Η **Τζένη Λιονάκη**, μητέρα της άλλοτε λαμπερής ηθοποιού **Ναταλίας Λιονάκη**, έσπασε τη σιωπή της, προσφέροντας μια σπάνια και ανατριχιαστική μαρτυρία στο “Πρωινό” και τη Φαίη Φώτου. Η ομολογία της σκιαγραφεί το δράμα μιας μάνας που είδε την κόρη της να επιλέγει τον μοναχικό βίο στην Κένυα, εγκαταλείποντας όχι μόνο τα εγκόσμια, αλλά και την ίδια της την οικογένεια.
Το σοκ της επιλογής: «Δεν μου είπε ποτέ ότι θα γίνει καλόγρια»
Η εξομολόγηση της κας Λιονάκη αποκάλυψε την πλήρη άγνοιά της σχετικά με την απόφαση της κόρης της να ακολουθήσει τον μοναχισμό. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε: **”Δεν μου είπε ποτέ ότι θα γίνει καλόγρια.”** Περιέγραψε πώς η Ναταλία φορούσε μαύρα, δικαιολογώντας την ενδυμασία της ως απλή προτίμηση, ενώ απέφευγε να απαντήσει ευθέως στις ερωτήσεις της μητέρας της για το ενδεχόμενο να γίνει μοναχή. Η αποκάλυψη της επιλογής ήρθε **τηλεφωνικώς, παραμονή Χριστουγέννων**, μια στιγμή που θα έπρεπε να είναι χαράς, μετατράπηκε σε ορόσημο μιας οδυνηρής αποξένωσης.
Η φράση **”Της είπα το “σκέφτηκες καλά” και μου λέει “ναι”. Της είπα “να είσαι καλά, είσαι σε ηλικία που επιλέγεις. Εύχομαι να μην το μετανιώσεις””** αποτυπώνει την αρχική, δύσκολη αποδοχή από τη μητέρα, συνοδευόμενη όμως από έναν κρυφό φόβο για μεταμέλεια.
Η οδύνη της αποξένωσης: «Είχα ποτέ κόρη;»
Η μητέρα της Ναταλίας Λιονάκη εξέφρασε με πόνο την απόλυτη απουσία επικοινωνίας. **”Δεν ξέρω, δεν έχω καμία επαφή μαζί της.”** Η δήλωση **”Έχω κόρη; Είχα ποτέ κόρη;”** είναι ενδεικτική του συναισθηματικού κενού και της απόγνωσης που νιώθει. Ενώ διαβεβαίωσε ότι δεν έχει αλλάξει στοιχεία επικοινωνίας, αφήνοντας ανοιχτό το παράθυρο, αναγνώρισε την επιθυμία της κόρης της για απομόνωση: **”Αν αυτή είναι η επιθυμία της, να μη με βλέπει, έχει κάθε δικαίωμα.”** Αυτή η φράση αναδεικνύει την τραγική ειρωνεία: μια μητέρα αναγκάζεται να αποδεχτεί την εκούσια απώλεια του παιδιού της, χάριν της «ευτυχίας» που εκείνο επέλεξε.
Η αναφορά **”Εγώ και το αίμα της ψυχής μου της το είχα προσφέρει και ξαφνικά, χωρίς να πει τίποτα, εξαφανίζεται από τη ζωή σου”** υπογραμμίζει το αίσθημα προδοσίας και εγκατάλειψης, ένα κοινό συναίσθημα για γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να επιλέγουν ριζικές αλλαγές που τους αποκλείουν.
Η διπλή απώλεια: Ο θάνατος του πατέρα και η μοναχική ζωή
Η αποκάλυψη ότι ο πατέρας της Ναταλίας Λιονάκη και σύζυγος της κας Τζένης απεβίωσε το 2023, προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο τραγωδίας στην ιστορία. Η απουσία της κόρης σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την οικογένεια, εντείνει τον πόνο της μητέρας, η οποία βιώνει πλέον μια διπλή απώλεια: την απώλεια του συζύγου της και την “απώλεια” της κόρης της λόγω της μοναστικής της επιλογής. Αυτή η συνθήκη αναδεικνύει τις ακραίες θυσίες και τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει η πλήρης αφοσίωση στον μοναχισμό, όχι μόνο για το άτομο αλλά και για το στενό του περιβάλλον.
Η περιπέτεια στην Κένυα και η κοινοβουλευτική επερώτηση
Η κα Λιονάκη αναφέρθηκε και σε ένα περιστατικό που αφορά την παραμονή της Ναταλίας στην Κένυα. **”Δεν γύρισε στην Ελλάδα, τη διώξανε. Γιατί έγινε επερώτηση μέσα στη Βουλή, αν έχει δικαίωμα ένας Αρχιμανδρίτης να είναι μέσα σε μοναστήρι γυναικών. Και την έδιωξαν.”** Αυτή η πληροφορία προσθέτει μια διάσταση θεσμικών και εκκλησιαστικών ζητημάτων στην προσωπική ιστορία της ηθοποιού. Η κοινοβουλευτική επερώτηση, που οδήγησε στην απομάκρυνση της Ναταλίας από το συγκεκριμένο μοναστήρι, υποδεικνύει την πολυπλοκότητα των κανόνων και των αρχών που διέπουν τη μοναστική ζωή, ειδικά σε διεθνές πλαίσιο, και πώς αυτά μπορούν να επηρεάσουν τις ζωές των μοναχών.
