Οι επιζώντες είδαν πολλά αεροπλάνα διάσωσης να πετούν από πάνω τους τις επόμενες ημέρες, αλλά κανείς από όσους έψαχναν γι’ αυτούς δεν μπόρεσε να εντοπίσει τα λευκά συντρίμμια του αεροπλάνου στο χιόνι. Γύρω στη 10η ημέρα, οι επιζώντες ανέσυραν ένα μικρό ραδιόφωνο, ένα τρανζίστορ από το αεροπλάνο και άκουσαν την οδυνηρή είδηση ότι η έρευνα είχε ματαιωθεί και όλοι θεωρούνταν νεκροί. Ο Κανέσα για το γεγονός ότι έμαθε για το τέλος της αναζήτησης λέει: “Ένιωσα ότι ο κόσμος πήρε το δρόμο του και ότι ήμασταν έξω από τον κόσμο. Είναι μια πολύ παράξενη αίσθηση να είσαι ζωντανός ενώ σε θεωρούν νεκρό”. Αλλά μας ανασυγκρότησε επίσης με την έννοια ότι η αναμονή για διάσωση είχε τελειώσει. Αν δεν βγαίναμε έξω, θα πεθαίναμε όλοι.

Καθώς οι εβδομάδες περνούσαν και η πείνα κέρδιζε, οι επιζώντες αναγκάστηκαν τελικά να καταφύγουν στον κανιβαλισμό προκειμένου να παραμείνουν ζωντανοί. Ο Κανέσα λέει ότι η απεικόνιση του κανιβαλισμού στην ταινία Society of the Snow, των συζητήσεων της ομάδας σχετικά με το αν θα έτρωγαν τα σώματα των νεκρών είναι μια «καλλιτεχνική» εκδοχή του πώς κατέληξαν στην απόφαση. Έδωσαν μια μικρή προσφορά τους για τις τροφές και επιδείκνυαν αλληλεγγύη με το να μοιράζονται αυτό που είχαν.

Αν και το να τρώει τα πτώματα ήταν μια «ταπεινωτική» εμπειρία, σύμφωνα με τον Κανέσα, λέει ότι παρακίνησε τον εαυτό του να συνεχίσει, σκεπτόμενος την επανένωση με τη μητέρα του. Αναγνωρίζει ότι είχε τη δύναμη να παλέψει για τη ζωή του παρότι αντιμετώπιζε απαιτητικές συνθήκες επιβίωσης.

Καθώς η ομάδα περίμενε το χιόνι να αρχίσει να λιώνει με την άνοιξη, η καταστροφή συνεχίστηκε όταν, στις 29 Οκτωβρίου, δύο χιονοστιβάδες έθαψαν την άτρακτο στο χιόνι, σκοτώνοντας άλλους οκτώ ανθρώπους και παγιδεύοντας τους υπόλοιπους για τρεις ημέρες. Οι επιζώντες έπρεπε να βασιστούν στα πτώματα για τροφή.

Οι 19 εναπομείναντες επιζώντες κατάφεραν τελικά να βγουν με σήραγγα από την άτρακτο, για να αναγκαστούν να υποχωρήσουν ξανά μέσα για άλλες τρεις ημέρες, όταν έπεσε χιονοθύελλα. Όταν τελικά κατάφεραν να βγουν έξω, άρχισαν να εξερευνούν τρόπους για να βγουν από τα βουνά. Τρεις ακόμη θάνατοι σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια του επόμενου μήνα, αφήνοντας μόνο 16 ζωντανούς.

Καθώς οι θερμοκρασίες συνέχιζαν να αυξάνονται, τρία μέλη της ομάδας – ο Ρομπέρτο Κανέσα, ο Φερνάντο «Νάντο» Παράντο και ο Αντόνιο «Τιντίν» Βιζιντίν – ξεκίνησαν μια προσπάθεια να διασχίσουν τα βουνά με πεζοπορία και να φτάσουν στον πολιτισμό της Χιλής.

