Η Νάντια Μουρούζη, μια από τις πιο διακριτικές αλλά ουσιαστικές παρουσίες στον χώρο της ελληνικής υποκριτικής, ανοίγει την καρδιά της στο “DocVille” του “Documento”, φωτίζοντας άγνωστες πτυχές της σχέσης της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, έναν θρύλο του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.
Η Σχέση με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ: Μία Άλλη Οπτική
Σε μια συνέντευξη η οποία αναμένεται να προκαλέσει αίσθηση, η ηθοποιός Νάντια Μουρούζη μοιράζεται λεπτομέρειες για την προσωπική της σχέση με τον αείμνηστο Δημήτρη Παπαμιχαήλ, σκιαγραφώντας ένα πορτρέτο του πέρα από τη δημόσια εικόνα του.
«Ήμουν η τελευταία σχέση του», δηλώνει χαρακτηριστικά η Μουρούζη, αναφερόμενη στη γνωριμία τους «από το ’90 κάτι και μετά», η οποία εξελίχθηκε μέσα από κοινά σημεία διακοπών. Η τοποθέτησή της είναι σαφής: «Χώρια από αυτά που λέγονται, πιστεύω ότι ήταν ένας ιδιαίτερα αξιόλογος άνθρωπος και πολύ ευαίσθητος». Αυτή η δήλωση έρχεται να αναθεωρήσει, ή τουλάχιστον να προσθέσει, μια πιο ανθρώπινη διάσταση στο συχνά πολωμένο δημόσιο αφήγημα γύρω από την προσωπικότητα του Παπαμιχαήλ.
Η “Παρακμιακή” Περίοδος και το Χιούμορ
Ο δημοσιογράφος Αντώνης Μποσκοΐτης, με ευθύτητα, ρωτά αν τον γνώρισε «σε μια παρακμιακή περίοδο του βίου του». Η απάντηση της Μουρούζη είναι αποκαλυπτική: «Ήταν κάπως έτσι, ισχύει. Είχε αυτές τις σκέψεις μ’ ένα παράπονο για όλους: “Αυτοί που μου κάνανε το ένα και το άλλο” συνήθιζε να λέει». Αυτή η λεπτομέρεια υποδηλώνει μια εσωτερική σύγκρουση ή πικρία που βίωνε ο ηθοποιός στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ενδεχομένως λόγω της απομάκρυνσης από τα φώτα της δημοσιότητας ή προσωπικών απογοητεύσεων.
Ωστόσο, η Μουρούζη σπεύδει να τονίσει την άλλη του πλευρά, αυτή του σπινθηροβόλου χιούμορ: «Περάσαμε καλά μαζί όμως, αφού μέσα σ’ όλα αυτά είχε και πάρα πολύ χιούμορ». Το χιούμορ, όπως αποδεικνύεται, ήταν ένα σημαντικό στοιχείο στην καθημερινότητά τους, λειτουργώντας ως αντίβαρο στις όποιες μελαγχολικές σκέψεις.
Η συμβίωσή τους, αν και χωρίς γάμο, διήρκεσε «3-4 χρόνια». Η Μουρούζη αναφέρει τη στήριξή της στον Παπαμιχαήλ «ύστερα από εγχειρήσεις που είχε κάνει», υπογραμμίζοντας τον προσωπικό της ρόλο ως φροντιστής και σύντροφος σε δύσκολες στιγμές. Μια ακόμη σημαντική παρατήρηση είναι ότι ο Παπαμιχαήλ «δεν αναπολούσε ιδιαίτερα το παρελθόν του», ούτε έλεγε «Αχ, να ήμουν σαν τότε». Ακόμη και οι αναφορές του στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο περνούσαν «μέσα από ένα πρίσμα καυστικού χιούμορ», πράγμα που φανερώνει μια αυτοσαρκαστική διάθεση και μια ρεαλιστική αντιμετώπιση του χρόνου που περνάει.
Η Κληρονομιά και το “Καμαρίνι του Δημήτρη”
Πέρα από την προσωπική τους σχέση, η Νάντια Μουρούζη φωτίζει και μια λιγότερο γνωστή πρωτοβουλία που αφορά την κληρονομιά του Δημήτρη Παπαμιχαήλ: «Πρόσφατα φτιάχτηκε το “Καμαρίνι του Δημήτρη” στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά». Για τη δημιουργία αυτού του ιστορικού χώρου, η Μουρούζη συνέβαλε καθοριστικά: «Έδωσα όσα θεατρικά αντικείμενα είχα δικά του». Επιπρόσθετα, «έδωσαν και από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) ένα πολύ ωραίο κοστούμι του», συμβάλλοντας στην ολοκλήρωση της έκθεσης. Αυτή η πρωτοβουλία διαφυλάττει τη μνήμη του μεγάλου ηθοποιού και προσφέρει στο κοινό μια μοναδική ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την κληρονομιά του, ενισχύοντας τον δεσμό του θεατρόφιλου κοινού με την ιστορία της τέχνης στην Ελλάδα.
Οι δηλώσεις της Νάντιας Μουρούζη προσφέρουν μια πολύτιμη μαρτυρία για έναν άνθρωπο που σημάδεψε την ελληνική υποκριτική σκηνή, αναδεικνύοντας πτυχές της προσωπικότητάς του που συχνά επισκιάζονταν από τη μυθολογία γύρω από το όνομά του. Η συνέντευξη στο “DocVille” αποτελεί ένα σημαντικό ντοκουμέντο για την κατανόηση τόσο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ όσο και της πολυπλοκότητας των ανθρώπινων σχέσεων κάτω από το φως της δημοσιότητας.