Η Μαρία Πρεβολαράκη, η «χρυσή» πρωταθλήτρια Ευρώπης στην πάλη, μίλησε για τη συγκλονιστική διαδρομή της.

Μαρία Πρεβολαράκη: Η χρυσή στιγμή και η συγκίνηση

Σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο Κανάλι Ένα και την Αμάντα Φούντη, η Μαρία Πρεβολαράκη άνοιξε την καρδιά της, μίλησε για την κορυφή της Ευρώπης στην πάλη και μοιράστηκε σκέψεις και συναισθήματα από την μακρά και δύσκολη πορεία της.

«Ήτανε μια μοναδική στιγμή για μένα», δηλώνει χαρακτηριστικά για τη στιγμή που ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. «Εκείνη την ώρα πέρασαν όλες οι προηγούμενες χρονιές, οι δεύτερες και οι τρίτες θέσεις, που καθόμουνα και έβλεπα το πρώτο σκαλί του βάθρου που δεν είχα καταφέρει να ανέβω και ήθελα και εγώ κάποια στιγμή να ανέβει η σημαία μου στο ψηλότερο σημείο και να ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος. Οπότε ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη που τώρα ήρθε η στιγμή μου και τα κατάφερα και άκουσα τον Εθνικό Ύμνο, επιτέλους.»

Οι σκέψεις που την συγκίνησαν περισσότερο ήταν όλες οι προηγούμενες προσπάθειες, ειδικά στα Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, όπου έχασε οριακά την πρώτη θέση. «Σκεπτόμενη όλες τις προηγούμενες φορές που δεν είχα καταφέρει και τώρα που τα κατάφερα, ήταν πολύ έντονη στιγμή για μένα», σημειώνει.

Ρωτήθηκε αν ήταν ένα είδος απωθημένου να βρεθεί στην κορυφή. «Νομίζω ήταν μια δικαίωση για μένα γιατί ήξερα ότι μπορώ να καταφέρω. Έχω κερδίσει αθλήτριες που είχανε βρεθεί άλλες φορές στην πρώτη θέση. Οπότε ήξερα ότι είχα τις δυνατότητες. Απλά κάθε φορά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία. Κάτι γινότανε και έχανα αυτή την ευκαιρία του να ανέβω εγώ στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Οπότε τώρα ήμουν πανευτυχής που κατάφερα αυτή τη φορά να είμαι εγώ στην πρώτη θέση.»

Αφιέρωση και μήνυμα

Την ερώτηση σε ποιον αφιερώνει το χρυσό μετάλλιο την απάντησε με ιδιαίτερη σημασία: «Το αφιερώνω στη νέα γενιά των αθλητών, που νομίζω ότι τους έχω αποδείξει να μην τα παρατάνε και να επιμένουν να προσπαθούν και ότι με την επιμονή θα καταφέρουν και αυτοί να πετύχουν τους στόχους τους.»

Το μήνυμα που θέλει να περάσει μέσα από την πορεία της είναι η επιμονή και η υπομονή μέσω σκληρής δουλειάς. «Για μένα γενικά όλο το ταξίδι του αθλητισμού, είναι ένα μάθημα ζωής. Eίναι πολύ όμορφη εμπειρία που δεν μπορώ να το συγκρίνω με οτιδήποτε άλλο», τονίζει.

Δυσκολίες και Πείσμα

Ως γυναίκα στην πάλη, αντιμετώπισε στην αρχή δυσπιστία. «Στα πρώτα στάδια, σε νεαρότερη ηλικία, ήταν ένα θέμα γιατί δεν υπήρχαν πάρα πολλά κορίτσια στους συλλόγους, οπότε εγώ στο σύλλογο που ξεκίνησα, τον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο, ήταν μόνο αγόρια». Έκανε προπόνηση με αγόρια που στην αρχή δίσταζαν, θεωρώντας το υποτιμητικό ή φοβούμενοι την κοροϊδία αν έχαναν. Ο αδερφός της ήταν ο πρώτος της παρτενέρ και βλέποντάς τον να προπονείται μαζί της, έδωσε θάρρος και σε άλλους.

Η περσινή χρονιά ήταν δύσκολη με πολλές απογοητεύσεις, συμπεριλαμβανομένης της αρχικής απώλειας της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο, η απογοήτευση αυτή την πείσμωσε. «Πολλές φορές έχω πεισμώσει μετά από αποτυχίες, δυσκολίες που δεν τις περίμενα. Αυτό με δυναμώνει περισσότερο και με πεισμώνει ώστε να συνεχίσω και να καταφέρω καλύτερα πράγματα», δηλώνει.

Επόμενοι Στόχοι και Ηλικία

Για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, δηλώνει ότι είναι ένα μακρινό σενάριο, αλλά δεν το αποκλείει. «Θα συνεχίσω όσο ακόμα το θέλει η ψυχή μου και ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω», λέει. Οι άμεσοι στόχοι είναι το Ευρωπαϊκό και οι Μεσογειακοί αγώνες την επόμενη χρονιά. Αν έχει την υγεία και την ψυχική δύναμη, θα συνεχίσει και μετά.

Όσο για την ηλικία (33 ετών), η Μαρία Πρεβολαράκη, μαζί με την Ντρισμπιώτη, αποδεικνύουν ότι είναι απλά ένας αριθμός. «Αν έχω την υγεία μου, δεν έχω τραυματισμούς και ευχαριστιέμαι και θέλω να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω, γιατί μετά από τόσα χρόνια πρωταθλητισμό, κάποια στιγμή κουράζεσαι και ψυχικά και θες και να ξεκουραστείς και να απολαύσεις τη ζωή…»