Μια συγκλονιστική αναμέτρηση ανάμεσα στην εσωτερική καταπίεση και την εξωτερική επέμβαση διαμορφώνει την ηθική δοκιμασία του σύγχρονου Ιράν.

Η ηθική σύγκρουση του Ιρανικού λαού μεταξύ καταπίεσης και εξωτερικής βίας

Όταν ξεκίνησαν οι αεροπορικές επιδρομές στο Ιράν, οι πολίτες βρέθηκαν σε ένα ηθικό σταυροδρόμι: να επιλέξουν ανάμεσα στη σιωπηρή υποταγή ενός θεοκρατικού καθεστώτος που καταπιέζει ή στη βίαιη παρέμβαση ξένων δυνάμεων που φέρνουν πόνο, ακόμη και σε αθώους πολίτες. Αυτό το δίλημμα αποτυπώνει την εσωτερική παράλυση και το διχασμό του ιρανικού λαού, ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα σε δύο δυνάμεις – τη συνεχιζόμενη καταπίεση του εσωτερικού «θεοκρατικού καθεστώτος της Ισλαμικής Δημοκρατίας» και την εξωτερική στρατιωτική επιθετικότητα από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η επίδραση της ιστορικής βίας στην ψυχολογική δομή του λαού

Ως παιδί του πολέμου Ιράν-Ιράκ, ο συγγραφέας αναφέρεται στην ηθικοποίηση της βίας και στην εκμετάλλευση του πατριωτισμού για τη διατήρηση της καταστολής. Η τρέχουσα κρίση φέρνει στο προσκήνιο το σύνθετο ψυχικό πεδίο των πολιτών, όπου η ελευθερία και η εθνική αυτοδιάθεση μοιάζουν να συγκρούονται. Για όσους υπέστησαν τη βία του καθεστώτος, κάθε στρατιωτικό πλήγμα σε δυνάμεις των Φρουρών της Επανάστασης είναι μια σπίθα ελπίδας, ενώ για άλλους η ξένη ανάμειξη θεωρείται βεβήλωση της εθνικής αξιοπρέπειας.

Το μοιραίο ηθικό δίλημμα και η αξία της ανθρώπινης ζωής

Το πραγματικό δίλημμα αφορά την προδοσία ποιας ηθικής αρχής θα διαλέξει ο καθένας· όχι απλώς την επιλογή ανάμεσα στον «πατέρα» (δηλαδή το καθεστώς) ή τον «ξένο» (τους ξένους επιτιθέμενους). Χιλιάδες άμαχοι έχουν χάσει τη ζωή τους στις πρόσφατες επιθέσεις, δημιουργώντας έναν βαρύ ηθικό λογαριασμό. Η ζωή και η αξιοπρέπεια των πολιτών παραμένουν στο επίκεντρο της κρίσης, θέτοντας ερωτήματα για το αν το τίμημα της απελευθέρωσης αξίζει τους ανθρώπινους αυτούς πόρους.

Η πολιτική και ψυχολογική παγίδα της εθνικής αξιοπρέπειας

Με την εύθραυστη εκεχειρία σε ισχύ, οι Ιρανοί ζουν καθημερινά τον φόβο νέων επιθέσεων και εσωτερικών καταστολών. Το καθεστώς χρησιμοποιεί τη ρητορική της εθνικής κατάρρευσης, προβάλλοντας την απειλή «να γίνουμε Συρία» για να δικαιολογήσει τη σκληρή του γραμμή. Αυτή η στρατηγική παραλύει την κοινωνία, ενισχύοντας τον εθνικιστικό μύθο της μοναδικής ασπίδας του έθνους και εμποδίζοντας την ένωση των δυνάμεων για ουσιαστική αλλαγή.

Η ανάγκη για ηθική αναγνώριση και κοινό όραμα

Σε ένα περιβάλλον όπου ο δημόσιος διάλογος διασπάται από ηθικές διαφορές, η λύση δεν έρχεται μέσω της πολεμικής ή της σιωπής, αλλά μέσα από μια βαθιά ψυχολογική μετατόπιση. Η αναγνώριση του κοινού πόνου και του κοινού ονείρου για ένα ελεύθερο Ιράν, όπου κανείς δεν φοβάται τον άλλο, είτε ξένο είτε εγχώριο καταπιεστή, είναι το κλειδί για μια ηθική απελευθέρωση. Ο διχασμός μεταξύ «πατέρα και ξένου» δεν μπορεί να έχει ξεκάθαρη απάντηση – παρά μόνο την αποδοχή της τραγικής πραγματικότητας ενός λαού που δεν πρέπει να αναγκάζεται να επιλέξει ανάμεσα στην καταπίεση και στον αφανισμό.