Μετά από ένα βάναυσο ταξίδι 10 ημερών, ο Κανέσα και ο Παράντο συνάντησαν έναν έφιππο άνδρα, ο οποίος, μετά από μια ημέρα αναμονής, κατάφερε να ειδοποιήσει τις αρχές ότι υπήρχαν ακόμη επιζώντες που περίμεναν να διασωθούν.

Ελικόπτερα διάσωσης έφτασαν στο σημείο της συντριβής στις 22 Δεκεμβρίου, αλλά μπόρεσαν να μεταφέρουν αεροπορικώς μόνο έξι από τους 14 επιζώντες που είχαν απομείνει λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Όμως οι υπόλοιποι οκτώ παραλήφθηκαν την επόμενη ημέρα. Αφού κατάφερε να βγει από τα βουνά, ο Κανέσα συνέχισε να ασκεί την ιατρική και έγινε διάσημος παιδοκαρδιολόγος.Συνεισφέροντας στη λειτουργία της αλυσίδας καταστημάτων σιδηρικών της οικογένειάς του, συμμετείχε σε αυτοκινητιστικούς αγώνες, κερδίζοντας ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, και ίδρυσε μια επιτυχημένη εταιρεία τηλεοπτικών παραγωγών.

Ο 74χρονος έγραψε ένα βιβλίο για τις εμπειρίες του, μιλάει συχνά στην τηλεόραση ως ομιλητής, και εμφανίζεται στο ντοκιμαντέρ “Andes Plane Crash: Terror at 30.000 Feet”, μιλώντας για τη συγκλονιστική απόφαση που πήραν οι επιζώντες για να επιβιώσουν.

José «Coche» Luis Inciarte

Μετά το δυστύχημα, ο Inciarte εργάστηκε στο γαλακτοκομικό αγρόκτημα της οικογένειάς του πριν δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση. Ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά. Έγραψε ένα βιβλίο για τις εμπειρίες του, το οποίο εκδόθηκε στα αγγλικά το 2020. Παρέμεινε στενός φίλος με τον επιζώντα Carlos Páez Rodríguez.

Φωτο: José «Coche» Luis Inciarte

Μίλησε για τη «συμφωνία» που έκαναν οι επιζώντες ότι θα έτρωγαν ο ένας τον άλλον αν πέθαιναν.

Ο Eduardo Strauch και τα ξαδέρφια Daniel και Fito

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Eduardo Strauch και τα δύο ξαδέρφια του, επέζησαν από τη δοκιμασία των 72 ημερών. Ο Strauch εργαζόταν ως αρχιτέκτονας την εποχή εκείνη. Μετά την επιβίωση, συνέχισε την καριέρα του και έκανε οικογένεια.

Ρομπέρτο Κανέσα

Μαζί με τον Παράδο, ο Κανέσα ήταν ένας ακόμη ήρωας της τραγωδίας των Άνδεων, διαδραματίζοντας κεντρικό ρόλο στη βοήθεια προς τους επιζώντες. Σήμερα είναι παιδοκαρδιολόγος.

Carlos Páez Rodríguez

Ο Rodríguez, παιδοκαρδιολόγος σήμερα και ιδιοκτήτης εταιρείας δημοσίων σχέσεων, έχει δημοσιεύσει το δικό του βιβλίο για την εμπειρία της επιβίωσης του.

Roberto «Bobby» François

Όταν συνέβη η συντριβή, o Roberto Bobby Francois ήταν 20 ετών. Έκλεισε τα 21 ενώ ήταν αποκλεισμένος στο παγωμένο βουνό. Σε αντίθεση με πολλούς από τους άλλους επιζώντες, έχει κρατήσει σχετικά χαμηλό προφίλ από το δυστύχημα και δεν έχει γράψει κάποιο βιβλίο. Είναι παντρεμένος και έχει έξι παιδιά, ενώ καριέρα ως αγροτικός τεχνικός.

