Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Γιάννης Σπανός βρισκόταν στο Παρίσι, προσπαθώντας να βρει τον δρόμο του στη γαλλική μουσική σκηνή. Έμενε στη Ριβ Γκος, χτυπούσε πιάνο σε μικρά μαγαζιά και γνώριζε τραγουδιστές, ποιητές, κόσμο που έφτιαχνε την ατμόσφαιρα εκείνων των χρόνων. Μακριά από την Ελλάδα, έφτιαχνε σιγά σιγά τον ήχο του, μελωδικό και απλό, ταιριαστό με τα γαλλικά τραγούδια.
Το 1962 έγινε η μεγάλη στροφή. Ο Λουί Μαλ, ο γνωστός σκηνοθέτης, τον διάλεξε να γράψει μουσική για την ταινία Vie Privée, που στα ελληνικά λέγεται Ιδιωτική ζωή. Η Μπριζίτ Μπαρντό, πρωταγωνίστρια, δεν έμεινε μόνο στην οθόνη – τραγούδησε και το Sidonie, πάνω σε μουσική του Σπανού.
Εκείνο το τραγούδι μπήκε στο soundtrack και βγήκε σε δίσκο 45 στροφών τον ίδιο χρόνο. Είχε επιτυχία και έβγαλε το όνομα του Έλληνα συνθέτη σε διεθνές κοινό.
Η Μπριζίτ Μπαρντό και τα τέσσερα τραγούδια του Σπανού
Δεν σταμάτησε εκεί η συνεργασία. Η Μπριζίτ Μπαρντό ηχογράφησε συνολικά τέσσερα κομμάτια με μουσική του Γιάννη Σπανού, στίχοι από τον Γάλλο ποιητή J. M. Rivière. Πέρα από το Sidonie, ήταν τα Les amis de la musique, Rose d’eau και Une histoire de plage, που βγήκαν το 1963.
Αυτά τα τραγούδια, απλά στη δομή τους αλλά γεμάτα μελωδία, έδειξαν μια άλλη πλευρά της Μπριζίτ Μπαρντό ως τραγουδίστριας. Ενίσχυσαν και τη θέση του Σπανού στον γαλλικό κόσμο της chanson. Πριν γυρίσει στην Ελλάδα και μπει στο Νέο Κύμα, είχε ήδη δοκιμαστεί εκεί έξω, σε δύσκολο έδαφος – αυτός ήταν ο κόσμος της γαλλικής σκηνής τότε.
Η επαφή με τη Μπριζίτ Μπαρντό και τέτοιες δουλειές έπαιξαν ρόλο στην καλλιτεχνική του πορεία. Μέχρι σήμερα, αυτή η ιστορία μένει μια γοητευτική, λιγότερο φωτισμένη πλευρά της ευρωπαϊκής μουσικής.
