Ο αδελφός του είχε κατέβει στις αποθήκες, αλλά δεν τον βρήκε…

Τραγικό τέλος στην αναζήτηση του 43χρονου Σπύρου Σέββου στο Κερατσίνι

Με οδυνηρό τρόπο ολοκληρώθηκε η αγωνία πέντε ημερών για την οικογένεια του 43χρονου Σπύρου Σέββου από το Κερατσίνι. Ο άτυχος άνδρας, πατέρας μιας ανήλικης κόρης, εντοπίστηκε νεκρός εντός αποθηκευτικού χώρου στην πολυκατοικία όπου διέμενε. Το σώμα του βρέθηκε απαγχονισμένο, ενώ δίπλα του υπήρχε σημείωμα, το περιεχόμενο του οποίου εξετάζουν οι αρχές. Η τραγική είδηση έχει βυθίσει στο πένθος την τοπική κοινωνία και τους οικείους του.

Η εξαφάνιση του Σπύρου ξεκίνησε την Δευτέρα 28 Απριλίου. Είχε επισκεφθεί το νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς» με τον πεθερό του για εξέταση στον ώμο, ενόψει προγραμματισμένης επέμβασης. Μετά το νοσοκομείο, σταμάτησαν για λίγο στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας. Αφού επέστρεψαν σπίτι, ο Σπύρος ενημέρωσε πως θα πέρναγε από την εργασία του στον Ταύρο για να αναφέρει την απουσία του. Από εκείνη τη στιγμή, τα ίχνη του χάθηκαν.

Ο αδερφός του έψαχνε, λίγα μέτρα μακριά από την τραγωδία

Συγκλονιστικά είναι τα όσα περιέγραψε ο αδερφός του Σπύρου στην εκπομπή Live News του MEGA. Αναζητούσε τον Σπύρο ακόμη και στις αποθήκες της πολυκατοικίας, κοντά δηλαδή στο σημείο όπου τελικά βρέθηκε:

• «Κατέβηκα στις αποθήκες της πολυκατοικίας… Σκέφτηκα ότι λόγω του κρύου ίσως να είχε μπει εκεί».
• «Αλλά μου είπαν ότι δεν είχε κλειδιά, ότι ήταν πάνω τα κλειδιά. Έτσι δεν κοίταξα μέσα».
• «Κοιτούσα στους διαδρόμους, προς τα μέσα, με τον φακό του κινητού, μήπως είναι εκεί».

Ο αδερφός του μίλησε για έναν άνθρωπο εσωστρεφή, που αντιμετώπιζε τις δυσκολίες με σιωπή. Αναφέρθηκε σε παλαιότερο σοβαρό πρόβλημα υγείας με το στομάχι του, αλλά και στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε το τελευταίο διάστημα λόγω ανεργίας. «Όλα αυτά τον είχαν καταβάλει», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η αστυνομία εξετάζει όλα τα στοιχεία, με το σημείωμα να θεωρείται κλειδί για την διαλεύκανση των συνθηκών που οδήγησαν στην τραγική κατάληξη. Η ιστορία του Σπύρου Σέββου αφήνει πίσω της ένα κενό, μια οικογένεια σε κατάσταση σοκ και ερωτήματα για το πόσο προσέχουμε τους ανθρώπους γύρω μας, ειδικά εκείνους που δυσκολεύονται να εκφράσουν τον πόνο τους.