Στις άγνωστες γωνιές της ελληνικής ιστορίας, ειδικά εκείνες των χρόνων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κρύβεται μια δύσκολη και ενορχηστρωμένη τραγικότητα. Ένας από τους πιο εφιαλτικούς χώρους, που συχνά αγνοείται, είναι ο παλαιός Σιδηροδρομικός Σταθμός Καρυών, κρυμμένος στις κορυφές των βουνών της Φθιώτιδας.
Αυτός ο χώρος είχε στηθεί ως ελληνικό “Άουσβιτς,” όπου οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής συγκέντρωναν αιχμαλώτους, κυρίως Εβραίους από τη Θεσσαλονίκη. Σε υψόμετρο 500 μέτρων, οι αιχμάλωτοι αναγκάζονταν να σκάβουν τις βουνοπλαγιές προκειμένου να ολοκληρωθούν έργα στον σιδηροδρομικό τομέα.
Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες, με σχεδόν όλους τους αιχμαλώτους να υποσιτίζονται και να υπόκεινται σε σκληρή καταπίεση. Σημαντικό είναι το γεγονός ότι χρησιμοποιούσαν χέρια και κουτάλια για να εκτελέσουν τις εργασίες τους, μια εικόνα που παραπέμπει σε ακραία καταπίεση και ανθρώπινη φρίκη.
Όσοι κατόρθωσαν να επιβιώσουν από αυτό το μαρτύριο, συχνά μεταφέρονταν στην κόλαση του Άουσβιτς, αυξάνοντας τη φρίκη της ιστορίας.
Αυτές οι ιστορίες μας υπενθυμίζουν τη σημασία της ιστορικής μνήμης και της ευθύνης που έχουμε να διατηρούμε ζωντανές τις μνήμες των θυμάτων εκείνων των χρόνων.