Η Ευγενία, που εργαζόταν σε έναν τοπικό χώρο εστίασης, γνώρισε τον σύντροφό της το 2024, αρχίζοντας μία σχέση που γρήγορα μεταμορφώθηκε σε εφιάλτη. Από τις πρώτες ημέρες, η κακοποιητική συμπεριφορά του άνδρα έγινε εμφανής, με περιορισμούς στον κοινωνικό της κύκλο και συστηματική κακοποίηση. Στις 23 Οκτωβρίου, οι τραυματισμοί της ανάγκασαν τους γιατρούς να την μεταφέρουν στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο Κομοτηνής, όπου διαπιστώθηκε πως είχε σοβαρές κακώσεις, συμπεριλαμβανομένων σπασμένων αυχενικών σπονδύλων.

Ο συντροφος της Ευγενίας ανέφερε πως οι τραυματισμοί της προήλθαν από πτώση σε τρύπα, κάτι που όμως η ιατροδικαστική έρευνα διέψευσε. Ειδικότερα, ο ιατροδικαστής Παύλος Παυλίδης αποκάλυψε ότι τα τραύματα ήταν αποτέλεσμα βίας και όχι ατυχήματος. Ο δράστης συνελήφθη και αντιμετώπισε κατηγορίες για κακουργήματα, περιλαμβανομένης της απόπειρας ανθρωποκτονίας.

Η αδυσώπητη μάχη της Ευγενίας

Μετά τον ξυλοδαρμό, η Ευγενία υποβλήθηκε σε πολλές χειρουργικές διαδικασίες, καθώς οι γιατροί προσπαθούσαν να αναστρέψουν τις επιπτώσεις των τραυμάτων της. Αναγκασμένη να παραμείνει καθηλωμένη για δύο μήνες, η οικογένειά της περιγράφει την κατάσταση της ως «μια ζωντανή ψυχή παγιδευμένη σε ένα νεκρό σώμα». Η αδελφή της, Στέφκα Μπέλιοβσκα, δήλωσε ότι η αδερφή της δεν μπορούσε να αναπνεύσει ή να φάει μόνη της, επισημαίνοντας την ακραία παράνοια της κακοποίησης.

Η οικογένεια της Ευγενίας δεν ζητά απλώς δικαιοσύνη, αλλά στηρίζει πως η ιστορία της θα πρέπει να λειτουργήσει ως κίνητρο για την κοινωνία να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών. Η πρόληψη και η ενημέρωση γύρω από την ενδοοικογενειακή κακοποίηση είναι επιτακτική και πρέπει όλοι να συμβάλλουμε σε αυτή την αλλαγή.