Η καταξιωμένη συγγραφέας Λένα Μαντά, με αφορμή το πρόσφατο τηλεοπτικό της εγχείρημα, άνοιξε την καρδιά της σε μια συνέντευξη που συγκλόνισε, μιλώντας για την απώλεια του συζύγου της και τον τρόπο που αυτή επαναπροσδιόρισε την ύπαρξή της.

Η απώλεια και ο επαναπροσδιορισμός της ζωής

Στο πλαίσιο συνέντευξης που παραχώρησε στην εκπομπή «Weekend Live» και συγκεκριμένα στη δημοσιογράφο Μυρσίνη Κοντού, η Λένα Μαντά αναφέρθηκε εκτενώς στο βιβλίο της «Το σπίτι δίπλα στο Ποτάμι», ένα έργο που μεταφέρθηκε με επιτυχία στη μικρή οθόνη, αποδεικνύοντας τη διαχρονική απήχηση της γραφής της.

Πέρα από την καλλιτεχνική της δημιουργία, η συγγραφέας προχώρησε σε μια βαθιά εξομολόγηση για την προσωπική της ζωή, εστιάζοντας στην απώλεια του συζύγου της, ενός ανθρώπου με τον οποίο μοιράστηκε, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, σαράντα ολόκληρα χρόνια. «Αλλάζεις όταν είσαι με έναν άνθρωπο 40 χρόνια και όταν αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο μαζί σου σε όλα», δήλωσε η Μαντά, υπογραμμίζοντας τη ριζική αλλαγή που επέφερε η απουσία του. Ο σύζυγός της, Γιώργος, ήταν πάντα παρών, μία σταθερά που τώρα έχει εκλείψει, αναγκάζοντάς την να «επαναπροσδιορίσει τη ζωή της» και να ανακαλύψει μια νέα ατομική της ταυτότητα, μακριά από την κοινή πορεία.

Το πένθος: Ένας ύπνος που αφυπνίζεται

Με λόγια που αγγίζουν την ψυχή, η Λένα Μαντά περιέγραψε τη φύση του πένθους, απορρίπτοντας την κοινή αντίληψη πως ο πόνος «μαλακώνει» με τον χρόνο. Αντιθέτως, ανέφερε, «Ο πόνος δεν μαλακώνει, ο πόνος κοιμάται και με κάποια αφορμή σε ξυπνάει και σε καταπίνει και αφήνεσαι να σε κάνει κομματάκια». Αυτή η δήλωση αναδεικνύει την δοκιμασία της απώλειας ως ένα διαρκές, υποβόσκον συναίσθημα, ικανό να επανέλθει με αμείωτη ένταση, καθιστώντας την διαχείριση του πένθους μία συνεχή εσωτερική μάχη.

Η συγγραφέας, με τη χαρακτηριστική της ευαισθησία και την ικανότητά της να μετατρέπει τις ανθρώπινες εμπειρίες σε λόγο, προσφέρει μια ρεαλιστική και ειλικρινή εικόνα του τι σημαίνει να χάνεις έναν σύντροφο ζωής μετά από δεκαετίες κοινής πορείας. Η ανάγκη να ζει κανείς «για σένα» και όχι για να μην λένε τα παιδιά «την καημένη τη μαμά» υπογραμμίζει την προσπάθεια για αυτονομία και διατήρηση της αξιοπρέπειας απέναντι στην απώλεια. Η συνέντευξη αποτελεί μια πολύτιμη μαρτυρία για την ανθρώπινη ανθεκτικότητα και την ικανότητα προσαρμογής μπροστά στις πιο δύσκολες προκλήσεις της ζωής.