Η Μάρθα Φριντζήλα άνοιξε την καρδιά της σε μια συνέντευξη στα «Τα Νέα» με τη Ζωή Λιάκα. Εκεί μίλησε χωρίς περιστροφές για τον καρκίνο που την χτύπησε και την ανάγκασε να ακυρώσει την καλοκαιρινή της περιοδεία. Πρώτη φορά βγαίνει δημόσια και τα λέει όλα, από τις δύσκολες στιγμές μέχρι την ελπίδα που βρήκε στο νοσοκομείο.

Μούδιασμα και σιωπή στο παρελθόν

Αρκετές φορές στη ζωή μου, όχι μία και δύο, έχω πει στον εαυτό μου να ξυπνήσει. Θυμάμαι στιγμές που έλεγα μέσα μου, έλα τελείωνε, σήκω, κάνε κάτι, κοιμάσαι. Μου έχει τύχει σε δουλειές να βλέπω μια αδικία να συμβαίνει δίπλα μου και να μην επεμβαίνω. Να βλέπω έναν κακότροπο άνθρωπο και να τον δικαιολογώ, λέγοντας μέσα μου ότι μπορεί να ξύπνησε άσχημα ή ότι έχει αγωνία ή ότι αγαπά πολύ την τέχνη και δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Έχω αφήσει συμπεριφορές ανθρώπων να καθρεφτίζονται σε άλλους και να τους κάνουν να υποφέρουν, και ούτε εκείνοι μιλούσαν ούτε μιλούσα εγώ. Τώρα πια μιλάω.

Κάπως έτσι ξεκίνησε να μιλάει για τα χρόνια που έμενε σιωπηλή μπροστά σε άδικες καταστάσεις στον χώρο της. Η Μάρθα Φριντζήλα θυμάται πώς δικαιολογούσε συμπεριφορές που πλήγωναν συναδέλφους της. Σήμερα, λένε οι δικοί της, έχει αλλάξει εντελώς.

Ο καρκίνος και οι θεραπείες

Το καλοκαίρι ήρθε απότομα η διάγνωση. Ναι, έπρεπε, διαγνώστηκα με καρκίνο στον τράχηλο και έπρεπε να χειρουργηθώ.

Έκανε χημειοθεραπείες στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα, εκεί όπου είδε άλλη πλευρά της ζωής. Όχι βέβαια. Στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα που πήγαινα για τις χημειοθεραπείες τα κορίτσια ήταν κορίτσια πρόσφυγες, που δεν είχαν κανέναν. Κι εγώ τους είχα όλους γύρω μου. Όταν οι άλλες συναγωνίστριες στους θαλάμους έλεγαν «γιατί να μου συμβεί αυτό τώρα», τους απαντούσα «παιδιά, κληρωθήκαμε, τώρα πρέπει να προχωρήσουμε όλοι μαζί».

Περιβάλλον όπως αυτό βοήθησε την ερμηνεύτρια να δει τα πράγματα αλλιώς, μακριά από παράπονα. Οι φίλοι της λένε ότι βγήκε πιο δυνατή από όλο αυτό.