Ο Κριστιάνο είχε σχεδιάσει να είναι εκεί και όλη τη χρονιά προετοιμαζόταν για αυτό. Είχε κάνει τη δουλειά του. Και τώρα ανέλαβε την ευθύνη, ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.

Μπορεί να κάποιοι να τον κριτικάρουν σήμερα. Ίσως γιατί ήθελε να σκοράρει και δεν τα κατάφερε. Μήπως τα δάκρυά του μετά το αναποτελεσματικό πέναλτι ερμηνεύτηκαν λανθασμένα; Τελικά, με το γκολ που έβαλε στην “ρωσική ρουλέτα” και την απολογία που ζήτησε, δείχνει την αληθινή του φύση.

Είδαμε έναν άνθρωπο 40 χρονών να κλαίει, τίποτα τυχαίο. Αντιθέτως, αποδεικνύει την αγάπη και το πάθος του για το παιχνίδι. Η ιστορία του δεν τελειώνει ακόμα, καθώς υπάρχει ακόμα η συνέχεια με τον Ντιόγκο Κόστα στο πλευρό του.

Ας αφήσουμε μαζί επτά λέξεις, όσες και ο αριθμός του πρωταθλητή, για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και να πούμε πως δεν είναι ακόμα το τέλος…

«Κριστιάνο Ρονάλντο, ευχαριστούμε. Δεν τελειώνει εδώ…»