Μια σπάνια ματιά στη φιλοσοφία και τις πεποιθήσεις του Γιώργου Κιμούλη μέσα από μια ειλικρινή συνέντευξη.
Ο φόβος και η τέχνη σύμφωνα με τον Γιώργο Κιμούλη
Ο Γιώργος Κιμούλης, ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ηθοποιούς και σκηνοθέτες, μιλά για το βασικό ανθρώπινο συναίσθημα του φόβου, αλλά και για το πώς αυτός επηρεάζει την τέχνη και τη ζωή. Όπως αναφέρει στην συνέντευξή του στο περιοδικό OK!, ο πιο βαθύς φόβος δεν είναι παρά ο φόβος προς τους άλλους ανθρώπους, που συχνά μας κρατά πίσω.
Στην τέχνη και ειδικότερα στο θέατρο, σύμφωνα με τον Κιμούλη, υπάρχει μια συνεχής ανάγκη για ανανέωση και επανεκκίνηση. Το «ξεκίνημα από το μηδέν» απαιτεί τολμηρές κινήσεις και αποδέσμευση από τον φόβο του αγνώστου. Αυτό που ξεχωρίζει τον δημιουργό είναι η ικανότητα να ρισκάρει και να αντιμετωπίζει τον φόβο ως δύναμη προόδου και όχι ως περιορισμό.
Η έννοια της αδικίας και η προσωπική ευθύνη
Όταν ερωτάται για την αίσθηση ότι ίσως να έχει αδικήσει κάποιον, ο Γιώργος Κιμούλης τονίζει πως το αν συνέβη κάτι τέτοιο ήταν ακούσιο και άγνωστο σε εκείνον. Διαθέτει έντονο αίσθημα δικαίου και συχνά, όπως αναφέρει, έχει πράξει «συγγνώμες» όχι μόνο λεκτικά αλλά και μέσα από πράξεις. Για τον ίδιο, η συγγνώμη δεν είναι απλώς μια λέξη αλλά μια δέσμευση προς την αποκατάσταση των σχέσεων.
Ο κ. Κιμούλης υπογραμμίζει ότι η λέξη «συγγνώμη» μπορεί να αποτελεί μια «εγωιστική μετάνοια» που δεν αρκεί για να διορθώσει το λάθος. Αυτό που απαιτείται είναι μια πράξη που να αποζημιώνει τον πληγωμένο, γιατί πίσω από κάθε λάθος υπάρχει μια πράξη που έχει επηρεάσει την ψυχή του άλλου. Γι’ αυτό και η ευθύνη προς τον άλλον είναι συνεχής και βαθιά ανθρωπιστική.
Η φιλοσοφία ζωής του Γιώργου Κιμούλη
Συνολικά, η συνέντευξη αποκαλύπτει μια προσωπικότητα που αντιμετωπίζει τα συναισθήματα, όπως ο φόβος και η ενοχή, με υπευθυνότητα και συνείδηση. Επιδιώκει να εξελίσσεται μέσα από τις δυσκολίες, αρνούμενος να μείνει στάσιμος επειδή κυριαρχείται από φόβους ή παρελθοντικά λάθη.
Αυτή η στάση ζωής και τέχνης κάνει τον Γιώργο Κιμούλη μια από τις πιο σεβαστές και αξιόλογες προσωπικότητες στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο, θέτοντας παράλληλα πρότυπα για νέους δημιουργούς.