Στην ηλικία των 4 ετών, η κυρία Χρυσάνθη είχε το όνειρο να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, όμως οι συνθήκες της ζωής της, όπως η φτώχεια και η ορφάνια, δεν της το επέτρεψαν. Σήμερα, με υπερηφάνεια κρατά το πτυχίο της στο χέρι και δηλώνει: «Τώρα, που επιτέλους τα κατάφερα, νιώθω να με αγκαλιάζει η ζεστασιά και η υποστήριξη των καθηγητών και συναδέλφων μου. Θέλω να συνεχίσω την πορεία μου». Εξεπλάγη με την πρόσφατη δήλωση ενός συμφοιτητή της που είπε: «Εσείς μας δίνετε θάρρος να προχωρήσουμε, ακόμη και αν έχουμε εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο στο παρελθόν».

Όσον αφορά τα επόμενα βήματα της, η κυρία Χρυσάνθη έχει σχέδια: «Αισθάνομαι μια μείξη χαράς και λύπης καθώς αποχαιρετώ τους συμφοιτητές μου. Έχω δύο κόρες και εγγόνια που έχουν ακολουθήσει τον ακαδημαϊκό δρόμο και τώρα ήρθε η σειρά μου. Ο εγγονός μου, Σταμάτης Σαριάνος, που σπουδάζει στην ΑΣΟΕ, ήταν ο καθοδηγητής μου στην τεχνολογία. Αν δεν ήταν εκείνος, δεν θα ήξερα καν τι είναι ένα λάπτοπ! Έχει σταθεί δίπλα μου ακούραστα για τέσσερα χρόνια», πρόσθεσε με συγκίνηση.

Η επιθυμία της για περαιτέρω σπουδές είναι έντονη: «Ελπίζω να κάνω μεταπτυχιακό, καθώς με συναρπάζει η ιστορία του Βυζαντίου και ίσως εκεί να επικεντρωθεί η μελλοντική μου έρευνα».

Η ιστορία της κυρίας Χρυσάνθη Αγουρίδου αποδεικνύει ότι είναι ποτέ αργά για να κάνετε τα όνειρά σας πραγματικότητα και ότι η εκπαίδευση είναι ένα διαρκές ταξίδι, γεμάτο αγάπη και υποστήριξη.