Η Νικολέτα Τζιωρτζιώτη μιλάει ανοιχτά για τον ρόλο του πρωτογενούς τομέα στην Ελλάδα. Ως Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Κτηνοτρόφων Θεσσαλίας και εκπρόσωπος του νομού Τρικάλων, τονίζει πώς η ύπαιθρος κρατάει ζωντανή την ταυτότητα της χώρας. Σε καιρούς αβεβαιότητας, προτείνει πρακτικές λύσεις για να στηριχθούν οι παραγωγοί.
Πώς η ύπαιθρος αντιστέκεται στις αλλαγές
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει γρήγορα, και η καθημερινότητα βαραίνει περισσότερο. Οι προκλήσεις έρχονται η μία μετά την άλλη, ενώ τα λάθη ξαναγίνονται. «Σ’ έναν κόσμο όπου επικρατεί αβεβαιότητα και συνεχείς αλλαγές, η καθημερινότητα γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική. Σε μια κοινωνία όπου τα λάθη συχνά επαναλαμβάνονται και οι προκλήσεις πολλαπλασιάζονται είναι ανάγκη να σταθούμε με καθαρή σκέψη ωριμότητα και τόλμη απέναντι στο μέλλον. Ο πρωτογενής τομέας, η καρδιά της ελληνικής υπαίθρου, αποτελεί σταθερό πυλώνα ζωής ανάπτυξης-παραγωγής και πολιτισμού έναν τομέα που δεν ζητά υπερβολές, αλλά ουσιαστική στήριξη, σχέδιο και σεβασμό. Οι άνθρωποι της γης γνωρίζουν καλύτερα από όλους τις πραγματικές ανάγκες και τα πραγματικά προβλήματα. Και όπως μας δίδαξαν οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι: ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας: Η αλήθεια βρίσκεται σταθερά μέσα στην πράξη, στην αρετή και στη σωστή κρίση. Η φύση όπως έλεγαν «δεν κάνει τίποτα μάταια» Έτσι και ο κόπος του παραγωγού δεν είναι ποτέ μάταιος. Με αυτό το πνεύμα των φιλοσόφων μου γεννήθηκαν οι παρακάτω προτάσεις:»
Βασίζεται στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους για να δείξει ότι η δουλειά στη γη έχει νόημα βαθύ.
Πρακτικές ιδέες για στήριξη των παραγωγών
Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται να μπουν νέες τεχνολογίες στα χωράφια και τις φάρμες, ώστε να παρακολουθούν οι κτηνοτρόφοι και οι αγρότες τα πάντα ψηφιακά – από τις καλλιέργειες μέχρι το κόστος. Οι υποδομές πρέπει να φτάσουν παντού, σε κάθε χωριό, για να μην μένει κανείς πίσω. Μετά, να απλοποιηθούν οι διαδικασίες, με έναν ενιαίο φάκελο για όλες τις συναλλαγές, χωρίς χαρτιά που κρατάνε τον κόσμο μακριά από τη δουλειά του.
Ένα γραφείο άμεσης επέμβασης θα βοηθούσε πολύ σε κρίσεις, όπως καταστροφές ή ασθένειες στα ζώα, με γραμμή βοήθειας και κινητές ομάδες που συνδέονται με ΕΛΓΑ και τοπικούς φορείς. Οι παραγωγοί χρειάζονται συλλογική δύναμη, μέσα από ομάδες και συνεταιρισμούς, για να φτιάξουν κοινά κέντρα συσκευασίας και να πουλάνε καλύτερα. Οι υπαίθριες αγορές θα έφερναν τον παραγωγό κοντά στον καταναλωτή, δίνοντας χώρο στα τοπικά και βιολογικά προϊόντα.
Από μικρή ηλικία, τα σχολεία να διδάσκουν για τη γη, με εργαστήρια και πρακτική σε φάρμες, ενώ οι νέοι να εκπαιδεύονται σε καινοτομίες όπως τυροκομία και ζωοτεχνία. Να βραβεύονται όσοι κρατούν ζωντανή την ύπαιθρο, με βραβεία για παραγωγή, καινοτομία και γυναικεία συμμετοχή, αλλά και για όσους τους στηρίζουν. Τίποτα δεν προχωρά με φασαρία – χρειάζεται διάλογος, ψυχραιμία και ενότητα.
«Τίποτα δεν λύνεται με εντάσεις και φωνές. Οι ακρότητες αποδυναμώνουν τον αγώνα και δεν τον ενισχύουν. Η πραγματική πρόοδος απαιτεί: Διάλογο Τεκμηρίωση Ψυχραιμία Ενότητα και ανθρώπους που θέλουν να δημιουργήσουν όχι να συγκρουστούν. Οι κινητοποιήσεις έχουν αξία μόνο όταν είναι συντονισμένες, ήρεμες και σοβαρές. Τότε αποκτούν δύναμη, αξιοπιστία και αποτέλεσμα. Όταν όμως συνοδεύονται από υπερβολές, χάνουν τη βαρύτητά τους και παύουν να εκφράζουν τη λεβεντιά και την αξιοπρέπεια της ελληνικής υπαίθρου. Ο δρόμος μπροστά μας απαιτεί συνέπεια, γνώση, επαγγελματισμό και ουσιαστικές λύσεις. Απαιτεί συνεργασία και όχι διάσπαση. Ενότητα και όχι αντιπαράθεση. Γιατί η ύπαιθρος είναι δύναμη. Είναι πολιτισμός. Είναι ταυτότητα. Είναι η ρίζα της Ελλάδας. Και το αύριο θα ανήκει σε όλους εκείνους που συνεχίζουν να καλλιεργούν τη γη αλλά και τα όνειρά τους.»
Η ύπαιθρος κρατάει την Ελλάδα όρθια εδώ και αιώνες, και οι προτάσεις αυτές βγαίνουν από την καθημερινή εμπειρία των κτηνοτρόφων.
«Άποψή μου… Η ύπαιθρος δεν χρειάζεται φασαρία∙ χρειάζεται καθαρή φωνή. Μια φωνή δυνατή, τίμια και ενωτική. Πιστεύω πως η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στις εντάσεις, αλλά στη συνεργασία, στη γνώση και στη θέληση για δημιουργία. Όταν οι άνθρωποι της γης ενώνονται, τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει. Ο πρωτογενής τομέας δεν είναι πρόβλημα είναι η λύση, η ανάσα, το μέλλον της Ελλάδας. Όσο υπάρχει άνθρωπος που παράγει, η χώρα θα προχωρά. Και είμαι βέβαιη για κάτι:
Η δύναμη της υπαίθρου είναι μεγαλύτερη απ’ όσο πιστεύουμε. Είναι δύναμη ζωής. Δύναμη ελπίδας. Δύναμη που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Όλοι μαζί — ενωμένοι, ψύχραιμοι και δημιουργικοί — μπορούμε να χτίσουμε ένα αύριο καλύτερο από το σήμερα.»