Βαρύ πένθος σκιάζει την ελληνική αθλητική κοινότητα, καθώς έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Αλικάκος, μια εμβληματική φυσιογνωμία και πρωτεργάτης του χάντμπολ στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

Ο πρωτεργάτης μιας αθλητικής ιστορίας

Η είδηση του θανάτου του Γιώργου Αλικάκου την Πέμπτη συγκλόνισε τον χώρο του ελληνικού χάντμπολ και όχι μόνο. Ο εκλιπών δεν ήταν απλά ένα στέλεχος, αλλά ένας από τους θεμελιωτές του αθλήματος στη χώρα μας. Η συμβολή του υπήρξε καθοριστική από τα πρώτα βήματα, όταν το 1976, μαζί με τους αείμνηστους Δήμο Μαγκλάρα και Μιλτιάδη Μπουφίδη, κατέθεσαν την ιστορική αίτηση στον ΣΕΓΑΣ για την ίδρυση του πρώτου τμήματος χάντμπολ στον σύλλογο του Άφοβου Αθηνών. Αυτή η κίνηση αποτέλεσε την αφετηρία για την ανάπτυξη του αθλήματος στην Ελλάδα, θέτοντας τα θεμέλια μιας πορείας που οδήγησε το χάντμπολ στη σημερινή του μορφή. Οι τρεις τους υπήρξαν επίσης μέλη της πρώτης διοικούσας επιτροπής που ανέλαβε να οργανώσει και να προωθήσει το άθλημα.

Μια ζωή αφιερωμένη στον αθλητισμό

Η αφοσίωση του Γιώργου Αλικάκου στο χάντμπολ ήταν διαχρονική και πολυεπίπεδη:

• Ήταν ο αρχηγός αποστολής της πρώτης Εθνικής ομάδας ανδρών που έκανε το ντεμπούτο της στους Βαλκανικούς Αγώνες του Λόβετς το 1979, ένα ορόσημο για το ελληνικό χάντμπολ.
• Διετέλεσε δεύτερος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος (ΟΧΕ), διαδεχόμενος τον Μιλτιάδη Μπουφίδη, σηματοδοτώντας μια εποχή σταθερότητας και ανάπτυξης για την Ομοσπονδία.
• Από το 1976 έως το 1997, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ΟΧΕ, υπηρετώντας ως Πρόεδρος, Αντιπρόεδρος και Γενικός Γραμματέας. Η θητεία του ως Προέδρου ήταν ιδιαίτερα μακρά, με σύντομα μόνο διαλείμματα όπου ανέλαβαν οι Κωστής Γραμματικόπουλος και Γιώργος Χαλκίδης. Αυτή η μακρόχρονη παρουσία του στην ηγεσία της ΟΧΕ μαρτυρά την εμπιστοσύνη και το κύρος που ενέπνεε στα μέλη της αθλητικής κοινότητας.

Η ευρύτερη προσφορά του

Η δράση του Γιώργου Αλικάκου δεν περιορίστηκε μόνο στο χάντμπολ. Η προσφορά του στον ελληνικό αθλητισμό ήταν πολύ ευρύτερη:

• Υπήρξε επί σειρά ετών μέλος της Ολομέλειας της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής (ΕΟΕ), από το 1993 έως το 2001 και ξανά από το 2013 έως το 2024, συμβάλλοντας ενεργά στις αποφάσεις που αφορούσαν το ολυμπιακό κίνημα στην Ελλάδα.
• Διετέλεσε Πρόεδρος της Εθνικής Ολυμπιακής Ακαδημίας (ΕΘΝΟΑ) από το 2017 έως το 2024, ένα σημαντικό θεσμό για την προώθηση των ολυμπιακών αξιών και της αθλητικής παιδείας.
• Για δύο δεκαετίες, ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου Αθηνών (ΟΑΚΑ), ενός κορυφαίου αθλητικού συγκροτήματος.
• Ακόμη και μετά την έντονη ενασχόλησή του με το χάντμπολ, η αγάπη του για τον αθλητισμό τον οδήγησε στην προεδρία της Ομοσπονδίας Μοντέρνου Πεντάθλου, επιδεικνύοντας την πολύπλευρη υποστήριξή του σε διάφορα αθλήματα.

Συλλυπητήρια από την αθλητική κοινότητα

Η Ομοσπονδία Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος, μέσω του νυν προεδρείου της και του προσωπικού της, εξέφρασε τα βαθύτατα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του εκλιπόντος, με ιδιαίτερη μνεία στον γιο του, Γιάννη, ο οποίος συνεχίζει την προσφορά στον αθλητισμό.

Ο Στέλιος Αγγελούδης, Δήμαρχος Θεσσαλονίκης και Α’ Αντιπρόεδρος της ΕΟΕ, σε δήλωσή του, τόνισε το μέγεθος της απώλειας και την προσφορά του Αλικάκου:

«Με θλίψη πληροφορήθηκα το θάνατο του επί σειρά ετών Προέδρου της ΟΧΕ, Γιώργου Αλικάκου. Στην πολύχρονη γνωριμία μας η σχέση μας πέρασε από πολλές διακυμάνσεις, ως αντίπαλος στις εκλογές της Ομοσπονδίας συγκρουστήκαμε και διαφωνήσαμε, αλλά ως συνάδελφος στην ολομέλεια της ΕΟΕ συνεργαστήκαμε και, μάλιστα, τις περισσότερες φορές ήταν ισχυρός σύμμαχος στις διεκδικήσεις υπέρ του χάντμπολ. Του αναγνωρίζω την αγάπη του για το άθλημα και τον τιμώ για την προσφορά του, ειδικά τα πρώτα πολύ δύσκολα χρόνια της γέννησης του χάντμπολ στην Ελλάδα. Εκφράζω τα θερμά και ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του».

Η κληρονομιά του Γιώργου Αλικάκου στο ελληνικό χάντμπολ και τον αθλητισμό γενικότερα είναι ανυπολόγιστη. Η οραματική του προσέγγιση, η αφοσίωσή του και η ακούραστη εργασία του συνέβαλαν τα μέγιστα στη διαμόρφωση και ανάπτυξη πολλών αθλητικών θεσμών. Ο θάνατός του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, αλλά το έργο του θα αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις επόμενες γενιές.