Ο Τάκης Μπαγιάτης, γνωστός ηθοποιός και παραγωγός, έφυγε από τη ζωή χθες, βυθίζοντας σε πένθος τον ελληνικό καλλιτεχνικό κόσμο. Η είδηση έφτασε στο φως μέσα από ανάρτηση του Σπύρου Μπιμπίλα στα social media, λίγο μετά το μεσημέρι. Γιατί; Γιατί αυτός ο δραστήριος άνθρωπος, γεμάτος χιούμορ, κρατούσε όρθιο ένα από τα παλιά θέατρα της Αθήνας, δίνοντας μάχες καθημερινές για την τέχνη.

Ο Μπιμπίλας μίλησε με θλίψη βαθιά για τον φίλο του. Περιέγραψε πώς συνεργάστηκαν άψογα, πώς ο Μπαγιάτης τον στήριζε πάντα στο έργο του. Αυτή η σχέση φιλίας, φαίνεται, έκανε τα τελευταία χρόνια πιο φωτεινά για όλους στο θέατρο.

Η συγκινητική ανάρτηση του Μπιμπίλα

Στην ανάρτησή του, ο Σπύρος Μπιμπίλας έγραψε με λόγια απλά, αλλά γεμάτα συναίσθημα. Θυμήθηκε τις στιγμές που μοιράστηκαν, τις γέλια και τις δυσκολίες. «Έφυγε σήμερα από την ζωή ο Τάκης Μπαγιάτης , ηθοποιός και τα τελευταία χρόνια παραγωγός θεάτρου, ένας πάντα δραστήριος και χιουμορίστας άνθρωπος που τα τελευταία χρόνια κρατούσε το θέατρο ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΥ. Συνεργάστηκα άψογα μαζί του και θα θυμάμαι πάντα πόσο πολύ με εκτιμούσε και μου συμπαραστεκόταν στο έργο του ΤΑΣΕΗ. Ο αποχαιρετισμός θα γίνει αύριο στις 11.30 στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Δαύλεια», ανέφερε ακριβώς. Αυτή η φράση, “πάντα δραστήριος και χιουμορίστας”, μένει να χαρακτηρίζει τον Τάκη Μπαγιάτη για πάντα.

Ποιος δεν έχει περάσει από το Θέατρο Χατζηχρήστου, αυτό το ιστορικό στέκι της οδού Στοά Χρυσού στην Αθήνα; Εκεί, ο Μπαγιάτης έβαλε όλη του την ψυχή τα τελευταία χρόνια, διοργανώνοντας παραστάσεις που κρατούσαν ζωντανή την παράδοση. Ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο δώρο του – μια κληρονομιά που δεν σβήνει εύκολα. Οι συνάδελφοί του μιλούν τώρα για τις ιστορίες πίσω από τις κουίντες, αυτές τις μικρές μάχες που κέρδιζε καθημερινά.

Άνθρωποι από τον χώρο του θεάτρου ετοιμάζονται ήδη για τον αποχαιρετισμό. Η κηδεία προγραμματίζεται για αύριο, 11:30 το πρωί, στη Δαύλεια, την ιδιαίτερη πατρίδα του. Συγγενείς και φίλοι θα τον συνοδεύσουν εκεί, σε ένα χωριό στους πρόποδες του Παρνασσού, όπου ξεκίνησαν τα όνειρά του.

Πώς μπορεί να αφήσει πίσω τέτοιο κενό ένας άνθρωπος σαν αυτόν; Οι αναμνήσεις από τις παραστάσεις του, από τις γέλιες με συναδέλφους, θα μείνουν ζωντανές. Και το Θέατρο Χατζηχρήστου;, θα συνεχίσει άραγε με την ίδια φλόγα;