Η Μαρία Ασλαμάζη, ειδικευόμενη αναισθησιολόγος, βίωσε ένα απίθανο ταξίδι από δότρια σε λήπτρια οργάνων. Σήμερα, προετοιμάζεται να μοιραστεί την ιστορία της σε εκδήλωση στην Κατερίνη στις 1 και 2 Νοεμβρίου, με αφορμή την Πανελλήνια Ημέρα Δωρεάς Οργάνων. Γιατί; Για να δείξει πόσο κοντά απέχουμε όλοι από μια τέτοια ανάγκη.
Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2011, όταν η Μαρία επέστρεφε από το νοσοκομείο της Καβάλας προς τη Θεσσαλονίκη και η σκέψη μιας δωρεάς οργάνων την συντάραξε βαθιά, οδηγώντας την να πει στη μητέρα της ότι, αν κάτι της συμβεί, θέλει να δοθούν όλα τα όργανά της χωρίς δισταγμό. Η μητέρα της, ακόμα βαθιά πληγωμένη από την παιδική αρρώστια της κόρης –ένα σάρκωμα που νικήθηκε στα δέκα της χρόνια με ακτινοθεραπεία–, αρνήθηκε κατηγορηματικά να το συζητήσει, κλείνοντας το θέμα απότομα. Κι όμως, η ζωή είχε άλλα σχέδια.
Δεκατρείς μήνες μετά, μια απρόσμενη θρόμβωση ξεσπούσε, προκαλώντας αλυσιδωτές επιπλοκές που κατέληξαν σε ηπατική ανεπάρκεια και την απαραίτητη πολυσπλαχνική μεταμόσχευση, κάτι που η Μαρία ούτε φανταζόταν τότε ως πιθανό. Πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια σε λίστες αναμονής, γεμάτα αγωνία και αβεβαιότητα, μέχρι που η περίπτωσή της έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες για μια επέμβαση-θρύλο. Στην κλινική του Κλίβελαντ, οι χειρουργοί ολοκλήρωσαν σε δεκαέξι ώρες μια σύνθετη διαδικασία, μεταφυτεύοντας στομάχι, δωδεκαδάκτυλο, ήπαρ, πάγκρεας και λεπτό έντερο –έξι όργανα συνολικά– από μια άτυχη οδηγό που έχασε τη ζωή της σε τροχαίο στο Μέριλαντ.
Η σύνδεση με την οικογένεια δότριας
Η Μαρία προσπάθησε να αγγίξει την οικογένεια της δότριας με μια επιστολή, μα δεν πήρε ποτέ απάντηση. «Μου είπαν πως δεν ήθελαν να επικοινωνήσουν. Τους κατανοώ. Ο καθένας πενθεί με τον δικό του τρόπο», εξομολογείται σήμερα με ηρεμία και κατανόηση, αποδεχόμενη ότι ο πόνος διαφοροποιεί τις αντιδράσεις. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2022, η ίδια η μητέρα της –που παλιά έτρεμε και στη σκέψη– δώρισε ένα νεφρό στην κόρη της, εξαιτίας των βαρών φαρμάκων που προκάλεσαν νέα προβλήματα.
Οι μεταμοσχεύσεις οργάνων αποτελούν σανίδα σωτηρίας για χιλιάδες ασθενείς παγκοσμίως κάθε χρόνο, όπως δείχνουν τα στατιστικά των παγκόσμιων οργανισμών υγείας. Η Μαρία, ζώντας πλέον μια ήσυχη καθημερινότητα, επιμένει να μιλάει ανοιχτά για την εμπειρία της, υποστηρίζοντας ότι «η μεταμόσχευση μας αφορά όλους» και προτρέποντας τον κόσμο να σκεφτεί σοβαρά τη δωρεά.
Από νομική σε ιατρική καριέρα
Παλιά ονειρευόταν Νομική μέχρι το γυμνάσιο, αλλά η ασθένεια την ωθήθηκε αλλού. «Ήθελα να βοηθήσω τους ανθρώπους να πονάνε λιγότερο. Ο σωματικός πόνος είναι το πιο σκληρό κομμάτι της ασθένειας», παραδέχεται ειλικρινά. Ολοκλήρωσε την ειδικότητα της αναισθησιολογίας στο ΑΧΕΠΑ και σύντομα θα πάρει τον τίτλο της, με βλέμμα στραμμένο σε ιατρεία πόνου –ίσως και σε ομάδες μεταμοσχεύσεων, αν η ευκαιρία προκύψει.
«Το έχω σκεφτεί, αλλά ο πόνος με ενδιαφέρει περισσότερο. Ίσως επειδή τον γνώρισα τόσο καλά», λέει χαμογελώντας, ενώ η ρήση της «είναι πιο πιθανό να χρειαστεί κάποιος να λάβει όργανα παρά να δωρίσει» αφήνει ένα ερώτημα: Πόσοι από εμάς είμαστε έτοιμοι να σκεφτούμε αυτή την πλευρά;
Είναι η μοναδική Ελληνίδα –και μία από τις ελάχιστες Ευρωπαίες– που στάθηκε όρθια μετά από μεταμόσχευση έξι οργάνων, ένα κατόρθωμα που προκαλεί δέος ακόμα και στους ειδικούς.