José Pedro Algorta

O Algorta είναι τώρα 72 ετών. Μετά το δυστύχημα, συνέχισε τις σπουδές του στα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και αποφοίτησε με μεταπτυχιακό στη διοίκηση επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ το 1982. Δημοσίευσε τη δική του αφήγηση για την καταστροφή, με τίτλο «Into the Mountains: The Extraordinary True Story of Survival in the Andes and its Aftermath», το 2016.

Alfredo «Pancho» Delgado

Ο Delgado μετά τη συντριβή, έγινε ομιλητής και επικεντρώθηκε στις συνέπειες του κανιβαλισμού στον οποίο έπρεπε να συμμετάσχουν ο ίδιος και οι άλλοι επιζώντες του. Το 2012 συμμετείχε σε αγώνα ράγκμπι με άλλους επιζήσαντες στη Χιλή, στην επέτειο της καταστροφής.

Roy Harley

O Roy Harley βρήκε ένα ραδιόφωνο μεταδίδοντας έναν από τους επιβάτες και το έκανε να λειτουργήσει. Μέσω του ασύρματου ανακάλυψαν ότι η αναζήτησή τους είχε διακοπεί. Έγινε μηχανικός και τώρα στα 71 του είναι συνταξιούχος.

Álvaro Mangino

O Mangino σχεδόν δεν έχει κάνει αναφορά στην εμπειρία του. Ήταν ένα από τα μέλη που μίλησαν στον συγγραφέα Paul Piers Reed για το βιβλίο του «Alive: The Story of the Andes Survivors», αλλά έχει παραμείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Υποστήριξε την οικογένεια του και εργάστηκε στη βιομηχανία του κλιματισμού και της θέρμανσης. Τώρα ζει στο Μοντεβιδέο.

Javier Methol

O Javier Methol πέθανε πολλά χρόνια μετά την επιστροφή τους, αυτός και η σύζυγός του ήταν ανάμεσα στους πρώτους επιζώντες που μας άφησαν. Πέθανε σε ηλικία 69 ετών από καρκίνο το 2015. Έγινε δημόσιος ομιλητής και παρήγαγε ενθαρρυντικές ομιλίες για την επιβίωσή τους με βάση την πίστη. Άφησε πίσω του τη δεύτερη σύζυγό του και παιδιά από τους δύο γάμους του.

Ramón «Moncho» Sabella

O Sabella έγινε επιχειρηματίας και πέρασε χρόνο ζώντας στην Παραγουάη. Έδωσε την υποστήριξή του στους επιζήσαντες από το ατύχημα εξόρυξης Copiapó το 2010 στη Χιλή.

Antonio «Tintin» Vizintín

Ο Vizintín σπούδασε νομικά και εργάστηκε στη βιομηχανία πλαστικών συσκευασιών και τροφίμων μετά την επιστροφή του. Γίνοντας αντιπρόεδρος της Ένωσης Ράγκμπι της Ουρουγουάης και δίνοντας ομιλίες. Δείτε μία από αυτές εδώ.

Gustavo Zerbino

O Gustavo Zerbino συνέχισε τις σπουδές του στις επιχειρήσεις και εργάστηκε στη φαρμακοβιομηχανία. Ασχολήθηκε με το ράγκμπι και έγινε διευθυντής και σύμβουλος της Ομοσπονδίας Ράγκμπι της Ουρουγουάης. Έχει μιλήσει σε διάφορα μέρη στον κόσμο. Ακούστε μία συνέντευξή του εδώ.

Ανθρώπινο Κρέας

Τα περισσότερα ερωτήματα γι’ αυτό, έχουν ήδη απαντηθεί από τον Αμερικανό εξερευνητή και συγγραφέα Γουίλιαμ Σίμπρουκ. Αναφέρει πειραματικά ότι το κρέας έχει περίδυνη γεύση και μπορεί να αποκτήσει στοιχεία γκρι στη μαγειρέμα του. Παρόλα αυτά η ακριβής αλήθεια παραμένει άγνωστη…