Το όνομα Φεβρωνία και ο προβληματισμός για τη βάπτιση
Ένα ακόμη σημείο που προκάλεσε την αντίδραση της μητέρας είναι η αλλαγή του βαπτιστικού ονόματος της κόρης της σε **Φεβρωνία**. **”Αλλά εγώ δε δέχομαι να τη λέτε Φεβρωνία, βαπτίστηκε και είναι Ναταλία. Τώρα πώς η εκκλησία που τη βάπτισε, καταργεί το μυστήριο… Για εμένα αυτά τα πράγματα είναι ακαταλαβίστικα.”** Αυτή η δήλωση εκφράζει έναν βαθύτερο προβληματισμό για τη θεολογική και πνευματική πρακτική που επιτρέπει την αλλαγή ονόματος κατά τη μοναχική κουρά, αμφισβητώντας την εγκυρότητα του αρχικού μυστηρίου της βάπτισης. Για τη μητέρα, η Ναταλία παραμένει η Ναταλία, το κορίτσι που γέννησε, και η αλλαγή του ονόματος της αφαιρεί περαιτέρω την ταυτότητα που η ίδια της έδωσε.
Η επείγουσα ανάγκη και η απανθρωπιά: «Όταν πήγα λοιπόν, στο νοσοκομείο, τη φυλούσαν τρεις αδερφές την κόρη μου»
Το περιστατικό με την ασθένεια της Ναταλίας στην Κένυα αναδεικνύει την αγάπη και την ανησυχία της μητέρας. Η φράση **”Με πήραν τηλέφωνο ένα βράδυ, είχε 40 πυρετό. Και μου λένε “το παιδί σου είναι στο νοσοκομείο”. Σε μισή ώρα είχα μπει στο αεροπλάνο”** δείχνει την άμεση και άνευ όρων ανταπόκρισή της. Ωστόσο, η σκηνή στο νοσοκομείο, όπου **”τη φυλούσαν τρεις αδερφές την κόρη μου. Και μόνο που με είδαν, έκαναν στην άκρη”** περιγράφει μια εικόνα αποξένωσης, σχεδόν εχθρότητας. Η μητέρα ένιωσε αποκλεισμένη, ακόμη και τον γιατρό αναγκάστηκε να τον ρωτήσει η ίδια για την κατάσταση της κόρης της χωρίς να λάβει επαρκείς απαντήσεις. Η Ναταλία, ακόμη και σε κατάσταση ασθένειας, φέρεται να δήλωνε: **”όταν πάω εκεί είμαι στον Παράδεισο”**, υπογραμμίζοντας την απόλυτη αφοσίωσή της στον μοναχισμό, ανεξάρτητα από τις ανθρώπινες ανάγκες ή τους οικογενειακούς δεσμούς.
Συμπεράσματα: Μια ιστορία πίστης, αποξένωσης και μητρικού πόνου
Η μαρτυρία της Τζένης Λιονάκη είναι ένα δράμα που φωτίζει τις σκιές πίσω από την επιλογή του μοναχικού βίου για ένα δημόσιο πρόσωπο. Αναδεικνύει τον συγκρουσιακό χαρακτήρα μεταξύ της προσωπικής επιλογής και των οικογενειακών δεσμών, καθώς και τις συνέπειες της πλήρους αποκοπής. Η ιστορία της Ναταλίας Λιονάκη, μέσα από τα μάτια της μητέρας της, αποτελεί μια δυνατή υπενθύμιση ότι πίσω από κάθε ριζική αλλαγή ζωής, κρύβονται συχνά ανείπωτοι πόνοι και αναπάντητα ερωτήματα για τους ανθρώπους που μένουν πίσω.
Η μητέρα της Ναταλίας Λιονάκη δηλώνει με θυμό, αλλά και ανιδιοτελή αγάπη: **”Εγώ πιστεύω αν είχα κόρη θα με έπαιρνε να πει ένα “μάνα τι κάνεις;”, τίποτα άλλο. Της τα είχα προσφέρει όλα, είτε μου τα ζητάγε, είτε όχι. Το μόνο που εύχομαι είναι να είναι ευτυχισμένη.”** Αυτή η τελευταία ευχή, γεμάτη πίκρα αλλά και συγχώρεση, συνοψίζει το απέραντο βάρος που φέρει μια μητέρα που βλέπει την κόρη της να χάνεται στον δρόμο της πίστης.
(Εάν υπάρχει σύνδεσμος βίντεο από το αρχικό άρθρο)