σκέφτομαι ότι αυτοί που το λένε, ας προσπαθήσουν να το κάνουν και θα καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι.
Στο άθλημά μας, κανένας σκοπευτής δεν έχει δηλώσει ότι πάει για μετάλλιο, γιατί είναι πραγματικά δύσκολο. Ίσως ακούγεται αλαζονικό. Στον στίβο, βλέπεις ποιοι αθλητές έχουν τις καλύτερες επιδόσεις και μπορείς να κάνεις προβλέψεις βασισμένες σε δεδομένα, αλλά στην σκοποβολή αυτό δεν ισχύει. Πολλοί αθλητές εμφανίζονται και ξεπερνούν τα ατομικά τους ρεκόρ, χωρίς να υπάρχουν «στάνταρ». Μικρές λεπτομέρειες παίζουν ρόλο, όπως η κατάσταση του εξοπλισμού ή ακόμη και ψυχολογικοί παράγοντες. Κάνεις τη δουλειά σου, αλλά ακόμη και το χρονικό σημείο μετράει.
Υπάρχουν αθλητές που φαίνονται δυνατοί και περιμένεις να είναι στους «8», αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Και στην τελική οκτάδα, κανένας δεν μπορεί να ξέρει ποιοι θα πάρουν μετάλλια. Οι νικητές μπορεί να μην είναι οι ίδιοι και από τη μια μέρα στην άλλη, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Γι’ αυτό και ποτέ δεν λέω τη λέξη «μετάλλιο». Παραμένω προσηλωμένη στον στόχο μου, που είναι η πρόκριση στους «8». Από εκεί και πέρα, το μετάλλιο είναι άλλο ζήτημα. Δεν ήμουν ποτέ σίγουρη γι’ αυτό, ακόμη και όταν ήμουν στην καλύτερη φόρμα μου.
Έχουν αλλάξει τα πράγματα στον τρόπο που προετοιμάζεσαι για τους αγώνες;
Όχι, όσον αφορά την τεχνική και την προπόνηση. Ακολουθούμε μια συνταγή που έχει αποδειχθεί επιτυχημένη όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που αλλάζει είναι ότι μεγαλώνουμε και υπάρχουν παράγοντες της ζωής που επηρεάζουν το άθλημα. Δεν έχω την ίδια ηρεμία που είχα όταν ήμουν 20 χρονών. Έρχονται και φεύγουν πολλά, οπότε με επηρεάζει.
Αισθάνεσαι άγχος;
Το άγχος υπάρχει σε όλους τους αγώνες. Έχεις δουλέψει σκληρά και περιμένεις τουλάχιστον να υπάρξει θετικός αντίκτυπος. Είναι φυσικό να υπάρχει πίεση. Δεν έχω βρει κάποιον τρόπο να διαχειρίζομαι το άγχος μου πάντα, αν και προσπαθώ να κρατώ μια ψυχραιμία. Αλλά πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι.
Είναι μια στρεσογόνα κατάσταση που δεν μπορείς να αγνοήσεις τα συναισθήματά σου. Πρέπει να είσαι ή εντελώς ψυχρός ή ρομπότ. Λίγο το διαχειρίζεσαι, αλλά όπως είπα, είμαστε άνθρωποι και νιώθουμε πίεση. Σίγουρα βοηθούν πρακτικές όπως ο διαλογισμός και η yoga, αλλά δεν σε απαλλάσσουν 100% από την σκέψη ή το άγχος.