Ο Νίκος Καρβέλας άνοιξε την καρδιά του σε μια εκπομπή, μιλώντας χωρίς φόβο για την έντονη σχέση του με την Άννα Βίσση. Από την πρώτη ματιά μέχρι τον επώδυνο χωρισμό, θυμήθηκε στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή τους, ιδιαίτερα εκείνες γύρω από την παράσταση «Δαίμονες». Γιατί επέλεξε να τα πει τώρα, μετά από τόσα χρόνια;
Στην εκπομπή «Rainbow Mermaids», ο Καρβέλας περιέγραψε πώς ξεκίνησε τα πάντα.
Η στιγμή της πρώτης ερωτικής σύγκρουσης
«Όταν πρωτοείδα την Άννα, φορούσα κάτι μπότες μέχρι το γόνατο. Μου έλειπε μόνο το σπαθί. Εννοείται είχα μακρύ μαλλί. Μπαίνει τότε ο πατέρας της και μετά εμφανίζεται πίσω η Αννούλα και έφαγα αμέσως καψούρα. Την ερωτεύτηκα αμέσως. Ήταν ντροπαλή η Άννα, εγώ δεν ήμουν. Δε με γούσταρε καθόλου, δεν της άρεσα. Της είχα πει ποτέ δε θα γίνουμε φίλοι, και ότι ο Καρβέλας δε γίνεται φίλος με μία γυναίκα.»
Αυτή η αρχική έλξη, τόσο άμεση και μονομερής, έθεσε τον τόνο για μια σχέση γεμάτη πάθος και αντιθέσεις. Ο ίδιος, πάντα εκφραστικός, δεν έκρυψε την αμηχανία εκείνων των πρώτων στιγμών.
Και όμως, παρά τις αρχικές δυσκολίες, προχώρησαν μαζί σε καλλιτεχνικά εγχειρήματα που έμειναν θρυλικά στην ελληνική σκηνή.
Ο χωρισμός ήρθε απότομα, σαν καταιγίδα μέσα σε πρόβες και παραστάσεις.
Ο δαιμονισμός του χωρισμού και οι συνέπειες
«Πάνω στο ξεκίνημα των Δαιμόνων είναι που χωρίζουμε και είναι ο… δαιμονισμός ολικής αλέσεως. Εντελώς τρελός εγώ. Μιλάμε για δέσιμο. Σε φάση καταθλιπτική, μανιακή, υστερική, ό,τι θες! Εκτός τόπου και χρόνου. Ξεκινάω εγώ να κάνω τη σκηνή του δαιμονισμού στις πρόβες. Μπήκα τόσο πολύ μέσα στον ρόλο… Και αφού γίνεται η σκηνή και τελειώνει, πέφτω σε μία τέτοια κατάθλιψη που ήμουν του νοσοκομείου. Ήταν καταθλιπτική κρίση.»
Μετά από εκείνη την ένταση, τα πράγματα χειροτέρεψαν απότομα, αφήνοντας πίσω οικονομικές δυσκολίες και βαθιά ρήξη. Ο Καρβέλας θυμήθηκε πώς η κατάσταση τον έφτασε στα όριά του, ενώ η Βίσση προσπάθησε να τον συγκρατήσει.
«Το λέμε τώρα και το διασκεδάζουμε αλλά τότε ήμουν για λύπηση. Ήμουν για αυτοκτονία και μου είπε η Άννα να μην το ξανακάνω αυτό. Και έτσι σκεφτόμασταν ποιος είναι διαθέσιμος για τον ρόλο μου. Έτσι σκεφτήκαμε τον Γιάννη Σαμσιάρη. Μείναμε άφραγκοι, χωρίσαμε, μαλώσαμε και δεν ήθελα να τη βλέπω. “Σκοτωθήκαμε”. Και αφού χωρίζουμε και τελειώνουν οι δεύτεροι Δαίμονες, σε μία κρίση αυτογνωσίας, είπα ότι δε μπορώ την Ελλάδα».
Σήμερα, ο λόγος του φέρνει ένα πικρό χαμόγελο, ωστόσο εκείνες οι μέρες έμοιαζαν ατελείωτες. Ίσως, ποιος ξέρει, αυτή η απόσταση από την Ελλάδα να ήταν η σωτήρια έξοδος που χρειαζόταν.