Σε ηλικία 95 ετών, ο Γιώργος Ρουμπάνης, ένας εμβληματικός αθλητής του στίβου, άφησε την τελευταία του πνοή. Ο Ρουμπάνης είχε γράψει ιστορία με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο άλμα επι κοντώ κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1956 στη Μελβούρνη.

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη στις 15 Αυγούστου 1929, ο Γιώργος προερχόταν από μια αθλητική οικογένεια που καταγόταν από τη Στεμνίτσα της Αρκαδίας. Ο πατέρας του, Σάββας, υπηρέτησε ως γυμναστής, ενώ ο αδελφός του, Αριστείδης, αρχικά αθλητής στο άθλημα του ακοντισμού, στη συνέχεια διέπρεψε ως μπασκεμπολίστας.

Ο Ρουμπάνης, στην αρχή της καριέρας του, εντάχθηκε στον Παναθηναϊκό, αλλά αργότερα μεταγράφηκε στον Πανελλήνιο, όπου ηγούνταν των σπουδαίων επιτυχιών του.

Αποσύρθηκε από τον αθλητισμό το 1961 και, μαζί με το Δημήτρη Θανόπουλο, ίδρυσε το Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών το 1985.

Η αναπάντεχη επιτυχία στη Μελβούρνη

Μετά από 44 ολόκληρα χρόνια, η Ελλάδα κέρδισε ξανά μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, χάρη στον Γιώργο Ρουμπάνη, ο οποίος σπούδαζε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Ρουμπάνης είχε ταξιδέψει νωρίς στην Αυστραλία για να προπονηθεί και συμμετείχε στον αγώνα με ατομικό ρεκόρ 4.37 μέτρων. Η διοργάνωση αυτή πραγματοποιήθηκε μπροστά σε 130.000 θεατές και, παρά τις δύσκολες συνθήκες όπως ο ασυνήθιστος άνεμος και η αυξημένη συμμετοχή αθλητών, ο Ρουμπάνης κατάφερε να ξεχωρίσει.

Η πορεία του στον τελικό ξεκίνησε από τα 4.00 μέτρα για να βρει ρυθμό, κι ακολούθως ξεπέρασε τα 4.45 και 4.50 μέτρα, σημειώνοντας νέο πανελλήνιο και βαλκανικό ρεκόρ. Ο χρυσός νικητής, Μπόμπ Ρίτσαρντς από τις ΗΠΑ, κυριολεκτικά κέρδισε την καρδιά του κοινού με την απόδοσή του και σχολιάστηκε ευρέως ως «ιπτάμενος ιερέας». Αντί για το ασημένιο μετάλλιο, ο Ρουμπάνης πήρε θέση στο βάθρο μαζί με τον Μπόμπ Γκουτόφσκι, ο οποίος κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο αλλά tragically απεβίωσε το 1960.

Οι αναμνήσεις από τη μεγάλη ημέρα

«Ήθελα το χρυσό τόσο για μένα όσο και για τους φιλάθλους που με υποστήριξαν. Πίστευα ότι θα τα καταφέρω, αλλά ίσως η απειρία μου με καθυστέρησε. Θυμάμαι πως ο αγώνας ήταν επίπονος, ξεκίνησε το πρωί και τελείωσε αργά το βράδυ. Ήμουν απροετοίμαστος, χωρίς νερό ή τρόφιμα και υπήρξα νηστικός για ώρες.»

Αισθάνθηκα απογοήτευση κρατώντας το χάλκινο μετάλλιο, αλλά η στήριξη από τα συγχαρητήρια μηνύματα που έλαβα από την Ελλάδα με έκανε να συνειδητοποιήσω την αξία της επιτυχίας μου. Η υποδοχή που είχα στο αεροδρόμιο της Αθήνας από πλήθος φιλάθλων είναι μια στιγμή που θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου.»

Πηγή: In.gr